Εργατικές κατοικίες: Εμπρός προς τα πίσω!

Δεν θυμάμαι πολλά. Εκείνο που είναι εντυπωμένο ακόμα στη μνήμη μου, είναι η συγκίνηση των “τυχερών” της κλήρωσης. Αγκαλιές, φιλιά, δάκρυα χαράς και συγκίνησης με τους γνωστούς και τις οικογένειές τους. Δηλώσεις μπροστά στις κάμερες με δάκρυα χαράς, για να δηλώσουν την ευτυχία τους! Ναι, αυτό χαράχτηκε γερά στη μνήμη μου. Ύστερα από χρόνια και χρόνια εργασίας και εισφορών, κάποιοι βιοπαλαιστές θα ξέφευγαν από το νοίκι και επιτέλους αποκτούσαν, με τα χρήματά τους, ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους.
 
Πέρασαν μήνες, χρόνια πολλά από τότε. Μερικοί από τους δικαιούχους, έφυγαν από τη ζωή χωρίς να απολαύσουν τη δική τους γωνιά, το δικό τους σπίτι που απέκτησαν από τον κουμπαρά της εργασίας τους. Και όμως, στην Ελλάδα του 2016, εμπαίζονται. Από το 2010 βεβαίως!
 
Υπουργοί, υφυπουργοί, διοικητές Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ), Οργανισμού Εργατικής Εστίας (ΟΕΕ), Οργανισμού Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού (ΟΑΕΔ), βουλευτές, πολιτευτές, δήμαρχοι και αντιδήμαρχοι, περιφερειάρχες και αντιπεριφερειάρχες, όλοι πέρασαν από το εργοτάξιο και με το αρμόζον σοβαρό και ολίγον τεθλιμμένο ύφος, όπως άρμοζε στην τηλεοπτική κάμερα, έκαναν δηλώσεις με κατακλείδα “στο πλευρό των δικαιούχων”
 
Ερωτήσεις και επερωτήσεις στο κοινοβούλιο, συναντήσεις με “αρμόδιους φορείς” (τς, τς, τς!) γέμιζαν τα δελτία τύπου με τις ανάλογες φωτογραφίες τους.
 
Είδαν και αποείδαν οι δικαιούχοι, άρχισαν να τους ζώνουν τα φίδια και από το Φλεβάρη κοντά του ’13 άρχισαν τον αγώνα τους. Διαμαρτυρίες για την πολύχρονη καθυστέρηση. Πού να γνώριζαν τότε! Τρέφονταν με την ελπίδα των διαβεβαιώσεων που απλόχερα τους έδιναν λογής λογής πολιτικοί και πολιτευτές. Φωτογραφίζονταν σε οικογενειακές αναμνηστικές φωτογραφίες με τους εκάστοτε πωλητές ελπίδων. Α, να μη το ξεχάσω: μετείχαν σε αυτό το πανηγυράκι εξαπάτησής τους και “τέταρτοι βουλευτές” του νομού. Ναι, ναι, οι τέταρτοι βουλευτές!
 
Μετά χαρτιά και έγγραφα προς κάθε αρμόδιο. Μαζί τους και το Εργατικό Κέντρο. Επισκέψεις στην Αθήνα, σε τοπικά πολιτικά και κομματικά γραφεία, δημοσιοποίηση των αιτημάτων. Θλίψη που μετά έγινε θυμός και οργή. 
 
Καταλήψεις, διαδηλώσεις και στο τέλος ο ίδιος παρονομαστής: παγιδευμένοι σε ένα ανίκανο κράτος με 
διαλυμένες υπηρεσίες, με χαώδη γραφειοκρατία, κυνικό, αδιάφορο, απρόσιτο και αλαζονικό απέναντι στα αυτονόητα και δίκαια αιτήματά τους.     
 
Περιηγήθηκα το διαδίκτυο, να θυμηθώ περισσότερα στοιχεία και γεγονότα που συνέβησαν όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Η ιστορία ακόμα και για το διαδίκτυο χάνεται στην άβυσσο του χρόνου. Μου δόθηκε η εντύπωση ότι και αυτό ακόμα το διαδίκτυο, υπερκορέστηκε από τους αγώνες, τα τρεχαλητά, τις κρυφές ελπίδες ότι κάτι πάει να γίνει, τους φόβους και την απελπισία των δικαιούχων και άδειασε το περιεχόμενό του στο υπερπέραν!
 
Και νάτο! Επιτέλους λύση! Κατέφθασε στο νησί η διοικήτρια του ΟΑΕΔ. Συμμετείχε σε συσκέψεις με τους αρμόδιους φορείς (νάτοι πάλι οι αρμόδιοι φορείς), επισκέφθηκε το (ακόμα) εργοτάξιο των εργατικών κατοικιών. 
 
Με τους ανάλογους βουλευτές βεβαίως βεβαίως. Είδε χάρτες, σχέδια και σχεδιαγράμματα (!). Έκαναν όλοι δηλώσεις (σιγά τώρα) και εν τέλει η οικογενειακή φωτογραφία.  
 
Και τι λέτε ότι υποσχέθηκαν ρε παιδιά; Βόθρους για τα λύματα!!!
 
Είναι η πρώτη φορά που επιτέλους είπαν την αλήθεια. Τους χειροκροτώ.