Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε

Ο ιερέας του χωριού, τα χρόνια που παπάς και αστυνόμος ήταν ο φόβος και ο τρόμος κάθε «παραστρατημένου», είχε θέσει πολύ αυστηρούς κανόνες στο ποίμνιό του, με εξίσου αυστηρές ποινές για όσους δεν συμμορφώνονταν.

Μια γυναίκα, παντρεμένη και με δύο μικρά παιδιά, που η ανέχεια δεν επέτρεπε να γίνουν περισσότερα, πήγε να εξομολογηθεί για να μπορέσει να κοινωνήσει, άγιες μέρες που έρχονταν. Δεν είχε αμαρτίες να ομολογήσει, αλλά ο κανόνας του παντοδύναμου ιερέα δεν επέτρεπε θεία κοινωνία χωρίς εξομολόγηση.

    «Τι θα μου εξομολογηθείς τέκνο μου;»

    «Τίποτα πάτερ μου».

    «Πόσα παιδιά έχεις;»

    «Δύο πάτερ μου».

    «Γιατί δεν κάνατε άλλα;»

    «Δε βγαίνουμε πάτερ. Τα βγάζουμε πέρα δύσκολα».

    «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε».

    «Και πώς θα τα ζήσουμε πάτερ;».

    «Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού».

    «Ναι, αλλά τα παιδιά δεν είναι πετεινά πάτερ».

    «Μεγάλη αμαρτία! Μην ξανάρθεις να εξομολογηθείς αν δεν κάνεις κι άλλο παιδί».

    «Έτσι είσαι πάτερ;» είπε μέσα απ’ τα δόντια της φεύγοντας νευριασμένη, κι ορκίστηκε να μην ξαναπατήσει για εξομολόγηση, λίγο την ένοιαζε αν δεν την άφηνε να κοινωνήσει. Τι ήξερε αυτός από παιδιά και οικογενειακές ανάγκες, ανύπαντρος ήταν κι ο μισθός του έτρεχε βρέξει χιονίσει. Ο Θεός, αν ήταν πράγματι φιλεύσπλαχνος, θα της συγχωρούσε την «αμαρτία» να μη θέλει να κάνει άλλα παιδιά, για να καταφέρει να μεγαλώσει αυτά που είχε.

    Τώρα, μισό αιώνα μετά, οι ιεράρχες ασχολούνται με άλλες «μεγάλες αμαρτίες», προσφάτως με την ομοφυλοφιλία. «Εμπεριέχει τρομακτικές ασθένειες, καρκίνο και θάνατο» λέει ο ένας, «Χρειάζεται θεραπεία» λέει ο άλλος, «Δεν θεωρούμε ότι τους επιτρέπεται να κοινωνήσουν» λένε οι δικοί μας για τους βουλευτές του νησιού που έπεσαν στο «βαρύτατο πνευματικό και ηθικό ολίσθημα» να ψηφίσουν τον πολιτικό γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. 

    «Αμαρτίες» που δεν είναι αμαρτίες. Η τιμωρία όμως όσων δεν «μετανοούν» είναι πραγματική. Και ο φόβος της τιμωρίας είναι τιμωρία κι αυτός, πολύ αποτελεσματική μάλιστα. Ο αφορισμός, το πυρ το εξώτερον, ένα σωρό «ιερές» - όχι όμως και θεάρεστες - ποινές και φοβέρες, μια φαρέτρα γεμάτη απ’ το παρελθόν με μέτρα ιερής τιμωρίας, πειθαρχίας και σωφρονισμού, πες καλύτερα δίωξης, εκδίκησης και διασυρμού, κατά του «άπιστου», του «αιρετικού», της «μάγισσας», του «βλάσφημου», του «αποστάτη», του «παραβάτη», του «αμαρτωλού»… Αυτή κι αν είναι αμαρτία, πάντα σκοταδιστική και πάντα ατιμώρητη.      

ΕΛΕΝΗ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ

Συν/χος δικηγόρος

ΦΩΤΟ ΑΡΧΕΙΟΥ