Vertigo

Επέστρεφε από εικονική αερομαχία με τουρκικά μαχητικά, έτσι όπως ακριβώς επέστρεφαν και οι τρεις του ελικοπτέρου, ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός, το βράδυ της κρίσης των Ιμίων (31.1.1996). Και στη μια και την άλλη περίπτωση, δεν αποδεικνύεται η άμεση, τουρκική εμπλοκή στο συμβάν. Αλλά ποιο είναι ακριβώς το νόημα αυτής της διαπίστωσης; Και στις δυο περιπτώσεις, μια πιθανή εξήγηση των γεγονότων αποδόθηκε στο vertigo, την απώλεια προσανατολισμού του κυβερνήτη!

Αποφεύγοντας τους προφανώς άχρηστους πασιφισμούς, επισημαίνεται το κόστος σε ανθρώπινες ζωές ακόμα κι αν δεν έχει υπάρξει θερμό επεισόδιο. Περιγράφεται το ατύχημα με τον πιο οδυνηρό τρόπο όσες εθνικές δοξασίες και να συνοδεύσουν εφεξής την ανταπόκριση της Πολιτείας στο χρέος της να μην ξεχάσει. Ασφαλή μέθοδο αναπαραγωγής της ατμόσφαιρας για την επανάληψη της ιστορίας σαν τραγωδία.
Πολεμοκάπηλοι παλικαράδες από τη μια και ελλειπτικοί αντιιμπεριαλιστές από την άλλη θα επαναλάβουν, σα να μην πέρασε μια μέρα, τα στερεότυπα που συντηρούν δήθεν τις δυο αντίθετες οπτικές. Θα ανανεώσουν τον δημόσιο λόγο με τις καθιερωμένες φράσεις, που απαιτούν οι περιστάσεις. Ο δημοσιογραφικός λόγος με την σειρά του, εκών άκων και δίχως πληροφορίες είτε διότι απέχει (;) είτε διότι δεν επιτρέπεται, θα σχολιάζει τα σχόλια, συντονιζόμενος εντέλει με το εθνικό δίκαιο. Μιαν αφήγηση, που δεν χρειάστηκε ποτέ γεγονότα για να σωματοποιηθεί. Ερμηνείες χρειάστηκε. Διασταλτικές. Αντιθέτως απαιτείται πολύ περισσότερο θάρρος για να μην ενσωματωθεί. Αλλά δεν το κάνει. Κι έτσι αναπόφευκτα, ο λόγος μπερδεύει το μπλε του ουρανού με το γαλάζιο της θάλασσας, όπου συχνά και χάνεται. Πάντοτε με την ελπίδα ότι κάποιος θα βρει τη δύναμη να αντιδράσει και να μην χαθεί, δίχως μάλιστα να απολέσει την τιμή και την αξιοπρέπειά του. Αλλά ίσως να διατηρήσει έτσι τον προσανατολισμό του σε πείσμα όλων όσα είχε μέχρι στιγμής, μάθει! Πόσο ουτοπικό μοιάζει κάτι τέτοιο;