Η «ΕΚΚΙΝΗΣΗ» για την ημέρα μνήμης της αυτοθυσίας του Κ. Γεωργάκη
ΕΚΚΙΝΗΣΗ
19 Σεπτεμβρίου 2019
/ 11:04
Η ανακοίνωση της δημοτικής παράταξης του Λ. Μαρκάτη κλείνει μ΄ ένα ποίημα του Γ. Μούλιου αφιερωμένο στον Κερκυραίο αγωνιστή
ΚΕΡΚΥΡΑ. Ανακοίνωση εις ένδειξη τιμής στη μνήμη του Κώστα Γεωργάκη, ο οποίος σαν σήμερα, 19 Σεπτεμβρίου, το 1970, αυτοπυρπολήθηκε στη Γένοβα διαμαρτυρόμενος για τη Χούντα των Συνταγματαρχών, εξέδωσε η δημοτική παράταξη «ΕΚΚΙΝΗΣΗ».
Αναλυτικά η ανακοίνωση, η οποία κλείνει μ' ένα ποίημα του Γ. Μούλιου, αναφέρει:
«Στις 19 Σεπτεμβρίου 1970, τα ξημερώματα, στην πλατεία Ματεότι της Γένοβας, μπροστά από το δικαστικό μέγαρο, ο Κώστας Γεωργάκης περιέλουσε τον εαυτό του με βενζίνη και αυτοπυρπολήθηκε, φωνάζοντας «Το έκανα για χάρη της Ελλάδας, ζήτω η δημοκρατία, όλοι οι Ιταλοί ας αναφωνήσουν: Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα».
Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου και πέθανε μετά από λίγες ώρες.
Η κηδεία του έγινε στη Γένοβα στις 23 Σεπτεμβρίου.
Το περιστατικό αποσιωπήθηκε από τη δικτατορία, προκάλεσε όμως έντονη αίσθηση στη διεθνή κοινότητα.
Η σορός του μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα με καθυστέρηση τεσσάρων μηνών, λόγω εσκεμμένων κωλυσιεργιών της Χούντας, και ενταφιάστηκε στο Α΄ Νεκροταφείο.
Ακολουθεί το ποίημα του Γ. Μούλιου που γράφτηκε με βάση το γεγονός, ως ελάχιστος φόρος τιμής στον μεγάλο Κερκυραίο αγωνιστή:
Ανοιξιάτικο πρελούδιο
Μοσχοβόλι της φύσης!
Φωτεινό λιβάδι!
Λευκοφόρος ορίζοντας!
Κάλεσμα φιλότεχνο!
Κατάθεση μνήμης!
Ήταν παιδί!
Είχε οράματα!
Οπαδός της Δημοκρατίας!
Συνεπαρμένος στοχαστής της Ελευθερίας!
Προσκυνητής μιας ιδεώδους κοινωνίας!
Ήταν είκοσιδυό χρονών, κι αν ήταν!
Στεφανωμένο πρόσωπο,
πιο δυνατό κι απ’ τους κρατερούς της Εξουσίας!
Τον τρόμαζε η ευτέλεια των φοβισμένων!
Κι οι αφιλόκαλλοι άρχοντες των ταλαιπωρημένων!
Κι ήταν μόλις είκοσιδυό χρονών!
Του ταίριαζε του Περικλή η Αθήνα!
Κι ήταν είκοσιδυό χρονών παιδί με κρίνα!
Απαρατήρητο κύλησε στη μνήμη!
Κι έφυγε στον ποταμό του Άδη, την Λήθη!
Μόλις είκοσιδυό χρονών!
Θυσίασε ορμή και νειάτα!
Ήρθαν μαντάτα!
Πως χόρεψε στου Κάτω Κόσμου τον γυαλό!
Για μιαν Ιδέα!
Που ήταν σπουδαία!
Κι οι Εσπερίδες σέρναν τον χορό!
Τα μεγαλοπρεπή ξαφνιάζουν!
Κι ίσως τρομάζουν!
Αυτούς που η μοίρα καταδίκασε να παρακμάζουν,
μέσα στης δίνης τον ανώφελο ρυθμό!
Η μνήμη τώρα διαφεντεύει!
Και σε γυρεύει!
Στο πλάι σου έχεις τον Ιαπετό!»
Αναλυτικά η ανακοίνωση, η οποία κλείνει μ' ένα ποίημα του Γ. Μούλιου, αναφέρει:
«Στις 19 Σεπτεμβρίου 1970, τα ξημερώματα, στην πλατεία Ματεότι της Γένοβας, μπροστά από το δικαστικό μέγαρο, ο Κώστας Γεωργάκης περιέλουσε τον εαυτό του με βενζίνη και αυτοπυρπολήθηκε, φωνάζοντας «Το έκανα για χάρη της Ελλάδας, ζήτω η δημοκρατία, όλοι οι Ιταλοί ας αναφωνήσουν: Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα».
Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου και πέθανε μετά από λίγες ώρες.
Η κηδεία του έγινε στη Γένοβα στις 23 Σεπτεμβρίου.
Το περιστατικό αποσιωπήθηκε από τη δικτατορία, προκάλεσε όμως έντονη αίσθηση στη διεθνή κοινότητα.
Η σορός του μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα με καθυστέρηση τεσσάρων μηνών, λόγω εσκεμμένων κωλυσιεργιών της Χούντας, και ενταφιάστηκε στο Α΄ Νεκροταφείο.
Ακολουθεί το ποίημα του Γ. Μούλιου που γράφτηκε με βάση το γεγονός, ως ελάχιστος φόρος τιμής στον μεγάλο Κερκυραίο αγωνιστή:
Ανοιξιάτικο πρελούδιο
Μοσχοβόλι της φύσης!
Φωτεινό λιβάδι!
Λευκοφόρος ορίζοντας!
Κάλεσμα φιλότεχνο!
Κατάθεση μνήμης!
Ήταν παιδί!
Είχε οράματα!
Οπαδός της Δημοκρατίας!
Συνεπαρμένος στοχαστής της Ελευθερίας!
Προσκυνητής μιας ιδεώδους κοινωνίας!
Ήταν είκοσιδυό χρονών, κι αν ήταν!
Στεφανωμένο πρόσωπο,
πιο δυνατό κι απ’ τους κρατερούς της Εξουσίας!
Τον τρόμαζε η ευτέλεια των φοβισμένων!
Κι οι αφιλόκαλλοι άρχοντες των ταλαιπωρημένων!
Κι ήταν μόλις είκοσιδυό χρονών!
Του ταίριαζε του Περικλή η Αθήνα!
Κι ήταν είκοσιδυό χρονών παιδί με κρίνα!
Απαρατήρητο κύλησε στη μνήμη!
Κι έφυγε στον ποταμό του Άδη, την Λήθη!
Μόλις είκοσιδυό χρονών!
Θυσίασε ορμή και νειάτα!
Ήρθαν μαντάτα!
Πως χόρεψε στου Κάτω Κόσμου τον γυαλό!
Για μιαν Ιδέα!
Που ήταν σπουδαία!
Κι οι Εσπερίδες σέρναν τον χορό!
Τα μεγαλοπρεπή ξαφνιάζουν!
Κι ίσως τρομάζουν!
Αυτούς που η μοίρα καταδίκασε να παρακμάζουν,
μέσα στης δίνης τον ανώφελο ρυθμό!
Η μνήμη τώρα διαφεντεύει!
Και σε γυρεύει!
Στο πλάι σου έχεις τον Ιαπετό!»
