«Πορεία προς το Βοριά»: Ο Ερημίτης Σινιών βορά του Kassiopi Project

βαρέας αποψίλωσης της περιοχής με εκρίζωση δέντρων σε περιοχή δεκάδων στρεμμάτων. Χωρίς να έχει επιδείξει καμία άδεια όπως επικαλείται ότι έχει, προχωρά ανενόχλητη στο έργο της χωρίς καμία υπηρεσία ή αρχή να την έχει σταματήσει.

Οι "επενδυτές " πήραν φόρα από την ανοχή που επέδειξαν οι πλειοψηφίες των οργάνων της τοπικής  και περιφερειακής  αυτοδιοίκησης  στην μετατροπή της Δασιάς σε αποικία των Ανδρεάδηδων και των προστατών τους.
Δεν είναι μόνο προκλητικό το γεγονός της αυθαίρετης καταστροφής αλλά το ότι σε αντίστοιχη περίπτωση ο οποιοσδήποτε άλλος πολίτης έκανε κάτι παρόμοιο χωρίς επίδειξη καμίας άδειας θα είχε τουλάχιστον εμποδιστεί, αν δεν είχε καταλήξει αυτόφωρο, αυτοί συνεχίζουν προκλητικά απτόητοι. Έχοντας την εύνοια και κάλυψη της κυβέρνησης βρίσκουν ιδανική ευκαιρία μέσα στην ατέλειωτη νύχτα της καραντίνας.

Ο Δήμος Β. Κέρκυρας, που έχει δείξει ιδιαίτερη ευαισθησία και κινητικότητα για το θέμα, δεν κατόρθωσε να εμποδίσει την αυθαιρεσία η οποία συνεχίζεται τόσες μέρες.

Γιατί δεν τους σταμάτησε κανείς από τη στιγμή που δεν έχουνε επιδείξει καμία άδεια εργασιών; Γιατί δεν έχουν δείξει σε κανέναν αυτή την άδεια που ισχυρίζονται ότι έχουν; Ποιος, ποιές αρχές είναι υπεύθυνες για την παραπάνω κατάσταση, έστω να δώσουν μια εξήγηση; Τα παραπάνω ερωτήματα απαιτούν μια δημόσια απάντηση. Δεν τα θέτουμε μόνο εμείς, τα θέτουν κι άλλοι φορείς αλλά τα θέτει και η κοινή λογική.

Πέρα από το έννομο του θέματος, θέλουμε για μια ακόμα φορά να επισημάνουμε μερικά στοιχεία. Η "επένδυση" που έχει προβληθεί από την εταιρεία και τους διάφορους εκπροσώπους της ως εμβληματική  ένα  Project  χωρίς   καμία επίδειξη του πραγματικού στόχου  χωρίς  κανένα  σχέδιο παρά γενικότητες κι εγκρίσεις που μπάζουν απ΄ όλες τις μεριές. Δεν προσθέτει καμία αξία στην τοπική κοινωνία και οικονομία, παρά μόνο στους ίδιους τους επενδυτές, με όποιο τρόπο κι αν την έχουν στο μυαλό τους κάτι που ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο.
Κι αν όλα αυτά ήταν ανησυχητικά και προ πανδημίας, γίνονται ακόμα πιο κρίσιμα όταν το τοπίο διαγράφεται πλέον ιδιαίτερα ζοφερό, οι τοπικές κοινωνίες περιέρχονται σε ιδιαίτερη κρίση μετά την υπερδεκαετή οικονομική λαίλαπα.

Το φυσικό περιβάλλον, το τελευταίο που έχει απομείνει προς εκμετάλλευση από αυτούς που αυτοαποκαλούνται επενδυτές, είναι το μόνο, μαζί με τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα τα οποία βάλονται καθημερινά, που οφείλουν να προστατεύσουν οι τοπικές κοινωνίες ως προϋπόθεση ενός βιώσιμου μέλλοντος.

Η τοπική αυτοδιοίκηση, αν και αποψιλωμένη η ίδια, είναι η μόνη εξουσία που από τη φύση της είναι δίπλα στις κοινωνίες που εκπροσωπεί, οφείλει να έχει ένα στρατηγικό ρόλο σε αυτές τις συνθήκες χωρίς να παραμένει απλώς διεκπαιρεωτική περιμένοντας τη χαριστική βολή από τον πέλεκυ του Βορίδη.