Φωτιά στα σαββατόβραδα...
editorial
18 Ιουλίου 2017
/ 10:19
Οι συνήθεις, κάπως πιο σιτεμένοι, ίσως και να θυμούνται τι τραβήξαμε, προκειμένου να απελευθερώσει ο στρατός το εναπομείναν κτήριο των άλλοτε στρατώνων Πασχαλίγου στο π. Φρούριο ώστε να εγκατασταθεί εκεί το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου.
Ποταμοί μελάνης απαιτήθηκαν για να μετακινηθεί εντέλει η Στρατολογία των λιγοστών υπαλλήλων και των δυο, τριών φαντάρων. Η υπόθεση θυμίζει το καθεστώς του Νέου Φρουρίου, που ήλθε με δραματικό τρόπο στην επικαιρότητα λόγω της προχθεσινής πυρκαγιάς στα ξερά χορτάρια.
Πρόκειται για θέμα από 'κείνα, για τα οποία η χρόνια αδράνεια καθιερώνει πεποιθήσεις και δικαιοδοσίες, που συνήθως καταρρέουν όταν σκάει θέμα ευθυνών, όπως π.χ. η φωτιά. Ποιος έπρεπε νάχει το νου του; Ποιος έπρεπε νάχει καθαρίσει τα χόρτα; Σε ποιον «ανήκει» το μνημείο;
Στον λαό, θα απαντήσει εύκολα η ομύγηρη του fb, σιχτιρίζοντας ό, τι δε χωνεύει ο καθένας λίγο πριν επιστρέψει στη λήθη, που επιβάλλει η πανδαμάτειρα καθημερινότητα.
Στο υπ. Πο., θα αποφανθεί ο πιο ψαγμένος, που θεωρεί ότι οι έννοιες μνημείο και πολιτισμός είναι προφανώς αλληλένδετες.
Στον Δήμο, θα πει ο άλλος, που πιστεύει πως ό, τι είναι στην πόλη βεβαίως και είναι Δήμος.
Αμ δε! Οι ιδιοκτήτες του ελληνικού χώρου γενικώς είναι τρεις. Το ελληνικό Δημόσιο, η Εκκλησία και ιδιώτες. Στην προκείμενη περίπτωση ο λόγος γίνεται για δημόσια περιουσία, την οποία η αρμόδια Κτηματική (ΚΕΔ) του υπ. Οικονομικών παραχώρησε στο Ναυτικό, την εποχή μετά τον εμφύλιο, διαρκούντος του ψυχρού πολέμου. Όλο το Ν. Φρούριο παραχωρήθηκε τότε για χρήση βεβαίως, στο Ναυτικό.
Πολύ αργότερα, το Ναυτικό παραχώρησε μέρος του παραχωρηθέντος (σ.σ. κίνηση η ισχύς της οποίας αμφισβητείται), αποποιούμενο έτσι και την ευθύνη της φροντίδας του υπολοίπου χώρου. Στο περιθώριο αυτών των επάλληλων παραχωρήσεων, συνήφθη και η διαβόητη Προγραμματική του Δήμου (Σαρλής) με το υπΠο, που μπορεί να έληξε, άφησε όμως την εντύπωση ότι ο Δήμος έβαλε πόδι επιτέλους (και) στο Ν. Φρούριο, όπως και σε τόσα άλλα κατά την «αποφράδα» εκείνη περίοδο...
Αμ, δε! Κι ενώ το δημοτικό πόδι δεν επιβεβαιώθηκε εντέλει, έκτοτε όλοι οι παράγοντες κάνουν την κορόϊδα ενώ οι σχετικές υποθέσεις λύνονται κατά το δοκούν! Μέχρι την στιγμή που κάποιος παρεισέφρυσε στη θερινή, νυχτερινή γοητεία των μεσαιωνικών οχυρώσεων, που (έστω) συνορεύουν με παρακείμενο στρατόπεδο (ΝΑΣΚΕ) και ατυχώς ανταποκρίθηκε στο εμπρηστικό κάλεσμα της «λαίδης», βάζοντας φωτιά στα σαββατόβραδα!
Και επειδή συμφώνως προς τον ποιητή, ό, τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό, έτσι και ό, τι σε ζεματάει ίσως αποτελέσει, πρώτης τάξεως, αφορμή ώστε να λυθεί επιτέλους αυτή η παρεξήγηση με την ... ιδιοκτησία των Φρουρίων και να επιτρέψει η υπεραιωνόβια, ελληνική γραφειοκρατία, ένστολη και μη, τη φροντίδα και την ανάδειξή τους ως μνημεία, μάλιστα, της παγκόσμιας κληρονομιάς! Εδώ κατέδειξε την ευελιξία της, παραχωρώντας το ναυτικό οχυρό στον Ερημίτη, θου Κύριε φυλακήν τω στοματί μου...
