Ενός κακού, μύρια έπονται!
Η Αθήνα αιφνιδιάστηκε τουλάχιστον δυο φορές στο «λιβυκό» ζήτημα. Την πρώτη, όταν ανακοινώθηκε το Μνημόνιο ανάμεσα στην Άγκυρα και την Τρίπολη, που ανάμεσα στ’ άλλα εμφανίζει χάρτες με την Τουρκία να συνορεύει με την Λιβύη.
Και τώρα με την εξαίρεσή της από την διάσκεψη του Βερολίνου, κατ’ απαίτηση της Τουρκίας. Κι έμειναν μόνη παρηγοριά οι δηλώσεις του πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα, Πάιατ, που χαρακτηρίζει κάθε επαφή της ελληνικής κυβέρνησης με τις αμερικανικές Αρχές, συμπεριλαμβανομένης και της επίσκεψης Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον, εξαιρετική!
Στην πραγματικότητα η Χώρα «απολαμβάνει» τα επίχειρα της πτώχευσής της, που τη μετέτρεψε σε δομή β΄ διαλογής, υποτιμώντας αναλόγως και την πολιτική της ακεραιότητα ως κράτος μέλος του ΟΗΕ και της Ε.Ε.
Στην ανανέωση της ελληνοαμερικανικής στρατιωτικής συμφωνίας σήμερα, αποτυπώνεται η εξαιρετικά αρνητική για την Ελλάδα συγκυρία και πάντως φέρνει περισσότερο στον μετεμφυλιακό της αρχέτυπο παρά στην ανανέωσή της στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Και τούτο παρά την κοινή πεποίθηση ότι οι «διευκολύνσεις» αυτές, με τον ένα και τον άλλον τρόπο, κυριαρχούσαν πάντοτε επί των ελληνικών επιλογών στο γεωπολιτικό πεδίο.
Παρτίδα εξαιρετικά δύσκολη, ιδιαιτέρως για τους θιασώτες της μικροαστικής αλαζονείας με απεύθυνση κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, στο εσωτερικό ακροατήριο. Εύκολη στα λόγια για τους αποκλειστικά αναφερόμενους σε στρατηγικούς στόχους ελλείψει τακτικής με την επίκληση αλλότριων παραδειγμάτων και ως προς τον χρόνο και ως προς τον χώρο.
Εν ολίγοις, η Αθήνα βρίσκεται πίσω στο σκορ, αρκούμενη να κυνηγάει, άγνωστο γιατί, χαμογελαστή τις εξελίξεις, με την ελπίδα ότι θα κερδίσει την ηρεμία της, εκχωρώντας «κάτω του κόστους» το όποιο πολιτικό κεφάλαιο της απέμεινε. Σ’ αυτήν την αλγεινή κατάσταση συνέβαλαν κατά το μάλλον ή ήττον και οι αρλουμπολογούντες αναλυτές των τηλεοπτικών εκπομπών, ακαδημαϊκοί και μη.
