Η ομορφιά και ο έρωτας, ματάκια μου, ίσως να είναι η μόνη απάντηση. Και η μόνη μας ελπίδα

εμμονικά, στο μυαλό μου.
Εν μέσω των Βαλκανικών πολέμων -όπως και εν μέσω όλων των πολέμων- και ενώ όλοι οι ενεργοί άντρες είναι κάπου στο μέτωπο, και μάχονται, στην Αθήνα, οι εναπομείναντες άντρες και οι γυναίκες -σαν να γραπώνονται από τη ζωή- μαζεύονται στα σπίτια. Τραγουδούν. Χορεύουν. Φλερτάρουν. Ερωτοτροπούν. Ερωτεύονται. Ονειρεύονται. Η ζωή παριστάνει πως τίποτε δεν έχει αλλάξει. Και ας μην έχουν τους ανθρώπους τους κοντά τους. Και ας μην έχουν μήτε καν τα απαραίτητα για να τραφούν.
Η ζωή. Μια αγωνιώδης προσπάθεια να ξορκίσουν το θάνατο. Το θάνατο που από την πρώτη γραμμή του μετώπου, στέλνει κάθε μέρα και ένα καινούργιο μαντάτο. Οι νίκες και οι ήττες δεν είναι ανώδυνες. Όπως καμιά νίκη και καμιά ήττα άλλωστε. Όλα τα νικητήρια τραγούδια, είναι βαμμένα με αίμα. Το αίμα των πατεράδων. Των συζύγων. Των αδερφών. Των παιδιών. Των ηρώων. Τους.
Βαθιά μέσα τους. Ενστικτωδώς. Ξέρουν. Η μόνη ελπίδα. Ξόρκι στο θάνατο. Είναι ο Έρωτας. Αυτός που θα γεννήσει τη νέα ζωή. Όταν η αντάρα και η φρίκη του πολέμου πάψει. Όταν θα γυρίσουν - όσοι γυρίσουν - από το μέτωπο. Για να ξαναπάρει η ζωή τη φόρα της. Μέχρι την επόμενη φορά. Που κάποιοι ισχυροί, αψηφώντας την αξία της ζωής, τραβήξουν ξανά τους λαούς σε αιματοκύλισμα.

Αγαπημένοι μας φίλοι, δουλέψαμε, όλοι οι συντελεστές της παράστασής μας, με πολλή χαρά. Και ευθύνη. Και σεβασμό. Στο σπουδαίο έργο αυτό, σταθμό στην Ελληνική μουσική. Στη θεματική του. Και βέβαια με τη σκέψη μας σε σας. Τους τελικούς αποδέκτες των μηνυμάτων και της τέχνης μας. Τους θεατές μας. Που στις τρεις παραστάσεις που δώσαμε, κατακλύσατε το θέατρο και μοιραστήκατε τη χαρά μας. Σιγοτραγουδήσατε μαζί μας, “τον καιρό εκείνο τον παλιό”. Και “στο στόμα, στο στόμα, στο στόμα τρελά φίλησέ με”. Και “η καρδιά μου πονεί για σας”.
Και τραγουδήσαμε μαζί, το “Ψηλά στο μέτωπο”. Ενωμένοι. Αθώοι. Κι ας ξέραμε ότι εκεί, ψηλά στο μέτωπο, σε κάθε μέτωπο, ακόμα και ο θάνατος, είναι γλυκός, όταν μάχεσαι, όταν αγωνίζεσαι για τα ιδανικά σου.
Ιδιαίτερα στις μέρες μας, που οι νεοφασίστες σφετερίζονται τα σύμβολά μας. Και την αγάπη μας για την Ελλάδα. Και  βροντοφωνάξαμε μαζί. Ζήτω η Ελλάδα. Η Ελλάδα της Ειρήνης. Η Ελλάδα της Αδερφοσύνης. Η Ελλάδα Μάνα. Η Ελλάδα Αγκαλιά για όλους τους ξεριζωμένους. Τους πονεμένους της γης. Η Ελλάδα της Ελπίδας. Η Ελλάδα της Δημοκρατίας. Η Ελλάδα μας. Και ζήτω ο Έρωτας. Γιατί ποιός ξέρει; Η ομορφιά και ό έρωτας, ματάκια μου, ίσως να είναι η μόνη απάντηση. Και η μόνη μας ελπίδα.  
Τρεις μέρες. Τραγουδήσαμε. Ενωμένοι. Και αθώοι. Και νικήσαμε -έστω για λίγο- την βαρύτητα της γης.
Και η συγκίνησή μου τεράστια. Όση και η ευγνωμοσύνη. Και η αγάπη μου. Για την Φιλαρμονική Εταιρεία Κέρκυρας, την “Παλαιά” μας. Τον μαέστρο μας. Τους μουσικούς. Την Δημοτική Χορωδία Κέρκυρας "San Giacomo”. Τους χορωδούς. Τον μαέστρο τους. Τους μοναδικούς μου συνεργάτες. Τους σολίστες. Τους ηθοποιούς. Τους τεχνικούς. Τα παιδιά μας.
Και για εσάς. Τους υπέροχους. Ζεστούς. Λατρεμένους. Ανθρώπους του νησιού μας. Για τον ενθουσιασμό και το παρατεταμένο χειροκρότημα σας. Για τα ζεστά σας λόγια. Τις όμορφες καρδιές σας. Τις τρυφερές αγκαλιές σας. Και την αγάπη που με τόση γενναιοδωρία, μου εκφράζετε σε κάθε ευκαιρία. Σε κάθε μας συνάντηση. Σε κάθε μας "ταξίδι". 
Οι παραστάσεις τελείωσαν. Εγώ έφυγα. Αλλά η σκέψη μου μαζί σας. Εκεί. Στο νησί μας. Μέχρι την επόμενη φορά. Που θα έρθω. Ξανά. Για να μοιραστούμε. Νέες χαρές. Νέες εικόνες. Νέες αγκαλιές. Έφυγα. Μα η ψυχή μου είναι εκεί. Μαζί με την ευγνωμοσύνη μου. Την απέραντη. Και την αγάπη μου.
 
Πέτρος Γάλλιας (Μάρτιος 2019)