Κάθε που βρέχει, σκέφτομαι τα φράγματα

Το νερό και τα σκουπίδια, είναι τα δύο σοβαρότερα προβλήματα του νησιού. Τα οποία μάλιστα αλληλοσυνδέονται.

Είναι γνωστό πως το νερό της Κέρκυρας, είτε σε επάρκεια είτε σε έλλειψη,  δεν πίνεται. Έτσι, όλη η Κέρκυρα πίνει εισαγόμενο νερό εμφιαλωμένο. Το οποίο κουβαλάει μαζί του, τόνους πλαστικού. Τις προάλλες επέστρεφα από Γιάννενα και μέσα στο φέριμποτ, μέτρησα τρεις τεράστιες νταλίκες, από τρεις διαφορετικές μάρκες εμφιαλωμένου.

Σε ένα άλλο δρομολόγιο προς τα πίσω, τα πλαστικά μπουκάλια, θα κάνουν το αντίστροφο ταξίδι για κάποιο εργοστάσιο ανακύκλωσης (στην καλύτερη και εντόνως αμφισβητούμενη περίπτωση), ή πιθανότερα, σε έναν από τους ΧΥΤΑ που ακριβοπληρώνουμε.

Και ο κάτοικος του νησιού, για να ξεδιψάσει, θα έχει πληρώσει εκτός από το νερό και το πλαστικό, το έλα και το πήγαινε.

Το υπέδαφος του νησιού είναι τέτοιο, που κάνει το νερό των γεωτρήσεων σκληρό, ακατάλληλο για χρήση, και για τις υπόλοιπες οικιακές χρήσεις.

Μια αχτίδα φωτός, που θα έλυνε το πρόβλημα, φάνηκε πριν κάποια χρόνια, όταν ακούσαμε για τα φράγματα.

Χάρηκα πως είμαστε σε καλό δρόμο, μέχρι που στο λεξιλόγιο μπήκε μια νέα βαρύγδουπη λέξη.

Φαραωνικό έργο. Το έργο που θα έλυνε το πρόβλημα της δίψας ενός νησιού και των συνεπακόλουθων προβλημάτων, απορρίμματα, μεταφορές, κόστος, αλλά και βρύσες, πλυντήρια, θερμοσίφωνες που αποτελούν αναλώσιμα υλικά για το νησί, συγκρίθηκε με τις πυραμίδες των Φαραώ, δηλαδή με έργα που μοναδικό σκοπό έχουν, την επίδειξη μεγαλείου και ματαιοδοξίας.

Αν είναι δυνατόν, να χαρακτηρίζεται έτσι ένα έργο, που αποτελεί τη μοναδική λύση ενός τόσο σημαντικού έργου για τη ζωή και την ποιότητα της!

Γιατί τα φράγματα, κατά τη γνώμη μου, είναι η μόνη λύση.

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω το γιατί.

Στην καινούργια κλιματική κατάσταση που βιώνουμε, αν και η ποσότητα της βροχής που πέφτει είναι η ίδια με αυτήν που έπεφτε πάντα, έχει αλλάξει δραματικά ο τρόπος που αυτή πέφτει.

Οι υψηλές θερμοκρασίες στα χαμηλά στρώματα της ατμόσφαιρας, έχουν σαν αποτέλεσμα την εξάτμιση του νερού όπως πάντα γινόταν. Αλλά οι χαμηλές θερμοκρασίες στα ψηλότερα στρώματα της ατμόσφαιρας, που θα το ξανακάνουν υγρό για να πέσει σαν βροχή στη γη, γίνονται όλο και σπανιότερες.

Έτσι, όταν αυτό συμβεί, το νερό που έχει συσσωρευτεί σε μεγάλες ποσότητες σε μορφή υδρατμών, πέφτει ξαφνικά, απότομα και όλο μαζί.

Τέρμα οι ποτιστικές βροχές, Τέρμα τα περιβόητα σαραντάμερα του Νοέμβρη, να ποτίζεται ο τόπος και να αποθηκεύεται το περισσευούμενο νερό στους φυσικούς υπόγειους αποδέχτες από τους οποίους με τις γεωτρήσεις θα αντληθεί.

Τώρα το νερό πέφτει στη γη με καταρρακτώδεις βροχές και η γη δεν προλαβαίνει να το απορροφήσει.

Έτσι, έχουμε πλημμύρες και φυσικά, κατάληξη της μεγαλύτερης ποσότητας στη θάλασσα.

Τα φράγματα, αν υπήρχαν, θα συγκέντρωναν μια μεγάλη ποσότητα από αυτό το νερό, το οποίο μάλιστα δεν θα είχε την σκληρότητα του υπόγειου νερού.

Και να το πιεις και να λουστείς.

Ούτε Φαραώ να ήσουν δηλαδή.

Όμως δεν είσαι.

Ούτε στην αρχαία Αίγυπτο ζεις.

Ζεις σε μια  σύγχρονη δημοκρατική χώρα, όπου τους άρχοντες τους εκλεγείς εσυ.

Να παίρνουν αποφάσεις μια για φράγματα, μια για ξεφράγματα, να σκορπούν χρήματα για να αρχίσει ένα έργο που μετά θα το ακυρώσουν και φτου από την αρχή.

Γι αυτό, κάτσε στα αυγά σου, πλύσου με τα άλατα σου, μαγείρεψε με το εμφιαλωμένο σου και πέτα με καμάρι τις δωδεκάδες πλαστικά μπουκάλια, κουνώντας τους άσπρο μαντήλι στο ταξίδι τους, μέχρι να ανταμώσετε ξανά.

ΛΙΑΝΑ ΒΡΑΧΛΙΩΤΗ