Είς οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης
Να μεταφερθούν πόροι από το κράτος στη μισθωτή εργασία και την μικρή επιχείρηση, απευθείας ως ενίσχυση ή με επιχορηγούμενο τραπεζικό δανεισμό. Μόνον έτσι θα μπορέσει να αντέξει η τοπική οικονομία στην πίεση που δέχεται από ισχυρότερες δυνάμεις εξ αιτίας της ύφεσης που προκάλεσε η καραντίνα.
Οι εξαγγελίες που γίνονται σ' αυτήν την κατεύθυνση είναι «τσίπικες» ενώ μαγαρίζονται και από τις Τράπεζες που κάνουν παιχνίδι με τις εγγυήσεις του Δημοσίου, απαιτώντας επιπλέον εγγυήσεις. Κι έτσι είτε καθιστούν ασύμφορη τη χρηματοδότηση είτε απλώς διώχνουν τον «δικαιούχο», ο οποίος αν είχε τα στάνταρ που ζητάνε και τις επιπλέον εγγυήσεις, προφανώς και δεν θα προσέτρεχε στον τραπεζικό δανεισμό.
Τα κολεγιόπαιδα του νεοφιλελευθερισμού προτάσουν την χρηματοδότηση εκείνων που πιθανότατα και να μην τη χρειάζονται, και πάντως των μεγάλων, ώστε με τις δικές τους επενδύσεις να ξαναπάρει εμπρός, οψέποτε, η ελληνική οικονομία. Αυτή η αφήγηση θα είχε κάποιο νόημα εάν οι ως άνω επενδυτές αναλάμβαναν την υποχρέωση να κρατήσουν τα αυγατισμένα όβολα στη Χώρα. Δεν υπάρχει όμως κανείς περιορισμός στην αναζήτηση μεγαλύτερης απόδοσης για το κεφάλαιο, που εδώ και δεκαετίες έχει απαλλαγεί κάθε εθνικού περιορισμού.
Κι αν ακόμα οι μεγάλες Χώρες μπορούν (σ.σ.
να κλείσουν τα εμπορικά τους σύνορα, επιχειρώντας να αλλάξουν τα δεδομένα των διεθνών συναλλαγών, οι μικρές όταν μάλιστα έχουν εκχωρήσει κάθε πλουτοπαραγωγικό τους πόρο, θα σβήσουν από οικονομική ασφυξία (και) σε μια τέτοια περίπτωση. Και μάλιστα γρηγορότερα, δραστικότερα, επαχθέστερα.
Επιστρέφοντας στο δέον γενέσθαι, επισημαίνεται ότι και στις μικρές επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας (σ.σ. εκτός της μισθωτής εργασίας δηλ.) είναι τέτοια η φορολογία και τα άλλα βάρη, που και ο «επιχειρηματίας», μειοψηφικός «συνεταίρος του ελληνικού Δημοσίου», εφόσον δεν κλέβει, για ένα μεροκάματο πάει! Άσε που όπως έδειξε και το Ινστιτούτο της ΓΣΕΕ από το 2012 ακόμα, και το σφατσέλο τότε των συλλογικών συμβάσεων και των μισθών, ελάχιστα έως καθόλου ωφέλησε την απόδοση των μικρών και μεσαίων ελληνικών επιχειρήσεων της συντριπτικής πλειονότητας των κλάδων της οικονομίας, που δεν είχαν καμιά δυνατότητα να αξιοποιήσουν κάτι τέτοιο στο έδαφος της προηγούμενης κρίσης.
Και μόνον δια της εις άτοπον απαγωγής είναι προφανές τι πρέπει να συμβεί τώρα. Η μεταφορά πόρων. Δραστική αναδιανομή προς όφελος της εργασίας, του μικρού και τοπικού. Κι αυτό, χρειάζεται πολιτική απόφαση και «κοχόνες»! Εδώ σε θέλω.
