Ανεμολόγιο και ορίζοντες
Επειδή γίνεται πολύ συζήτηση για τις πολιτικές εξελίξεις, τις κυβερνητικές δεξιότητες, τις πιθανές εκλογές ως ευκαιρία να εξαργυρώσει η ΝΔ την κυβερνητική διαχείριση της καραντίνας και να ξεμπερδέψει με τον αναλογικό εκλογικό νόμο ως παρένθεση, φρόνιμον είναι να ξεκαθαρισθούν κάποιες έννοιες, στάσεις και πράματα ως προς τους στόχους και της αριστερής σήμερα αντιπολίτευσης.
Εν αρχή ει η πεποίθηση ότι Αριστερά προκύπτει πρώτα και κύρια ως η πολιτική υπεράσπιση της υπόθεσης της εργασίας κι όχι αποκλειστικά και μόνον η περιστασιακή υποστήριξη του εισοδήματος της μισθωτής εργασίας. Αν και δεν θάταν λίγο, εν τούτοις κάτι τέτοιο δεν αποδίδει τις ιδεολογικές αναφορές και τις διαχρονικές πολιτικές επιδιώξεις της. Όσο και να μην φαίνεται εύκολα, πρόκειται για άρτια περιγραφή και επιδίωξη από τη φιλοσοφία και την ιδεολογία έως την γεωπολιτική και την αισθητική. Η ήττα της ιστορικής εκείνης εκδοχής που υπήρξε στον 20ο αιώνα δεν είναι δυνατόν να ματαιώσει τις ανθρώπινες προσδοκίες, τη θεωρία και τις πολιτικές τους. Η πληθυντική αναφορά δεν είναι τυχαία εφόσον πάντοτε και σε κάθε μια περίπτωση ξεχωριστά, υπήρξε το προϊόν της σύνθεσης διαφορετικών προσεγγίσεων και εκδοχών στην ίδια βεβαίως τροχιά, με μέτρο και κριτήριο το πολιτικό αποτέλεσμα και την ιστορική προοπτική. Δεν πρόκειται για μεσιανισμό, δεν (ανα)ζητούνται μεσίες.
Εν ολίγοις, Αριστερά δεν είναι ο εξορθολογισμένος φιλελευθερισμός, που εμφανίζεται ως εναλλακτική πρόταση σε πιθανές αστοχίες των αυθεντικών εφαρμοστών. Ιδιαίτατα δεν είναι ο κεκαλυμένος αριβισμός όσων εθίστηκαν στα φώτα της δημοσιότητας και ίσως τη γκουρμέ κουζίνα, που σερβίρεται μαζί με τα αξιώματα. Ούτε βεβαίως είναι το προϊόν της φλύαρης αμηχανίας.
Η ίδια η υπόθεση της εργασίας επίσης, δεν είναι ακαδημαϊκή παράμετρος της θεωρητικής λύσης προβλημάτων παραγωγικότητας, ακόμα και διανομής/κατανομής πλούτου (σ.σ. συχνή κεντροαριστερή πλάνη). Είναι άλλος πολιτισμός, που αναβλύζει από την ανθρώπινη προσδοκία να αποκαταστήσει την ιδιότητα του κοινωνικού και του αρμονικού με τους άλλους και τη περιβάλλουσα φύση. Ιδιότητα που αλλοίωσαν προς (ιστορική) στιγμή οι σύγχρονες θρησκείες. Από την προσδοκία αποκατάστασης ξεπήδησαν οι πιο ουμανιστικές θεωρίες και πρακτικές σε μέτωπο με τις αδράνειες της ανθρώπινης προϊστορίας που εξακολουθεί. Μια τέτοια Αριστερά θα ξανακερδίσει την καρδιά του κοσμάκη ως σαρξ εκ της σαρκός του, αποκτώντας ξανά και πολιτική υπόσταση.
