Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο...*

Σήμερα στα Βαλκάνια, το αλβανικό ζήτημα υπάγεται στην περίπτωση της πλήρους ένταξης στους ευρωατλαντικούς θεσμούς της πΓΔΜ, γεγονός που ελπίζεται ότι θα ελαχιστοποιήσει τις διαλυτικές, εθνοτικές εντάσεις στα εσωτερικό της άλλοτε γιουγκοσλαβικής Επαρχίας. Όσο για το κουρδικό, ανοικτό παραμένει το επίδικο της θεσμικής κατάστασης της ευρείας περιοχής από τα βόρεια συριακά παράλια έως τα σύνορα του Ιράκ με το Ιράν, συμπεριλαμβανομένης και της Νοτιοανατολικής Τουρκίας. Κάτι βεβαίως που δεν θέλει ούτε ν' ακούσει ο Ερντογάν.

Η ιστορία διδάσκει πως την εποχή της κυριαρχίας του θεσμικού υποδείγματος των εθνών-κρατών, μιας εθνογένεσης συνήθως προηγούνταν η «παραχώρηση» καθεστώτος διευρυμένης αυτονομίας. Στην εποχή όμως των παγκοσμιοποιημένων συναλλαγών, κυρίως στη χρηματοπιστωτική σφαίρα, όσο και ν' αναζητηθεί το ανάλογο, δεν βρίσκεται.

Εκ πρώτης όψεως η τεράστια επιχείρηση των Αγγλοσαξώνων για την αναθεώρηση Συνθηκών και συνόρων, μοιάζει σαν την αναβίωση του εθνικού ζητήματος με σύγχρονους όρους. Η προσέγγιση αυτή δυναμώνεται από τις εξελίξεις τύπου Brexit αλλά και της στροφής στην ηγεσία των ίδιων των ΗΠΑ, παρέχοντας έτσι παραδείγματα «επανεθνικοποίησης» των πολιτικών τόσο σε υψηλό όσο και σε χαμηλό επίπεδο. Όμως μια τέτοια οπτική έχει ως προϋπόθεση την υποτίμηση του κοινωνικού ζητήματος και στην καλύτερη περίπτωση την υπαγωγή του στα κατά τόπους και κατά περίπτωση εθνικά προσδόκιμα, και πάντως ως συμπλήρωμά τους.

Πρόκειται για ένα ανάστροφο ιστορικό ...μετείκασμα, όπου η σπειροειδής, ιστορική εξέλιξη γίνεται αντικείμενο δισδιάστατης παρατήρησης, τόσο που μοιάζει με ό, τι προηγήθηκε!
Στην πραγματικότητα η ηγεμονική πολιτική καθορίζεται από τις επιδιώξεις και τον πολιτισμό των χρηματοοικονομικών συναλλαγών στο παράλληλο, ψηφιακό σύμπαν ενώ αναμένεται η κοινωνική απάντηση, που αναπόδραστα διεκδικεί να πάρει πίσω όχι τόσο τα ... «κλεμμένα» όσο τη διαχείριση του χρόνου, την ίδια τη ζωή!
* Του Άκη Πάνου