Συνοδός

Την Αλίκη νομίζω την ήξερα από πάντα. Η Αλίκη ήταν δύστροπο παιδί. Η Αλίκη έλεγε πάντα «Όχι».

Εκείνα τα χρόνια εγώ ήμουν το ακριβώς αντίθετό της. Εγώ έλεγα πάντα «Ναι» πράγμα που μου στοίχησε πολύ ακριβά. Το ίδιο νομίζω συνέβη και σε αυτήν.

«Καλημέρα» να της έλεγες θα σου έφερνε αντίρρηση. Η Αλίκη δεν ήθελε να πάει σχολείο διότι «το σχολείο προσηλυτίζει». Η Αλίκη δεν πήγαινε στις μαθητικές διαδηλώσεις «διότι δεν ήταν πρόβατο». Η Αλίκη δεν ήθελε να κάνει «μόνιμο δεσμό» διότι ήταν κατά των «δεσμεύσεων». Η Αλίκη δεν ήθελε να δουλέψει διότι ήταν «κατά της μισθωτής σκλαβιάς».

Η Αλίκη δεν ήθελε να παντρευτεί διότι ήταν κατά του «αναχρονιστικού θεσμού». Η Αλίκη δεν ήθελε να κάνει παιδιά διότι δεν ήθελε να ξοδέψει την ζωή της «μεγαλώνοντας κουτσούβελα». Η Αλίκη δεν ήθελε να βάλει σουτιέν (τότε που τα βυζιά της ήταν ακόμα ψηλά) διότι «ήταν ελεύθερη».

Η Αλίκη αγαπούσε «όλα τα παιδιά του κόσμου» αρκεί να μην ήταν δικά της. Περνούσαν τα χρόνια και παντού μπροστά μου έβρισκα την Αλίκη.

Με θεωρούσε υπαίτιο για την αποτυχία «όλων των επαναστάσεων όλων των εποχών» ξεκινώντας από την εξέγερση του Σπάρτακου.

Την συνάντησα ως μαθήτρια. Την συνάντησα έξω από το «φροντιστήριο των πανελλήνιων εξετάσεων». Την συνάντησα πωλήτρια σε σούπερ μάρκετ. Την συνάντησα παντρεμένη στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού. Την συνάντησα «ιδιοκτήτρια μίνι μάρκετ».

Την συνάντησα ως «μαμά» να ουρλιάζει εκτός εαυτού : «Κικήηηηηηη!!! Έλα αμέσως εδώ!!!» Την συνάντησα στην Β΄ Δ.Ο.Υ να τσακώνεται με τον υπάλληλο για τον «διακανονισμό του Φ.Π.Α.».

Περνούσαν τα χρόνια και παντού μπροστά μου συναντούσα την Αλίκη. Πάντα η Αλίκη με ξάφνιαζε. Άρχισαν να ασπρίζουνε οι «ρίζες» και τις έβαφε. Στην αρχή ήταν της μόδας τα κόκκινα αργότερα το βάψιμο έγινε πιο «πλουραλιστικό».

Τότε αρχίσανε οι «ενέργειες». Αν δεν παραδεχόσουν αμέσως ότι «τα πάντα υπόκεινται σε μια ακαθόριστη και αναπόδεικτη, από την ταπεινή ανθρώπινη επιστήμη, συμπαντική ενέργεια που μας καθορίζει» τότε ήσουν τουλάχιστον «κάφρος». Αργότερα ήρθε η «ζωοφιλία», ο «ρατσισμός», η «υγιεινή διατροφή», η γιόγκα και πάνω από όλα ο «σεξισμός». Αν σου ξέφευγε και έλεγες, για παράδειγμα, «ωραίος κώλος » κινδύνευες να σε καταγγείλει σε όλη τη κοινωνία για «σεξιστή».

Πέρασε καιρός που είχα να συναντήσω την Αλίκη και νόμιζα ότι είχα γλυτώσει. Αμ Δε! Κάποια δύσκολη στιγμή βρέθηκα στο Νοσοκομείο ως συνοδός. Θα μέναμε δυο με τρείς το πολύ μέρες. Μας πήγαν σε έναν θάλαμο τεσσάρων κρεβατιών που ήταν μόνο το ένα κρεβάτι πιασμένο και αυτό κλεισμένο με μια κουρτίνα.

« Ωραία!» σκέφτηκα. «Αν δεν φέρουν κανέναν άλλον μέχρι το βράδυ θα κοιμηθώ και εγώ σαν άνθρωπος». Πριν προλάβω να χαρώ ανοίγει η κουρτίνα και εμφανίζεται μπροστά μου η …Αλίκη. Έκανα αρκετά δευτερόλεπτα για να την αναγνωρίσω. Ήταν αναμαλλιασμένη, άβαφτη, με ορούς και με ένα ξεθωριασμένο νυχτικό. «Θα μείνεις εδώ απόψε;» με ρωτάει με διάθεση για καυγά.

«Εδώ… Που να πάω; Είμαι συνοδός» απάντησα απολογητικά.

«Άκου να σου πω! Εγώ έχω πρόβλημα με το στομάχι μου… αέρια …δεν μπορώ να μείνω όλη νύχτα με έναν άντρα στο θάλαμο»

«Σε καταλαβαίνω αλλά τι θέλεις να κάνω; Να πηδήσω από τον τέταρτο όροφο; Ή να κρεμαστώ από το παράθυρο;»

«Μην μου κάνεις εμένα τον έξυπνο!...να πάτε σε άλλο θάλαμο». Σκέφτηκα ότι αυτό θα ήταν μια λύση αλλά η προϊσταμένη, δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα για «άλλο θάλαμο». «Δεν μπορεί αυτή η νευρασθενικιά να μας διώχνει τον κόσμο από τον θάλαμο, πού να τους βάλουμε; Θα μείνετε εκεί και άστηνε να λέει». 

Πήγαμε στο θάλαμο ως ανεπιθύμητοι και προσπάθησα να την καθησυχάσω. «Μην κάνεις έτσι Αλίκη μου, όλος ο κόσμος κλάνει. Θα το αντέξουμε για δυο βραδιές… δεν ήρθε και η συντέλεια του κόσμου!»

Φαίνεται ότι το μόνο που κατάφερα με τους λεπτούς μου χειρισμούς ήταν να χειροτερέψω την ήδη εκρηκτική ατμόσφαιρα. Παρόλα αυτά η Αλίκη υποχώρησε μην μπορώντας να κάνει αλλιώς.

Στην αρχή της αξέχαστης αυτής πρώτης βραδιάς μείναμε σιωπηλοί να ακούμε την Αλίκη να μιλάει στο κινητό και να κάνει παρατηρήσεις στην υπάλληλό της. Μετά μίλαγε για καμιά ώρα με κάποια φίλη της που της είχε αναθέσει να φυλάει κάποιον «Έκτορα» που υποθέσαμε ότι ήταν κάποιος σκύλος η γάτος.

Κατά τις δώδεκα τσακώθηκε με την νοσοκόμα. Στις μία σηκώθηκε να κατουρήσει. Πέρασα ένα αξέχαστο Σαββατοκύριακο. Το 'φερε η μοίρα να κοιμηθώ με την Αλίκη στο ίδιο δωμάτιο κάτω από ανείπωτες συνθήκες που και η πιο αρρωστημένη φαντασία θα αδυνατούσε να περιγράψει.

Την Δευτέρα το μεσημέρι πήρα στα χέρια μου το πολυπόθητο εξιτήριο. Ανάσανα!

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΦΩΤΟ@pixabay