Η απεργία της ΠΟΕΣΥ στην ελληνική περιφέρεια
Editorial
27 Απριλίου 2016
/ 10:57
Τις πρώτες μέρες της απεργίας στα media, ο πολίτης αισθάνεται σα να απελευθερώνεται από την πιεστική ειδησεογραφία.
Έτσι όπως ξαλαφρώνει ο υπερτασικός όταν... δεν μετράει την πίεση του! Δεν κυκλοφορούν εφημερίδες, αδειάζουν οι συχνότητες και οι ιστοσελίδες. Η απόδραση από τον τυποποιημένο τρόπο ζωής, έτσι όπως αυτός "μετριέται" με τις καθιερωμένες συνήθειες ενημέρωσης, όποιες και νάχει ο καθένας μας. Ενώ κρατάει η απεργία, σιγά, σιγά, αρχίζουν να εκλείπουν και οι ειδήσεις! Όχι ότι δεν υπάρχουν αλλά δεν εκπέμπονται πλέον από τις πηγές εφόσον κάτι τέτοιο κρίνεται μάταιο για τη μετάδοσή τους. Συν τω χρόνω αποδομείται το σύστημα επικοινωνίας ενώ υποκαθίσταται από ότι άλλο θεωρεί ότι δεν έχει υποχρεώσεις κι επιλέγει να λαθροβιώνει, πιστεύοντας πως η απόφαση ενός ολόκληρου κλάδου να απεργήσει μάλλον είναι συντεχνιακό βίτσιο...
Στην ελληνική επαρχία, η απεργία της ΠΟΕΣΥ με σχεδόν καθολική συμμετοχή, έγινε πράξη με τους περιφερειακούς εκδότες, ως επί το πλείστον, να κλείνουν οι ίδιοι τις επιχειρήσεις τους, ταυτιζόμενοι έτσι εμπράκτως με το αίτημα και την κλαδική απόφαση.
Δεν είναι ίσως η ώρα να αναφερθεί η αξία της έγκυρης μαζικής επικοινωνίας και ενημέρωσης ως μέτρο δημοκρατικής λειτουργίας της κοινωνίας. Ακόμα κι όταν εκδότες και δημοσιογράφοι λιποτακτούν από το πόστο του διαμεσολαβητή επικοινωνίας και περνάνε απέναντι, επιχειρώντας να χειραγωγήσουν. Στην πραγματική ζωή, ακόμα κι αυτή η αντιποίηση επαγγέλματος ως κακό παράδειγμα, και πάντως ως μέτρο σύγκρισης, είναι καλύτερο (σ.σ.!!!) από την έλλειψη Τύπου και media γενικώς...
Σε καθεστώς αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, ο Τύπος είναι ο αρμός ατόμων, τάξεων και στρωμάτων, συλλογικοτήτων και θεσμών. Κάθε φορά που ο Τύπος λείπει από την καθημερινότητα ή εξασθενεί η διαμεσολαβητική του παρουσία, τότε καταλαβαίνουμε περισσότερο την αξία του...
Όμως (και) ο Τύπος είναι... άνθρωποι, ζωντανοί, με ανάγκες και στομάχι. Δεν είναι μόνον επιχειρήσεις και συμφέροντα. Κι έτσι οι κατά τα λοιπά λαλίστατοι άλλοι, ίσως θα έπρεπε να βρουν δυο καλά λόγια να πουν για έναν κλάδο που αγωνίζεται...
