Paris-Brest-Paris: Ένας Κερκυραίος στα 1.219 χλμ του αρχαιότερου ποδηλατικού αγώνα στον κόσμο (photos)

ΚΕΡΚΥΡΑ.  Τη χαρά της συμμετοχής σε μια από τις αρχαιότερες -και σίγουρα από τις πλέον ελκυστικές- ποδηλατικές διοργανώσεις του κόσμου είχε ο Κερκυραίος Χρήστος Μοσκάτ, ο οποίος ήταν ανάμεσα στους 80 Έλληνες και κυρίως ανάμεσα στους πάνω από 7.000 ποδηλάτες από κάθε γωνιά του πλανήτη, που βίωσαν την εμπειρία του θρυλικού ποδηλατικού αγώνα Paris-Brest-Paris.





Πρόκειται επί της ουσίας για μια τετραήμερη ποδηλατική περιήγηση συνολικής διαδρομής 1.200χλμ, της οποίας η εκκίνηση δόθηκε στις 18 Αυγούστου στο πάρκο στο κάστρο του Ραμπουγιέ (σ.σ. 55 χλμ από το Παρίσι) και περιλαμβάνει τοπία σπάνιας ομορφιάς, με πυκνά δάση και διαδρομές στη γαλλική ύπαιθρο από το Παρίσι μέχρι τη Βρέστη και πίσω.



Ο εν λόγω αγώνας, για τον οποίο παρεμπιπτόντως οι διοργανωτές υπογραμμίζουν ότι δεν έχει τα χαρακτηριστικά «αγώνα» και δεν έχει ανταγωνιστική φιλοσοφία, μετρά 128 χρόνια ζωής, από το 1891 όταν εντάχθηκε στο καλεντάρι της επαγγελματικής ποδηλασίας. Ουσιαστικά τη δεκαετία του '50 οι επαγγελματίες ποδηλάτες εγκατέλειψαν τον αγώνα Paris-Brest-Paris, καθώς απαιτούσε μεγάλη προετοιμασία, με αποτέλεσμα να μπουν «στο παιχνίδι» οι ποδηλάτες μεγάλων αποστάσεων, οι λεγόμενοι ραντονέρ, για τους οποίους αυτά τα 1.200χλμ αποτελούσαν τεράστια πρόκληση.



Αυτή την πρόκληση, λοιπόν, αποδέχθηκε κι ένας Κερκυραίος, ο Χρήστος Μοσκάτ, ο οποίος φέτος έζησε εκ των έσω αυτή τη μοναδική ποδηλατική -τουριστικού χαρακτήρα μεν, ιδιαίτερων απαιτήσεων δε- εμπειρία απολαμβάνοντας τα αξιοθέατα της απίστευτης διαδρομής από την «πόλη του φωτός» μέχρι το βόρειο-δυτικό άκρο της Γαλλίας και το σημαντικό λιμάνι της Βρετάνης.



Ο Χρήστος Μοσκάτ, μαζί με τους χιλιάδες συμμετέχοντες στο φετινό Paris-Brest-Paris, επί τέσσερις μέρες έζησε έντονα συναισθήματα και δοκίμασε τα όρια του, όχι μόνο τα σωματικά, αλλά και τα ψυχικά και πνευματικά, καθώς οι σκέψεις που περνούν -διαδοχικά, η μια μετά την άλλη-  από το μυαλό εκείνου που κάθεται στη σέλα του ποδηλάτου του για τόσες ώρες, είναι όχι μόνο πολλές, αλλά και σύνθετες...



Ο ύπνος -όπως εξομολογήθηκε στην «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ», ο Χρήστος Μοσκάτ- δεν είναι εύκολος, λόγω της υπερέντασης, έτσι πολλοί ποδηλάτες κοιμούνται όπου βρεθούν και νοιώσουν την απόλυτη εξάντληση, σε στάσεις λεωφορείων, στο δρόμο, στα χωράφια, στα τραπέζια και στις καρέκλες των εστιατορίων …. Παντού!



Αυτό που κάνει ιδιαίτερο τον συγκεκριμένο αγώνα είναι η συμμετοχή των Γάλλων, είτε ως επίσημοι εθελοντές -φορώντας την αναγνωριστική μπλούζα της διοργάνωσης- είτε ως απλοί πολίτες, που με το «ζεστό» χειροκρότημά τους και την παρότρυνση «Bon courage» (σ.σ. «καλό κουράγιο»), δίνουν τεράστια ψυχολογική ώθηση στους καταπονημένους ποδηλάτες.

Η φιλοξενία των Γάλλων, σε κάθε χωριό, από το οποίο πέρασαν οι συμμετέχοντες, ήταν παραδειγματική. Όπως χαρακτηριστικά λέει στην «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ» ο Χρήστος Μοσκάτ: «Περάσαμε από 190 πόλεις και χωριά παντού υπήρχε κάποιο τραπέζι να μας προσφέρει νερό καφέ γλυκίσματα κι όλα αυτά αφιλοκερδώς και τις πιο απίθανες ώρες!».



Και τελικά κάπως έτσι καταλαβαίνει ο ποδηλάτης που παίρνει μέρος στον θρυλικό αγώνα PBP, αυτό που τονίζουν οι ίδιοι οι διοργανωτές, χρόνια τώρα... Ότι δηλαδή αυτό που μετράει περισσότερο από το αποτέλεσμα και τη θέση κατάταξης είναι η εμπειρία, -τουριστική, αλλά και ανθρώπινη- την οποία βιώνει ο συμμετέχοντας...

«Στιγμές απίθανες, που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη σου, σίγουρα ο τερματισμός και μάλιστα εντός χρόνου, είναι ο πολυπόθητος στόχος, όμως αυτά που ζει κανείς εκεί είναι... πολλά μετάλλια μαζί!», λέει χαρακτηριστικά ο Χρήστος Μοσκάτ.