Μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Πάει το δάχτυλο!
Δε χρειάζονται μαντικές ιδιότητες για να προβλέψει κανείς ότι το διοικητικό δίπολο, ανοχή και επίδειξη πυγμής, που επιδεικνύεται στις υποθέσεις των τοπικών πραγμάτων, είναι επικίνδυνο.
Τόσο στην περίπτωση των σκουπιδιών όσο και στην απόφαση της διαίρεσης των δήμων, η μέθοδος που ακολουθήθηκε παρήγαγε περισσότερα προβλήματα απ' όσα αποπειράθηκε να λύσει. Στη Λευκίμμη υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που δεν επιθυμεί τη μεταφορά εκεί των σκουπιδιών όλης της Κέρκυρας ούτε και προσωρινά αλλά δεν εκφράζεται έτσι. Πολύ δε περισσότερο, δεν ολοκληρώνει τον προβληματισμό του με ιδεολογικές αναφορές τέτοιες που χρωματίζουν την αποφασιστικότητά του. Οι πολιτικές ενέργειες που ακολουθήθηκαν, κυρίως τα εκκωφαντικά μπρος-πίσω, τον φίμωσαν αυτόν τον κόσμο. Κι ύστερα ήλθε η επίδειξη πυγμής, στα ανάλογα επίπεδα με ενέργειες εμφορούμενες από τα δίκαια της ανάδελφης Λευκίμμης, που δεν άφησαν κανένα περιθώριο στον διάλογο και την πολιτική. Κι όμως ακόμα και στους πιο αιματηρούς πολέμους, κι όχι βεβαίως σε μια υπόθεση διαχείρισης περιβαλλοντικών θεμάτων, πάντοτε παραμένει ανοικτή η ατραπός του διαλόγου και της συνεννόησης ενώ και οι σκληρότερες συγκρούσεις τελειώνουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Δεν είναι το θέμα του ΧΥΤΑ και τα σκουπίδια το θέμα, η ευθύνη για την καθιέρωση της υστερίας και της απόγνωσης ως μόνιμη και διαρκή στάση, είναι το ζήτημα. Πόσο πιο κομψά να το πει κανείς;
Ύστερα με τη διαίρεση, την εσπευσμένη, πρόχειρη και υπό την αίρεση των προσεχών νομοθετημάτων, τι κάνετε; Σ' αυτή τη φάση μ' αυτά τα ζέοντα ζητήματα και τις χαίνουσες πληγές στο κοινωνικό σώμα, αποκόπτετε διοικητικά τη Λευκίμμη σε επίρρωση των απελευθερωτικών κραυγών; Η πολιτική, διοικητική αβελτηρία γίνεται χειρουργείο; Παραπονέθηκε παλιός αναγνώστης από τη Λευκίμμη για το σκοτάδι που χαρακτηρίζει ως προς το δημόσιο φωτισμό την περιοχή του. Ο «αντίλογος» είναι ότι η ε.ο. Παλαιοκαστρίτσας, μπροστά από την Περιφέρεια, άλλοτε και λίγο πιο κάτω, είναι στα σκοτάδια, συχνά-πυκνά, εδώ και πέντε χρόνια! Θάπρεπε να διαιρέσουμε το δρόμο σε τιμάρια, αντί να βάλουμε καμιά λάμπα; Τι λέτε;
Στη μνημονακή Ελλάδα, μαζί με τα δημόσια Ταμεία χάθηκε και το έρμα. Το βαπόρι μποντζάρει με τα καμώματα του καιρού. Δεν είναι θέμα διοικητικής αρχιτεκτονικής, το επίδικο. Δεν είναι στραβά ο γιαλός!
