Ποιος θυμάται τον Τόνι Μοντάνα;
Editorial
28 Nov 2017
/ 08:57
Άλλη μια κινηματογραφική επιχείρηση εναντίον διακινητών χασίς από την Αλβανία αποδεικνύει πως η παραγωγική διαδικασία εκεί συνεχίζεται με αμείωτη ένταση παρά τις διεθνείς αντιδράσεις,
που έφθασαν πριν από μήνες στην υπόδειξη από το Στέιτ Ντιπάρτμεν και τον πρέσβη των ΗΠΑ στα Τίρανα, τέτοια που σε κάθε άλλη περίπτωση θα καταγγελόταν ως ανάμειξη στα πολιτικά εσωτερικά άλλης χώρας. Η πλήρης εποπτεία του θέματος δεν επιτρέπει ούτε συναισθηματισμούς ούτε ηθικού χαρακτήρα προσεγγίσεις εφόσον αυτές αποδεικνύονται ελλιπείς ενώ στρεβλώνουν αντί να αποκαθιστούν την πραγματική εικόνα. Η νέα Αλβανία χτίζει εδώ και σχεδόν τριάντα χρόνια την οικονομία της αγοράς με τον παγκοσμίως και πάντοτε κλασικό τρόπο.
Στην ευρεία της βάση η χώρα των 3 εκατ. κατοίκων έχει το μεγαλύτερο μέρος του ενεργού πληθυσμού της στα ξένα, καρπούμενη και τη συναλλαγματική διαφορά των εισροών εκ του μεταναστευτικού εισοδήματος. Αλλά επειδή καπιταλισμός δίχως καπιταλιστές δεν γίνεται, η αναγκαία συσσώρευση και εξ αυτής ο σχηματισμός της ταξικής πυραμίδας στη χώρα άρχισε και συνεχίζεται με οξύ και βίαιο τρόπο. Το κλασικό κόλπο με το «αεροπλανάκι» (σ.σ. ή τις αλβανικές «πυραμίδες» αν έτσι προτιμάτε) έδωσε «λύσεις» το 1997 τόσο οικονομικές όσο και πολιτικές. Υπήρξε η πρώτη βίαιη και μεγάλη αναδιανομή εισοδημάτων ενώ σκάζοντας στα χέρια του Μπερίσα, αποκατέστησε και το πολιτικό προσωπικό που προερχόταν από τη διοίκηση Χότζα, Ραμίζ Αλία, δίνοντας έτσι πιο φυσιολογικούς ρυθμούς στην αλβανική εξέλιξη.
Οι μεγάλες αξίες όμως (σ.σ. συνεπακόλουθα και οι μεγάλες τιμές) και μάλιστα σε μεγάλες ταχύτητες συγκέντρωσης, μόνον με μια διεθνώς παράνομη μπίζνα ήταν δυνατόν να φέρουν τις απαιτούμενες αποδόσεις! Εκτός αν πιστεύει κάποιος ότι η καλλιέργεια, η μεταποίηση όπου απαιτείται, η διακίνηση και η εμπορία ψυχοτρόπων, γίνονται συμπτωματικά και για λόγους ελλατωματικού dna των ανθρώπων που το κάνουν...
Αν επισκεφθείτε τους Αγ. Σαράντα θα δείτε χιλιάδες διαμερίσματα σε νεότευκτα οικοδομικά τετράγωνα, κλειστά κι αμπαρωμένα, εκτός αγοράς, σαν μια απελπισμένα λανθασμένη επένδυση τις οίδε ποιων φεγγαροχτυπημένων άγνωστο πόθεν λεφτάδων. Όλα παραπέμπουν σε μια οικονομία άδηλη, που πέραν των άλλων γεννάει μεγιστάνες ενώ ο πολιτισμός τους αντιστρατεύεται εντέλει τον ιδρώτα των σκληρά εργαζόμενων Αλβανών εδώ και εκεί...
Το ιστορικό ανάλογο διδάσκει ότι κάποιοι εξ αυτών θα πέσουν με το όπλο στο χέρι αντιμέτωποι με τους ράμπο κάποιας DEA και των διεθνών συνεργατών της. Οι υπόλοιποι, θάχουν προλάβει να ξεπλυθούν στις διεθνείς τους σχέσεις και με τα ακριβά τους κουστούμια να ακίζονται στο φωτογραφικό φακό είτε του διεθνούς τζετ σετ είτε ακόμα και της διεθνούς πολιτικής. Στη φάση της μετάβασης που διανύουμε γίνεται... το casting και η διανομή ρόλων. Η δημοκρατία στο τέλος τα σκεπάζει όλα και τα κάνει ταινία περιπετειώδους σεναρίου...
Στην ευρεία της βάση η χώρα των 3 εκατ. κατοίκων έχει το μεγαλύτερο μέρος του ενεργού πληθυσμού της στα ξένα, καρπούμενη και τη συναλλαγματική διαφορά των εισροών εκ του μεταναστευτικού εισοδήματος. Αλλά επειδή καπιταλισμός δίχως καπιταλιστές δεν γίνεται, η αναγκαία συσσώρευση και εξ αυτής ο σχηματισμός της ταξικής πυραμίδας στη χώρα άρχισε και συνεχίζεται με οξύ και βίαιο τρόπο. Το κλασικό κόλπο με το «αεροπλανάκι» (σ.σ. ή τις αλβανικές «πυραμίδες» αν έτσι προτιμάτε) έδωσε «λύσεις» το 1997 τόσο οικονομικές όσο και πολιτικές. Υπήρξε η πρώτη βίαιη και μεγάλη αναδιανομή εισοδημάτων ενώ σκάζοντας στα χέρια του Μπερίσα, αποκατέστησε και το πολιτικό προσωπικό που προερχόταν από τη διοίκηση Χότζα, Ραμίζ Αλία, δίνοντας έτσι πιο φυσιολογικούς ρυθμούς στην αλβανική εξέλιξη.
Οι μεγάλες αξίες όμως (σ.σ. συνεπακόλουθα και οι μεγάλες τιμές) και μάλιστα σε μεγάλες ταχύτητες συγκέντρωσης, μόνον με μια διεθνώς παράνομη μπίζνα ήταν δυνατόν να φέρουν τις απαιτούμενες αποδόσεις! Εκτός αν πιστεύει κάποιος ότι η καλλιέργεια, η μεταποίηση όπου απαιτείται, η διακίνηση και η εμπορία ψυχοτρόπων, γίνονται συμπτωματικά και για λόγους ελλατωματικού dna των ανθρώπων που το κάνουν...
Αν επισκεφθείτε τους Αγ. Σαράντα θα δείτε χιλιάδες διαμερίσματα σε νεότευκτα οικοδομικά τετράγωνα, κλειστά κι αμπαρωμένα, εκτός αγοράς, σαν μια απελπισμένα λανθασμένη επένδυση τις οίδε ποιων φεγγαροχτυπημένων άγνωστο πόθεν λεφτάδων. Όλα παραπέμπουν σε μια οικονομία άδηλη, που πέραν των άλλων γεννάει μεγιστάνες ενώ ο πολιτισμός τους αντιστρατεύεται εντέλει τον ιδρώτα των σκληρά εργαζόμενων Αλβανών εδώ και εκεί...
Το ιστορικό ανάλογο διδάσκει ότι κάποιοι εξ αυτών θα πέσουν με το όπλο στο χέρι αντιμέτωποι με τους ράμπο κάποιας DEA και των διεθνών συνεργατών της. Οι υπόλοιποι, θάχουν προλάβει να ξεπλυθούν στις διεθνείς τους σχέσεις και με τα ακριβά τους κουστούμια να ακίζονται στο φωτογραφικό φακό είτε του διεθνούς τζετ σετ είτε ακόμα και της διεθνούς πολιτικής. Στη φάση της μετάβασης που διανύουμε γίνεται... το casting και η διανομή ρόλων. Η δημοκρατία στο τέλος τα σκεπάζει όλα και τα κάνει ταινία περιπετειώδους σεναρίου...
