Περί υδρογονανθράκων, ο λόγος

προδικάζει και την άποψή σου για τον τρόπο που επιθυμείς να ζήσεις. Επεκτείνεται και στις σχέσεις, που θέλεις να έχεις. Άλλως πως, και χωρίς αυτές τις προεκτάσεις, πρόκειται για λόγο ανάπηρο, συνήθως και προσχηματικό. Η Ελλάδα όλων των μέχρι ώρας πρόσφατων κυβερνήσεων διατυμπανίζει την γεωπολιτική της αξία, προβάλλοντας την κομβική της θέση. Αυτή έχει να κάνει κυρίως με την έρευνα, εξόρυξη και διέλευση των αγωγών των υδρογονανθράκων. Η είδηση ότι γίνεται δοκιμαστική λειτουργία του ΤΑΡ, αγωγού φυσικού αερίου, επί ελληνικού εδάφους, πέρασε στα αδιάφορα ψιλά των ΜΜΕ.

Οι εργαζόμενοι υπεραμύνονται της διατήρησης στα σημερινά ποσοστά της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων λιγνίτη ενώ στο άκουσμα και μόνον της εγκατάστασης εναλλακτικών παραγωγικών διατάξεων ενέργειας, ξεσηκώνεται η ιερά οργή του γνωστού «κάτω τα χέρια», που ευαγγελίζεται το ενεργειακό αέναο, χωρίς απώλειες και κυρίως κόστος. Και πάντως μακριά από ‘δω, που είμαστε τουριστική περιοχή και γι’ αυτό μάλλον, οι άλλοι που δεν είναι τόσο, θα πρέπει να παίρνουνε τα σκουπίδια μας, να φιλοξενούν τις οχλούσες χρήσεις . Εν ολίγοις να έχουν στο δικό τους έδαφος τις τσιμινιέρες των δικών μας εκμεταλλεύσεων. Αυτή η παραδοξολογία, παίρνει τοπικά προοδευτικά και οικολογικά χαρακτηριστικά, που βεβαίως και δεν έχει στις επάρατες περιοχές της πίσω αυλής μας.

Ναρκισσευόμαστε ακούγοντας αποκλειστικά τον δικό μας λόγο, που είναι βεβαίως προοδευτικός, επιδεικνύοντας ανευθυνότητα και ελλειπτική συνείδηση. Όσον αφορά στις εξορύξεις, για να μην ξεχνιόμαστε, εδραιωμένη πεποίθηση είναι ότι η εκμετάλλευση τους συνιστά τουλάχιστον πολιτική ομηρία στον αιώνα των αιώνων. Ο περιβαλλοντικός κίνδυνος είναι υποπερίπτωση. Και γι’ αυτό, όχι, είπαμε!