Χρ. Κυπριώτης: Ζητάμε έμπρακτη αναγνώριση της συνεισφοράς των διασωστών του ΕΚΑΒ

Μέσα από προσωπικές εμπειρίες και σκληρά παραδείγματα από την καθημερινότητα των διασωστών, αναδεικνύεται το δίλημμα που αντιμετωπίζουν χιλιάδες εργαζόμενοι: η αφοσίωση στο καθήκον της προσφοράς και η σκληρή πραγματικότητα ενός μισθού που δεν επαρκεί για τα προς το ζην.

Ο κ. Κυπριώτης απευθύνεται στον Πρωθυπουργό και τον Υπουργό Υγείας, ζητώντας όχι ελεημοσύνη, αλλά μια έμπρακτη αναγνώριση της ανεκτίμητης συνεισφοράς του ΕΚΑΒ. Η επιστολή, που δημοσιεύεται αυτούσια, τονίζει την άμεση και επικίνδυνη εμπλοκή των διασωστών σε όλες τις εθνικές κρίσεις, πλάι στα Σώματα Ασφαλείας, και θέτει επιτακτικά το ερώτημα: γιατί οι άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά με τον θάνατο, δεν αξίζουν μια μικρή αναγνώριση στον μισθό τους;

[Ακολουθεί η επιστολή]

ΕΚΑΒ 2025 - Φτωχοί διασώστες στην πρώτη γραμμή!

Παντού όμως σε όλες τις Εθνικές κρίσεις και συμβάντα ανά την επικράτεια και στο εξωτερικό.

Αγαπητέ Πρωθυπουργέ,

Ακούγοντας την ομιλία σας, είπατε ότι ο Ελληνικός λαός σας προσέλαβε με την ψήφο του για ένα καλύτερο αύριο στην πατρίδα μας.

Αγαπητέ Υπουργέ Υγείας,

Δηλώνετε με θαυμασμό, ότι το ΕΣΥ άλλαξε και γίνεται καλύτερο. Αυτό το καλύτερο αξίζει τον θαυμασμό από την προσπάθεια κ τον κόπο όλων των εργαζομένων και φυσικά την προσπάθεια ενίσχυσης με προσωπικό και υλικοτεχνικό εξοπλισμό.

Μηδενιστής δεν ήμουν ποτέ, αλλά ούτε και θα γίνω γιατί γίνονται βήματα εμπρός!

Πάμε όμως στο ΕΚΑΒ, σε ένα ΕΚΑΒ που βρίσκεται καθημερινά, νυχθημερόν, στο δρόμο. Σε ένα ΕΚΑΒ που μετράει νεκρούς, σοβαρά τραυματίες και τον καθημερινό κίνδυνο που αντιμετωπίζουν οι διασώστες:

-στον δρόμο

-στις πιάτσες των ναρκομανών

-Στους καταυλισμούς

-στις διακομιδές στις φυλακές

-στα κρατητήρια

-στα κέντρα φιλοξενίας

-στον κίνδυνο των μεταδοτικών νοσημάτων

-στον κίνδυνο να ποτίζεις με το αίμα του τραυματία τα ρούχα σου

Καθημερινά είμαστε αυτοί που κάνουμε την διαφορά ανάμεσα στην ζωή κ τον θάνατο, αυτοί που πολεμάμε τον χάρο επιστρέφοντας πολλές φορές τους ανθρώπους στον κόσμο των ζωντανών.

Είμαστε αυτοί που μας παρακαλάει ο γονέας να κρατήσουμε το παΐδι του ζωντανό από το βαρύ τροχαίο.

Αυτοί που πέσαμε στη θάλασσα να βγάλουμε τον ηλικιωμένο την ώρα που πνιγόταν.

Αυτοί που κουβαλάμε στις πλάτες μας τους συνανθρώπους μας από τις πολυκατοικίες, τις παραλίες και όπου αλλού δεν φτάνει το όχημα, θα φτάσουμε εμείς με τα πόδια μας κ τον εξοπλισμό μας.

Ξέρετε κάτι όμως, όλοι εμείς λοιπόν οι διασώστες του ΕΚΑΒ σε πολλά συμβάντα επιχειρούμε με τα σώματα ασφαλείας κ τους ένστολους αποδεδειγμένα και στην πράξη.

-Στα τροχαία

-Στις φωτιές

-Στους σεισμούς

-Στο μεταναστευτικό

Όλοι εμείς λοιπόν στην ΔΕΘ περιμέναμε να ακούσουμε μια αναγνώριση όλων αυτών με μια μικρή αύξηση στους μισθούς μας.

Σε αυτούς τους μισθούς της πείνας που τα 1000€ τον μήνα δεν τα φτάνουμε. Που πλέον το ΕΚΑΒ δεν είναι αυτό που φανταζόμασταν παρά ένα επάγγελμα που σα ίσα ίσα σε ταΐζει ένα κομμάτι ψωμί

Το ενοίκιο; Δεν βγαίνει!!

Το super market;

Η ΔΕΗ;

Το πετρέλαιο θέρμανσης;

Το να κάνεις παιδιά;

Σίγουρα δύσκολο εγχείρημα. Με αυτούς τους μισθούς λοιπόν, μια καθημερινή μάχη επιβίωσης. Η σκέψη του να αποχωρήσουμε από το ΕΚΑΒ αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο;

Ναι είναι μια σκέψη που μας περνάει από το μυαλό.

Ξέρετε κάτι λοιπόν; Αυτές οι αυξήσεις, έστω και μικρές που δόθηκαν στα σώματα ασφαλείας τις αξίζουν όλοι.

Όποιος δεν έχει δει την ζωή του να περνά μπροστά από τα μάτια του δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει να δουλεύεις έξω στο δρόμο, ρισκάροντας την δική σου ζωή και την δική σου ψυχική υγεία.

Όμως το ΕΚΑΒ γιατί δεν αξίζει μια ένδειξη αναγνώρισης;

Το ΕΚΑΒ θα έπρεπε να είναι στα σώματα ασφαλείας γιατί σε κάθε κρίση λοιπόν βρισκόμαστε εκεί από την πρώτη στίγμα μαζί με τα σώματα ασφαλείας και τους ένστολους της πατρίδας μας.

Σαν εργαζόμενος καθημερινά στο δρόμο και συμπεριλαμβανομένων όλων των παραπάνω θεωρώ αγαπητέ Πρωθυπουργέ και αγαπητέ Υπουργέ Υγείας, πρέπει να πετάξετε ένα ψίχουλο λοιπόν και σε μας. Στο ΕΚΑΒ. Γιατι πολλές φορές αυτοί οι συνάδελφοι δεν έχουν να αγοράσουν έναν καφέ, αλλά βρίσκονται όμως εκεί άμεσα μόλις η πατρίδα τους καλέσει.

Και προσοχή δεν είναι ζητιανιά ούτι απαίτηση, αλλά ζήτημα καθημερινής μάχης για την επιβίωση.

Χρήστος Κυπριώτης

Πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων

ΕΚΑΒ Κέρκυρας