Οι δημαγωγοί

Οι αρχαίοι μας οι πρόγονοι κράτη σαν πόλεις φτιάξαν
που αλληλοσπαράζονταν κι άλλες πόλεις αρπάξαν
Ένας ή λίγοι αρχηγοί στα χέρια τους βαστούσαν
την εξουσία που γι’ αυτήν σφάζονταν και διψούσαν
 
Υπήρχαν και δημαγωγοί που με ωραία λόγια
στο λαουτζίκο έταζαν ανώγια και κατώγια
Κι ύστερα που ερχότανε η ώρα για να πράξουν
τις υποσχέσεις στο κενό έσπευδαν να πετάξουν
 
Οι άνθρωποι δεν έπαψαν ψέματα ν’ αραδιάζουν
κι όταν αποκαλύπτονται στα πόδια να το βάζουν
Έχει περάσει ο καιρός που μάχονταν με τόξα
μα όμως το ίδιο κυνηγούν τους θώκους και τη δόξα
 
Σε πόλεμους σκοτώνονται για να ’βρουν τάχα λύσεις
κι οι χώρες σαν πουκάμισα αλλάζουν κυβερνήσεις
Πολιτικάντηδες σωρό μιλούν απ’ τα μπαλκόνια
τα θα και θα μοιράζουνε σαν φουσκωτά μπαλόνια
 
Νύφη γλυκιά, πολύφερνη είναι η εξουσία
και για να γίνεις ο γαμπρός θες μια περιουσία
Θέλεις και ψέματα πολλά να έχεις στο συρτάρι
κι αν είσ’ εσύ ειλικρινής, άλλος θα σου την πάρει
 
Σάπιοι μικροπολιτικοί κι αγύρτες λαοπλάνοι
σ’ εμέ ο κούφιος λόγος σας με τίποτα δεν πιάνει
Βαρέθηκα κάθε φορά μ’ ελπίδα να ψηφίζω
για να παραδεχτώ μετά πως άδικα ελπίζω
 
Κάποιοι που εμπιστεύτηκα φορούσαν προσωπίδες
κι έπεσαν στ’ αξιώματα σαν μύγες και ακρίδες
Από την πρώτη σύγκρουση δείλιασαν και κρυφτήκαν        
τα όπλα τους παράδωσαν κι άλλη προβιά ντυθήκαν 
 
Μονάχα λίγοι στήριξαν με σθένος τις αρχές τους
τις θέσεις κι υποσχέσεις τους τις προεκλογικές τους
Βαρίδια τους είπανε, προσώρας ηττηθήκαν
εφτάψυχοι αποδείχτηκαν και πάλι σηκωθήκαν 
  
Κι αν πίστευα στη νιότη μου πως ο λαός μια μέρα
με σηκωμένη τη γροθιά θ’ απαλλαγεί απ’ τη λέρα
τώρα μ’ απογοήτευση, με θλίψη και με πόνο
λέω πως είν’ ανέφικτο, πως όνειρο είναι μόνο

Κι όμως γι’ αυτό το όνειρο πολλοί έχουν πεθάνει
ο κόσμος μες στο αίμα τους μπρος ένα βήμα κάνει
Κι όσοι ακόμα από μας τ’ όνειρο κυνηγάμε
είναι καλό γιατί βοηθά μπροστά να προχωράμε