Είναι ο πόλεμος στη φύση του ανθρώπου;

Γιατί  από  την εποχή της Τροίας μέχρι σήμερα, ο άνθρωπος "λύνει" τις διαφορές του με άλλους ανθρώπους, με πολέμους;

Γιατί θεωρείται φυσικό, στο όνομα οποιασδήποτε αιτίας, να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον;

Υπάρχει βιολογική εξήγηση αυτής της παράνοιας;

Η έρευνα σε βιολογικό επίπεδο της συμπεριφοράς του ανθρώπου είναι εξαιρετικά δύσκολη και δεν ξέρω αν έχει γίνει κάποια τέτοια επί του θέματος.

Παρ όλα αυτά, έχει βρεθεί πως διάφορες φοβικές συμπεριφορές του ανθρώπου, έχουν βιολογικές (γονιδιακές) και περιβαλλοντικές αιτίες.

Ο φόβος στα φίδια (οφιοφοβία), στις αράχνες (αραχνοφοβία),  στο ύψος κλπ, έχουν να κάνουν με το ότι, όσοι από τους μακρινούς μας προγόνους για κάποιο λόγο απέφευγαν τα φίδια, τις αράχνες και τα ριψοκίνδυνα πηδήματα , ζούσαν περισσότερο, με αποτέλεσμα να αφήνουν περισσότερους απογόνους από αυτούς που τα αποζητούσαν, είχαν τα δυστυχήματα τους και δεν προλάβαιναν.

Κάπως έτσι, οι φοβίες αυτές πέρασαν από γενιές και γενιές, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να φοβόμαστε τα φίδια και να ανατριχιάζουμε με τις αράχνες.

Παρόμοια, ο πρωτόγονος άνθρωπος προκειμένου να επιβιώσει υπερασπιζόταν το φαγητό του και τον χώρο του, από άλλους ανθρώπους, και σήκωνε πέτρες και βέλη εναντίον τους.

Πέρασαν δεκάδες χιλιάδες χρόνια έτσι και φτάσαμε στο σήμερα που το φαγητό -αν θέλουμε- φτάνει για όλους.

Όμως ο πρωτόγονος άνθρωπος είναι ακόμα παρόν, και θεωρεί ιερό σκοπό πια, να υπερασπίζεται γραμμές στους χάρτες σκοτώνοντας άλλους ανθρώπους, που απλώς ζουν πέρα από αυτές.

Τι κι αν θρησκείες και φιλοσοφίες κηρύσσουν να αγαπάμε αλλήλους! 2026 χρόνια από τον Χριστό, κάποιοι αιώνες από τον Διαφωτισμό και μόλις 200 χρόνια  από τον Μαρξ, είναι δευτερόλεπτα, να μην πω χρόνος dt στα πλαίσια της εξελικτικής διαδικασίας.

Οπότε, ας δούμε την επίδραση του περιβάλλοντος.

Το περιβάλλον που διαμορφώνει τον νέο άνθρωπο, είναι η οικογένεια, το σχολείο, η κοινωνία.

Δηλαδή τι θα ακούσει σπίτι, τι θα διδαχθεί στο σχολείο , τι θα αντιμετωπίσει έξω από αυτό  στη γειτονιά και την πόλη , τι θα ακούσει στην τηλεόραση, τι παιχνίδια θα παίξει κλεισμένος στο δωμάτιο του.

Η οικογένεια είναι ένα κλειστό σύστημα που θα αλλάξει τελευταίο.

Τα υπόλοιπα είναι αυτό που λέμε πολιτική.

Αυτή θα καθορίσει  την ύλη που θα διδαχθεί στο σχολείο και πώς, τι θα δει στην τηλεόραση, τι παιχνίδια θα είναι διαθέσιμα για τις ώρες της κλεισμένος πόρτας.

Φανταστείτε την ιστορία να μην εστιάζει  στους πολέμους, αλλά στα υπόλοιπα κατορθώματα του ανθρώπου, να ηρωποιεί αυτούς που ένωσαν αντί να χωρίζουν.

Τον δήμο και την πολιτεία, να έχει πρώτο μέλημα τις ανάγκες του ανθρώπου, τον σεβασμό στη ζωή και το περιβάλλον.

Την τηλεόραση να τονίζει ότι μας ενώνει, να χαλαρώνει και να διδάσκει στην ίδια κατεύθυνση. Και τα παιχνίδια του κλειστού δωματίου να μην έχουν βία και αλληλοσκοτωμούς, αλλά συνεργασία και αγάπη.

Ο Μαρξ είχε μιλήσει για τη δημιουργία του νέου ανθρώπου.

Υπάρχει τόπος για αυτό, ή είναι ου-τοπία;

Ουτοπία για μένα ,είναι να ελπίζει κανείς, πως μπορεί αυτό να γίνει , στα πλαίσια του συστήματος, του οποίου ιδεολογία και σκοπός είναι το κέρδος με κάθε τρόπο και κάθε κόστος.

Κι αν, η πρώτη στην ιστορία  προσπάθεια εφαρμογής του συστήματος, που  στόχευε στην δημιουργία του νέου ανθρώπου απέτυχε,  η ιστορία διδάσκει,  πως κανένα σύστημα δεν εδραιώθηκε από την πρώτη φορά.

Υπομονή κι επιμονή λοιπόν, έτσι, γιατί η ελπίδα δεν θέλω και δεν πρέπει να χαθεί.

ΛΙΑΝΑ ΒΡΑΧΛΙΩΤΗ