Ένα μικρό σημείωμα από τον Πέτρο Γάλλια – Gracias a la Vida (photos)

Που πρωτοκοίταξα τον ουρανό. Στον όρμο. Στο άλσος. Αντικρύ του Φρουρίου. Πλάι στη θάλασσα.
Δεν θα έγραφα. Σκεφτόμουν πως δεν μπορούσα να γράψω. Και πως να γράψω για την χτεσινή βραδιά. Τι να πρωτογράψω. Πως να περιγράψω με λέξεις αυτά που ένιωσα. Όλα αυτά που πήρα από τα μάτια σας. Τα γεμάτα φως και τρυφεράδα. Από την χαρά σας. Την αγάπη σας.
Μα ήταν τέτοια η βραδιά...
Και ήταν ο Παντελής. Και ο Πέτρος. Η Ιωάννα. Ο Νίκος. Ο Κώστας. Και ήταν η Σταματίνα. Και η Έλενα. Και ήταν ο Γιώργος. Ο Κωνσταντίνος. Ο Δημήτρης. Και ήταν και εκείνη η στιγμή που κοιτάξαμε ψηλά. Στον ουρανό. Για να τραγουδήσουμε για τους αγαπημένους μας απόντες. Που η φωνή μου, πριν καν αρχίσει το τραγούδι, έσπασε. Έχασε το δρόμο της. Έγινε λυγμός. Σε ένα πνιγμένο, ξεστρατισμένο φά. Που για δευτερόλεπτα ταλαντεύτικε στη νύχτα. Που έσκισε την καρδιά μου. Σαν μακρινός χαιρετισμός. Σαν ύστατος. Στον ουρανό. Τον απέραντο. Και όταν η φωνή βρήκε τον δρόμο της. Η ψυχή μου ψιθύρισε. Τα μυστικά αντίο. Σε μια εξομολόγηση. Σε σας. Και στη νύχτα. Την αιώνια. Για όλα εκείνα τα κρυφά. Τα ανείπωτα. Και ήταν και η Λένα μου. Που είχε τα γενέθλια της. Και της είπα ''σ' αγαπάω''. Και ήταν και η Ντόρα μου. Που με πήρε τηλέφωνο. Και της είπα ''σ' αγαπάω''. Και ήσασταν όλοι εσείς. Οι φίλοι. Οι δικοί. Και ήταν η βραδιά τόσο όμορφη. Και σας κοιτούσα όλους από τη σκηνή. Και σας ένιωθα. Και στα χαμόγελα σας ένιωθα την αγάπη σας. Και σας κοίταζα από τη σκηνή. Και σας χαμογελούσα. Και σας έλεγα ''σας αγαπάω''. Και αλήθεια δεν ήθελα να γράψω. Αλλά είναι τόσα αυτά που πήρα από σας. Που αν δεν σας έγραφα η καρδιά μου δεν θα σταματούσε να χτυπά τρελαμένη. Που αν δεν σας τα έγραφα θα ήταν αδύνατο να ξανατραγουδήσω σε φα ελάσσονα...
Πέτρος Γάλλιας
Περισσότερες φωτογραφίες εδώ