Να καμαρώνουμε; Ή να ντρεπόμαστε μήπως;

Στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Ορχήστρας 2016 που διεξήχθη στη Βιέννη, η Φιλαρμονική μας της «Μάντζαρος» τιμήθηκε με το χρυσό βραβείο ενώ ο καταξιωμένος αρχιμουσικός της Σωκράτης Άνθης, με το βραβείο «Εξαίρετου Μαέστρου». Η Φιλαρμονική μας, η οποία διαβάζω ότι είχε και πέρυσι προσκληθεί από το φεστιβάλ χωρίς να μπορέσει όμως να συμμετάσχει αφού κανένας φορέας δεν είχε προσφερθεί να τη βοηθήσει οικονομικά, τα κατάφερε φέτος «χάρη στη χορηγία φαρμακευτικής εταιρείας, στην προσφορά εισιτηρίων από την Aegean Airlines και στη στήριξη των ίδιων των μουσικών της και των οικογενειών τους».

Το χρυσό βραβείο που απέσπασε η 126χρονη Φιλαρμονική μας συγκινεί και γεμίζει με περηφάνεια την κερκυραϊκή κοινωνία, ακριβώς όπως για το χρυσό μετάλλιο της Άννας Κορακάκη στη σκοποβολή, καμαρώνουν πρωτίστως οι Δραμιώτες συμπατριώτες της. Γιατί ενώ αμφότερες οι διακρίσεις επιβραβεύουν τους άριστους και εμψυχώνουν το πανελλήνιο, οι τοπικές κοινωνίες είναι αυτές που πρωτίστως γνωρίζουν, στηρίζουν και αναγνωρίζουν τους άξιους, όχι μόνον επειδή το αξίζουν αλλά και επειδή οι ατομικές τους ικανότητες αξιοποιούνται στους συλλογικούς στόχους.
Το κράτος, ο μεγάλος απών όπου υπάρχει μετρήσιμη αξιοκρατία αντί για «πελατολόγιο», έσπευσε δια των εκπροσώπων του να συγχαρεί, και στην περίπτωση της Άννας που αναγκαζόταν όπως είπε να κάνει οικονομία στις σφαίρες της για να προπονηθεί, να καπηλευτεί την πρωτιά. Το ίδιο αυτό κράτος που δια στόματος του Α. Μπαλτά, τέως υπουργού Πολιτισμού, Παιδείας & Θρησκευμάτων και νυν υπουργού Πολιτισμού & Αθλητισμού, εξίσωσε την αριστεία με ρετσινιά, εμφορούμενο ίσως από την προοδευτική μαρξιστική σκέψη η οποία αμφισβητεί τις αυτονόητες πεποιθήσεις και απορρίπτει τον κυρίαρχο αξιακό κώδικα μαζί με τα κριτήρια δημιουργίας του, ως «κοινωνικό» κατασκεύασμα και μάλιστα αστικό..
Τι αριστοτεχνικά λεπτή «αστική» ειρωνεία, αλήθεια!