Τίποτα δεν είναι τυχαίο! (Με αφορμή τις επιδόσεις των αθλητών του ΚΓΣ)

Όχι γιατί δεν είναι και δε φαίνεται έτσι, αλλά γιατί δεν είναι μόνο και κυρίως έτσι. Ίσως πρέπει σταδιακά να αναθεωρηθούν τέτοιες οπτικές, και να αποδοθεί στους αθλητές / αθλήτριες η εξόχως τιμητική ιδιότητα του μέλους μιας ομάδας ή ενός συστήματος [προγράμματος] που λειτουργεί επίπονα και καθημερινά για αυτούς και γύρω από αυτούς. Άλλωστε οι ίδιοι οι «πρωταγωνιστές» την ώρα της μεγάλης επιτυχίας σπεύδουν να ευχαριστήσουν δημοσίως, αποδίδοντας τους την ανάλογη τιμή, αυτούς τους ανθρώπους που φρόντισαν και οργάνωσαν την αθλητική τους ζωή.   

 

Η Κωνσταντίνα

 

Τα φετινά κατορθώματα της Κωνσταντίνας [Ρωμαίου], συμπεριλαμβανομένης και της δεύτερης παγκόσμιας νίκης στο τριπλούν, σηματοδοτούν μια πρώτη ολοκλήρωση μιας αθλητικής διαδρομής που ήταν γεμάτη από δοκιμασίες, κατακτήσεις και διακρίσεις. Η Κωνσταντίνα επί σειρά ετών διένυε καθημερινά, κυριολεκτικά και μεταφορικά, πολλά χιλιόμετρα και αντιμετώπιζε μεγάλες δυσκολίες για να φθάσει σήμερα σε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του κερκυραϊκού και του ελληνικού αθλητισμού. Οι ειδικοί, πλέον, έχουν υμνήσει τις επιτυχίες της αθλήτριας, έχουν αναλύσει τις δυνατότητες της και εν τέλει την έχουν συμπεριλάβει στο πάνθεον των αθλητών / τριών που θα μας απασχολήσουν τα επόμενα χρόνια. Οι πληροφορίες μου λένε ότι εκτός από τις διεθνείς διακρίσεις έχει κατακτήσει ήδη 21 πανελλήνια μετάλλια όλων των κατηγοριών [17 χρυσά, 2 αργυρά, 1 χάλκινο], οπότε ο δικός μου ο λόγος περισσεύει…   

 

Τα χρυσά παιδιά

 

Ωστόσο, μια σειρά ονομάτων πριν και παράλληλα με την Κωνσταντίνα, όπως Μουμούρης, Ρουβάς, Σγούρος, Τζήλιος, Τσουκαλάς, Αρβανιτάκης, Νικοπούλου, Γαστεράτου, Λαβράνου, Κότσης, Μάνθος, Αλαμάνος, Κοσκινά, Δαφνή, Χατζηωαννίδης, Γελάτσορας, Κοντός, Ταφάϊ, Χανδρινός, Μάνου, Αγάθος, Μονόπωλης, Τσονάκη, Νεράντζης, Ματζουρογιάννης κ.ά, συνθέτουν την ομάδα των «αλμάτων» του κερκυραϊκού στίβου / αθλητισμού, που τα τελευταία 25 χρόνια στελεχώνει τις εθνικές ομάδες και φθάνει σε πανελλήνιες, βαλκανικές, ευρωπαϊκές και παγκόσμιες διακρίσεις. Όλοι και όλες μαζί αποτελούν την ομάδα του Παύλου Σκορδίλη, που στα πανελλήνια πρωταθλήματα όλων των κατηγοριών έχει να επιδείξει έναν εκπληκτικό απολογισμό: 55 χρυσά, 42 αργυρά και 38 χάλκινα μετάλλια. 

 

Ο Παύλος

 

Με την ελπίδα ότι δε θα παρεξηγηθώ, δεδομένης της μακρόχρονης και σταθερής φιλίας μου με τον Παύλο, εκτιμώ ότι μέσα σε αυτήν την προβολή των συνεχών επιτυχιών των εκπροσώπων της μεγάλης των αλμάτων κερκυραϊκής σχολής, περνά συχνά και κατά κάποιο τρόπο άδικα, όχι πάντως σκόπιμα, σε δεύτερο επίπεδο η αξία και η συμβολή του προπονητή και καθοδηγητή των περισσότερων επιτευγμάτων, του Παύλου Σκορδίλη. Ο εν λόγω πτυχιούχος Φ.Α. και προπονητής κατάφερε τα τελευταία χρόνια σε μια περιοχή μακριά από τα «προνομιούχα» αστικά κέντρα, με πενιχρά μέσα, ανάξια λόγου οικονομική στήριξη και ασταθείς ως δυσχερείς αγωνιστικές συνθήκες, να δημιουργήσει ένα πραγματικό αθλητικό πρόγραμμα που εξειδικεύεται στα άλματα και που παράγει με συνέπεια και σταθερότητα αθλητές / αθλήτριες υψηλού επιπέδου. Δε γνωρίζω αν υπάρχουν μετρήσιμα στοιχεία και κριτήρια που να αξιολογούν ανά άθλημα στο στίβο τη δυναμική των συλλόγων, αλλά τολμώ να διακινδυνεύσω την άποψη ότι το τμήμα αλμάτων του Κ.Γ.Σ. με επικεφαλής τον Παύλο Σκορδίλη θα έπρεπε να αποτελεί σημείο αναφοράς τουλάχιστον σε επίπεδο ελληνικού κλασικού αθλητισμού. Παράλληλα η λειτουργία του συγκεκριμένου προγράμματος μπορεί να λάβει πιλοτική μορφή ανάπτυξης μεταξύ των τοπικών αθλητικών συλλόγων, κυρίως ως προς την επιλογή αυτών των προπονητικών και οργανωτικών μεθόδων που διασφαλίζουν την ανάπτυξη των αθλημάτων και την ανάδειξη καλών αθλητών.

Κλείνοντας, θα ήταν τουλάχιστον άστοχο, αν δεν έβλεπε κάποιος σε αυτό το δημιούργημα την προστατευτική παρουσία του Νίκου Μόσχου, που επί σειρά δεκαετιών έχει κάνει μέρος της καθημερινότητας του τον κερκυραϊκό κλασικό αθλητισμό, θέτοντας αρχές και αξίες και κοπιάζοντας για τη συνέχεια και την ανάπτυξη του. 

Εν τέλει, τίποτε δεν είναι τυχαίο… 

* Δρ. Ιστορίας του Αθλητισμού