440 Hz/sec
Κυριάκης
25 Μαρτίου 2023
/ 11:32
Γράφει ο Σταμάτης Κυριάκης
Ο Πασκουάλε δούλευε χρόνια σκυφτός στο πάγκο.
Η κατασκευή των μαντολίνων ήταν γι αυτόν μια γιορτή, ένα πάθος και μια εσωτερική υπόθεση.
Η πώληση του μαντολίνου ήταν πόνος , αποχωρισμός, βουβό κλάμα και συντριβή.
Πίστευε πάντα ότι τα μαντολίνα είναι φτιαγμένα για σερενάτες . Ο ήχος έπρεπε να είναι μαλακός, νυχτερινός ,γαλήνιος.
Οργίζονταν όταν άκουγε για καινοτομίες που έδιναν έναν σκληρό και κοφτό ήχο.
Σαν να προσπαθούσαν να αντιγράψουν τους ήχους μιας σκληρής και κοφτής εποχής που ερχόταν.
Δούλευε κυρίως τις νύχτες στο ισόγειο εργαστήριο του σε ένα καντούνι του λιμανιού της Νάπολι.
Οι κάτοικοι της παλιάς πόλης τον θεωρούσαν έναν απόμακρο και ιδιόρρυθμο τεχνίτη μουσικών οργάνων.
Το μαντολίνο Νο 53 ξεκίνησε το ταξίδι του ένα απόγευμα της Δευτέρας 15 Ιουνίου στα 1891.
Φορτώθηκε μαζί με κιβώτια σαλάμια, τυριά και υφάσματα για τον Τάραντα και από κει, την άλλη μέρα, θα έφτανε στο Μπρίντιζι για να συνεχίσει το ταξίδι του με το πλοίο.
-«Partire un po di morire» (η αναχώρηση είναι ένας μικρός θάνατος), συνήθιζε να λέει ο Πασκουάλε κάθε που πήγαινε το «εμπόρευμα» για φόρτωμα.
Την Τετάρτη 17 Ιουνίου στα 1891 ξέσπασε κακοκαιρία και η θάλασσα έβγαζε φίδια.
Οι ναύτες πάλευαν να κρατήσουν στέρεα δεμένα τα κιβώτια με τα εμπορεύματα.
Το καράβι τρόμαξε να περάσει τους Οθωνούς.
Μετά θα έκοβε ο Γαρμπής και το ταξίδι προς την Κέρκυρα θα ήταν εύκολο.
Το μαντολίνο Νο 53 πωλήθηκε σε μια Κερκυραία κυρία που το αγόρασε για τον μικρό της γιό.
Ο γιός μεγάλωσε παντρεύτηκε και το μαντολίνο έμεινε κλεισμένο σε μια μικρή αποθήκη στην σοτοσκάλα.
Η γυναίκα του συμπάθησε ένα παιδάκι που πέρναγε κάθε μέρα μπροστά από το σπίτι της, πηγαίνοντας στο ωδείο, και του χάρισε το μαντολίνο.
Το μαντολίνο του Πασκουάλε Νο 53 άλλαξε ιδιοκτήτη και βρέθηκε ξαφνικά στα χέρια ενός μικρού μαθητή που γρήγορα το βαρέθηκε γιατί του άρεσαν τα πνευστά.
Το μαντολίνο του Πασκουάλε ξαναμπήκε σε αποθήκη και έκτοτε μετακόμισε πολλές φορές μαζί με παλιές καρέκλες, ντουλάπια, και σιδερένια κρεβάτια.
Είδε μέσα από τις χαραμάδες της ξύλινης πόρτας της αποθήκης κηδείες, γάμους, βαφτίσια, απελευθερώσεις, πολέμους, κατοχές, καυγάδες, γλέντια και φρικτά εγκλήματα.
Κάποια μέρα άνοιξε η πόρτα της αποθήκης και το φόρτωσαν σε ένα φορτηγάκι μαζί
με άλλα παλιοπράματα για τον σκουπιδοτενεκέ.
Ήταν ήδη σε κακή κατάσταση. Σπασμένο σε πολλές μεριές και ξεκολλημένο σε αρκετά σημεία. Σχεδόν δεν ανάσαινε καθόλου. Του είχαν μείνει μόνο οι σκουριασμένες Ρέ και σόλ.
Λίγο πριν το λιώσουν εντελώς τα τεράστια σιδερένια δόντια του σκουπιδιάρικου βρέθηκε στα χέρια μου.
Το μαντολίνο Νο 53 του Πασκουάλε από την παλιά πόλη της Νάπολι ανέβηκε ξανά στον πάγκο και μπήκε κάτω από μεγεθυντικούς φακούς.
Μικρές καρφίτσες, ειδικές κόλλες, λεπτά εργαλεία, βερνίκια και κεριά ανέλαβαν να επαναφέρουν στην ζωή το μαντολίνο του κυρίου Πασκουάλε.
Μετά από μέρες οδυνηρών εγχειρήσεων ξανάρθε στην ζωή.
Φόρεσε τις καινούργιες του χορδές.
Αισθάνεται να κουρδίζουν την «Λα» με ένα περίεργο ηλεκτρονικό όργανο.
Η οθόνη δείχνει 440Hz/sec.
Ακριβώς «Λα».
Εδώ αρχίσουν τα ανεξήγητα μυστήρια.
«Γιατί μας αρέσει αυτή ακριβώς η συχνότητα;»
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι την επιλέξαμε εντελώς τυχαία.
Μάλιστα.
Σε ένα σπήλαιο, όμως, στην Σλοβενία οι παλαιοντολόγοι ανακάλυψαν απομεινάρια μιας ομάδας ανθρώπων Νεάντερνταλ.
Ανάμεσα τους υπήρχε και ένα κόκκαλο αρκούδας που είχε επάνω του πέντε τρύπες διαφορετικής διαμέτρου και διαφορετικής απόστασης μεταξύ τους.
Υπέθεσαν ότι κάποιο άλλο ζώο είχε δαγκώσει την αρκούδα και είχε προκαλέσει τις τρύπες ώσπου κάποιος πιο σχολαστικός παρατήρησε ότι οι πέντε αυτές τρύπες μπορούσαν να παράγουν ηχητικά μια ακριβέστατη πεντατονική ανημίτονη μουσική κλίμακα.
Το κόκκαλο ήταν ο «Νεατερντάλιος αυλός»!
Να υποθέσουμε ότι αυτό το όν ξεκίνησε να σκαλίζει το κόκαλο σχηματίζοντας τις τρύπες ακούγοντας τον ήχο.
Γιατί σταμάτησε όμως στο συγκεκριμένο σημείο των 400 Hz/sec;
Θα πει κανείς: «τυχαία» .
Μάλιστα.
Γιατί, τότε αυτή η συχνότητα καθιερώθηκε στις μουσικές όλου του κόσμου στο διάβα όλης της ανθρώπινης ιστορίας και μάλιστα όχι απευθείας από του
Νεάντερνταλ αλλά από το επόμενο είδος;
Ανεξήγητα μυστήρια προς το παρόν.
Ο Άνθρωπος έχει να απαντήσει σε πολλά στο μέλλον.
Συνεχίζω το κούρδισμα του Μαντολίνου.
Όλα είναι στην εντέλεια.
Πιάνω μια συγχορδία «Λα».
Νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή χαμογέλασε ο Πασκουάλε.
Ή μου φάνηκε.
Κέρκυρα 5/6/2013
Η κατασκευή των μαντολίνων ήταν γι αυτόν μια γιορτή, ένα πάθος και μια εσωτερική υπόθεση.
Η πώληση του μαντολίνου ήταν πόνος , αποχωρισμός, βουβό κλάμα και συντριβή.
Πίστευε πάντα ότι τα μαντολίνα είναι φτιαγμένα για σερενάτες . Ο ήχος έπρεπε να είναι μαλακός, νυχτερινός ,γαλήνιος.
Οργίζονταν όταν άκουγε για καινοτομίες που έδιναν έναν σκληρό και κοφτό ήχο.
Σαν να προσπαθούσαν να αντιγράψουν τους ήχους μιας σκληρής και κοφτής εποχής που ερχόταν.
Δούλευε κυρίως τις νύχτες στο ισόγειο εργαστήριο του σε ένα καντούνι του λιμανιού της Νάπολι.
Οι κάτοικοι της παλιάς πόλης τον θεωρούσαν έναν απόμακρο και ιδιόρρυθμο τεχνίτη μουσικών οργάνων.
Το μαντολίνο Νο 53 ξεκίνησε το ταξίδι του ένα απόγευμα της Δευτέρας 15 Ιουνίου στα 1891.
Φορτώθηκε μαζί με κιβώτια σαλάμια, τυριά και υφάσματα για τον Τάραντα και από κει, την άλλη μέρα, θα έφτανε στο Μπρίντιζι για να συνεχίσει το ταξίδι του με το πλοίο.
-«Partire un po di morire» (η αναχώρηση είναι ένας μικρός θάνατος), συνήθιζε να λέει ο Πασκουάλε κάθε που πήγαινε το «εμπόρευμα» για φόρτωμα.
Την Τετάρτη 17 Ιουνίου στα 1891 ξέσπασε κακοκαιρία και η θάλασσα έβγαζε φίδια.
Οι ναύτες πάλευαν να κρατήσουν στέρεα δεμένα τα κιβώτια με τα εμπορεύματα.
Το καράβι τρόμαξε να περάσει τους Οθωνούς.
Μετά θα έκοβε ο Γαρμπής και το ταξίδι προς την Κέρκυρα θα ήταν εύκολο.
Το μαντολίνο Νο 53 πωλήθηκε σε μια Κερκυραία κυρία που το αγόρασε για τον μικρό της γιό.
Ο γιός μεγάλωσε παντρεύτηκε και το μαντολίνο έμεινε κλεισμένο σε μια μικρή αποθήκη στην σοτοσκάλα.
Η γυναίκα του συμπάθησε ένα παιδάκι που πέρναγε κάθε μέρα μπροστά από το σπίτι της, πηγαίνοντας στο ωδείο, και του χάρισε το μαντολίνο.
Το μαντολίνο του Πασκουάλε Νο 53 άλλαξε ιδιοκτήτη και βρέθηκε ξαφνικά στα χέρια ενός μικρού μαθητή που γρήγορα το βαρέθηκε γιατί του άρεσαν τα πνευστά.
Το μαντολίνο του Πασκουάλε ξαναμπήκε σε αποθήκη και έκτοτε μετακόμισε πολλές φορές μαζί με παλιές καρέκλες, ντουλάπια, και σιδερένια κρεβάτια.
Είδε μέσα από τις χαραμάδες της ξύλινης πόρτας της αποθήκης κηδείες, γάμους, βαφτίσια, απελευθερώσεις, πολέμους, κατοχές, καυγάδες, γλέντια και φρικτά εγκλήματα.
Κάποια μέρα άνοιξε η πόρτα της αποθήκης και το φόρτωσαν σε ένα φορτηγάκι μαζί
με άλλα παλιοπράματα για τον σκουπιδοτενεκέ.
Ήταν ήδη σε κακή κατάσταση. Σπασμένο σε πολλές μεριές και ξεκολλημένο σε αρκετά σημεία. Σχεδόν δεν ανάσαινε καθόλου. Του είχαν μείνει μόνο οι σκουριασμένες Ρέ και σόλ.
Λίγο πριν το λιώσουν εντελώς τα τεράστια σιδερένια δόντια του σκουπιδιάρικου βρέθηκε στα χέρια μου.
Το μαντολίνο Νο 53 του Πασκουάλε από την παλιά πόλη της Νάπολι ανέβηκε ξανά στον πάγκο και μπήκε κάτω από μεγεθυντικούς φακούς.
Μικρές καρφίτσες, ειδικές κόλλες, λεπτά εργαλεία, βερνίκια και κεριά ανέλαβαν να επαναφέρουν στην ζωή το μαντολίνο του κυρίου Πασκουάλε.
Μετά από μέρες οδυνηρών εγχειρήσεων ξανάρθε στην ζωή.
Φόρεσε τις καινούργιες του χορδές.
Αισθάνεται να κουρδίζουν την «Λα» με ένα περίεργο ηλεκτρονικό όργανο.
Η οθόνη δείχνει 440Hz/sec.
Ακριβώς «Λα».
Εδώ αρχίσουν τα ανεξήγητα μυστήρια.
«Γιατί μας αρέσει αυτή ακριβώς η συχνότητα;»
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι την επιλέξαμε εντελώς τυχαία.
Μάλιστα.
Σε ένα σπήλαιο, όμως, στην Σλοβενία οι παλαιοντολόγοι ανακάλυψαν απομεινάρια μιας ομάδας ανθρώπων Νεάντερνταλ.
Ανάμεσα τους υπήρχε και ένα κόκκαλο αρκούδας που είχε επάνω του πέντε τρύπες διαφορετικής διαμέτρου και διαφορετικής απόστασης μεταξύ τους.
Υπέθεσαν ότι κάποιο άλλο ζώο είχε δαγκώσει την αρκούδα και είχε προκαλέσει τις τρύπες ώσπου κάποιος πιο σχολαστικός παρατήρησε ότι οι πέντε αυτές τρύπες μπορούσαν να παράγουν ηχητικά μια ακριβέστατη πεντατονική ανημίτονη μουσική κλίμακα.
Το κόκκαλο ήταν ο «Νεατερντάλιος αυλός»!
Να υποθέσουμε ότι αυτό το όν ξεκίνησε να σκαλίζει το κόκαλο σχηματίζοντας τις τρύπες ακούγοντας τον ήχο.
Γιατί σταμάτησε όμως στο συγκεκριμένο σημείο των 400 Hz/sec;
Θα πει κανείς: «τυχαία» .
Μάλιστα.
Γιατί, τότε αυτή η συχνότητα καθιερώθηκε στις μουσικές όλου του κόσμου στο διάβα όλης της ανθρώπινης ιστορίας και μάλιστα όχι απευθείας από του
Νεάντερνταλ αλλά από το επόμενο είδος;
Ανεξήγητα μυστήρια προς το παρόν.
Ο Άνθρωπος έχει να απαντήσει σε πολλά στο μέλλον.
Συνεχίζω το κούρδισμα του Μαντολίνου.
Όλα είναι στην εντέλεια.
Πιάνω μια συγχορδία «Λα».
Νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή χαμογέλασε ο Πασκουάλε.
Ή μου φάνηκε.
Κέρκυρα 5/6/2013
