«Κάποια. Μάτια. Βλέπουν». Τελεία...
Να, δες: κάποιος το έγραψε στον τοίχο. Με μπογιά: «Κάποια. Μάτια. Βλέπουν». Έτσι, κοφτά. Με τελείες στο ενδιάμεσο.
«Κάποια. Μάτια. Βλέπουν». Έτσι, κοφτά. Αυτόνομα. Με τελείες στο ενδιάμεσο. Αν δεν το ξέρεις, μάθε το: υπάρχει ως φράση. Αποφθεγματική. Quote αυτοσχέδιας, λαϊκής σοφίας. Περιγραφέας της ιδέας πως κάποιοι άνθρωποι πλεονεκτούν, σε σύγκριση με άλλους, στην ικανότητα της παρατήρησης, της κατανόησης, της γνώσης, της ενσυναίσθησης, της διόρασης...
Βλέπουν. Δεν (σε) κοιτούν απλά˙ χαώδης διαφορά. Διακρίνουν τα σημάδια. Και δεν τα προσπερνούν. Τα αγκαλιάζουν, τους μιλούν, τα ερμηνεύουν, τους κερνούν ένα χαμόγελο, κλείνοντας με νόημα το μάτι. Τρυπάνε με το βλέμμα τους την επιφάνεια του προφανούς. Και κατεβαίνουν υπόγειο, σκαλίζοντας τα τρίσβαθα. Ψυχών, καταστάσεων, ανθρώπων. Φιλώντας στο μέτωπο την πραγματική τους φύση, διάσταση, ανάγκη. Αυτήν που (οι πολλοί) έμαθαν να κρύβουν, στοιβάζοντας μεράκια, πίσω από συμβατικές σιωπές. Αυτήν που ουρλιάζει, από πόνο ή αδικία, πίσω από χείλη σφραγισμένα. Που ζεματά, φωτιά και σίδερο, πίσ’ από πρόσωπα κρύα κι ανέκφραστα. Μακιγιάροντας, με πούδρα και κονσίλερ, ρυτίδες και ουλές, στο βωμό μιας καλής φωτογραφίας. Λίγου «κύρους». Δυο πιθαμών μιας τάχα αποδοχής. Μιας αυταπάτης. Ενός χρήσιμου ηλίθιου, με τ’ όνομα «εγωισμός». Κι ενός ψεύτικου, συμπλεγματικού «εντάξει, όλα καλά». Με έπαθλο ένα τίποτα, που, στη βιτρίνα, πωλείται για πολύ...
«Κάποια. Μάτια. Βλέπουν». Έτσι, απλά. Μονολεκτικά. Ξερά. Δίχως περιττά και φιοριτούρες. Ξέρουν να βλέπουν. Θέλουν να βλέπουν. Αντέχουν ή τολμούν να βλέπουν (να κατανοούν, να συναισθάνονται...)˙ έχουν το μεγαλείο να το κάνουν. Πρώτα, τον ίδιο τους τον εαυτό - ο πιο μεγάλος σύμμαχος. Κι εχθρός. Τον πραγματικό τους εαυτό. Face to face έριδα, μπροστά στον βρώμικο καθρέπτη. Χωρίς ρετούς, χωρίς βολικές δικαιολογίες, χωρίς ανίερα βαπτίσματα. Ωμά. Σαν κάθε αυτοκριτική που θέλει να ‘χει νόημα. Κι έπειτα, τον/τη σύντροφο. Τον αδελφό. Το γείτονα. Το φίλο. Τον περαστικό - τον άλλον. Πέρα απ’ τη μικρότητα της πάρτης τους...
«Κάποια. Μάτια. Βλέπουν». Μπορεί, συχνά, ν’ αργούνε λίγο να μιλήσουν, αλλά βλέπουν. Ξέρουν. Μετρούν σωστά, με υπομονή, το κάθε μπόι. Και περιμένουν τη στιγμή... Γιατί καμία σκιά, κανενός «ανέφελου» ορίζοντα δε χάθηκε, ποτέ, δίχως ν’ αφήσει λίγη απ’ τη σκόνη της στη γης. Γιατί σε κάθε «ρόλο» πάντα θ’ αντιστοιχεί η αυλαία μιας παράστασης. Γιατί, στην τελική, το φως της ρημάδας της αλήθειας, πάντα (θα) βρίσκει μια ρωγμή να δραπετεύσει.
Κι αν μ’ όλο τούτο συμφωνείς, αλλ’ η δυστοπική ρουτίνα των καιρών, συνεχίζει να σε κάνει να νιώθεις σα... σπάνιο πουλί, δεν είσαι μόνος - ετούτο να θυμάσαι. Να, δες: κάποιος το έγραψε στον τοίχο. Με μπογιά: «Κάποια. Μάτια. Βλέπουν». Έτσι, κοφτά. Με τελείες στο ενδιάμεσο.
Τελεία...
Το graffiti βρίσκεται στο 1,2 χλμ. της Εθνικής Οδού Κέρκυρας – Παλαιοκαστρίτσας.
(*) Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο τ. Ιουνίου του περιοδικού «ΕΝ-The Magazine» (εκδ. Ενημέρωση).
ΗΛΙΑΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ
Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1978. Πτυχιούχος Φιλολογίας (Φιλοσοφική Σχ. Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, 2001) και δημοσιογραφίας (New York College, 2002), θήτευσε επί 12ετία στην Αθήνα, με κύριες αναφορές τις εφημερίδες Αθλητική Ηχώ (2001-’08) και Εξέδρα / Δ.Ο.Λ. (2008-‘11) συν σειρά συνεργασιών με ιστοσελίδες και περιοδικά. Επιστρέφοντας Κέρκυρα, διετέλεσε υπεύθυνος Γραφείου Τύπου στις ΠΑΕ ΑΟ Κέρκυρα και ΑΟ Κασσιώπης (Super League). Συνδημιουργός και αρχισυντάκτης των ιστοσελίδων Corfusports (2011) και Corfustories (2020), της εφημερίδας Corfupress / Corfusports (2016) και των free press mag. Corfu Magazine (2017) και Corfu Stories (2018), μετά τη συνεργασία του με την Καθημερινή Ενημέρωση (2019-’20), επέστρεψε στον όμιλο Ενημέρωση το ’21, λόγω… ΕΝ-The Magazine. Eίναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και του ΠΣΑΤ (βραβείο «Χρ. Σβολόπουλος», 2010).
