Το φιόρο το Λεβάντε ή το λουλούδι της ανομίας;

Μια ακόμη καλοκαιρινή σεζόν έφτασε στο τέλος της. Πάνω από 1,5 εκατομμύριο επισκέπτες πέρασαν από το νησί μας, αφήνοντας έσοδα αλλά και το μόνιμο βαρύ αποτύπωμα:

Υπέρβαση της φέρουσας ικανότητας, αλλοίωση του δημόσιου χώρου, καμία αισθητική, προσωρινές ακανόνιστες λύσεις, ανεπαρκής και προβληματική αστυνόμευση, διάχυτη αίσθηση ατιμωρησίας, φόβος και ρίσκα.

Η Ζάκυνθος —το νησί του Σολωμού, της μουσικής παράδοσης και του πολιτισμού— βρίσκεται ξανά στο επίκεντρο για λόγους που δεν μας τιμούν.

Τα τελευταία χρόνια, μικρά και μεγάλα περιστατικά παραβατικότητας και εγκληματικότητας συνθέτουν μια πραγματικότητα που δεν χωράει πια κάτω από το χαλί. Μια πραγματικότητα που μπήκε πολλές φορές στην πρώτη γραμμή συζητήσεων (δημοτικό & περιφερειακό συμβούλιο), αρθρογραφίας (πολλά και σκληρά άρθρα, τοπικά, εθνικά και διεθνή), παρεμβάσεων (δικηγορικός σύλλογος, κοινωνιολόγοι κλπ).

Από κλοπές και ξυλοδαρμούς, μέχρι οργανωμένες υποθέσεις ναρκωτικών, τοκογλυφίας και ένοπλης βίας, το νησί μας μοιάζει εγκλωβισμένο σε ένα φαύλο κύκλο «κακών γεγονότων και ειδήσεων».

Δεν είναι τυχαίο ότι, ακόμη και σε πρόσφατη απόπειρα ανθρωποκτονίας στη Δροσιά Αττικής (30/9), ο 29χρονος που συνελήφθη την περασμένη εβδομάδα συνδέθηκε ξανά με τη Ζάκυνθο (εποχική εργασία και ποιος ξέρει και τι άλλο), γεγονός που προβλήθηκε εκτενώς στον αθηναϊκό Τύπο— ένα ακόμη «κλικ» που στιγματίζει το νησί, ανεξάρτητα από την τελική κρίση της Δικαιοσύνης.

Ας μην κρυβόμαστε

Όταν, πέρυσι και πρόπερσι, οι ειδήσεις για συλλήψεις, κυκλώματα, «αέριο γέλιου», ναρκωτικά στον Λαγανά έκαναν τον γύρο της χώρας και του κόσμου, το αφήγημα «στη Ζάκυνθο όλα επιτρέπονται» γινόταν όλο και πιο στερεότυπο — κι όμως πιο πειστικό στα μάτια τρίτων.

Το πάρτι, τα γεγονότα της πλατείας και η δυσφήμιση

Τα επεισόδια που σημειώθηκαν το βράδυ του Σαββάτου 11 Οκτωβρίου κατά τη διάρκεια του αποχαιρετιστήριου πάρτι που διοργάνωσε το Base, έγιναν αφορμή να βρεθεί ξανά η Ζάκυνθος στο επίκεντρο για την ανομία.

Το γνωστό μαγαζί, που για τρεις δεκαετίες υπήρξε σημείο αναφοράς στην εστίαση και τη διασκέδαση του νησιού, αποχαιρέτησε το κοινό του με μια βραδιά γεμάτη συγκίνηση, μουσική και μνήμες.

Όμως, λίγο μετά τα μεσάνυχτα η γιορτή πήρε απρόσμενη τροπή. Όταν έφτασαν αστυνομικοί, έπειτα από καταγγελίες για διατάραξη κοινής ησυχίας, οι έντονοι διάλογοι και τα σπρωξίματα κλιμακώθηκαν. Έγινε χρήση χειροβομβίδας κρότου-λάμψης, δημιουργήθηκε πανικός, και ακολούθησαν τρεις συλλήψεις για —κατά περίπτωση— διατάραξη κοινής ησυχίας, απείθεια, διέγερση και βία κατά υπαλλήλων.

Η στιγμή της έντασης —ανάμεσα σε αστυνομικούς (μεταξύ των οποίων και ο Αστυνομικός Διευθυντής Ζακύνθου ο οποίος εμφανίστηκε στο σημείο), θαμώνες, υπεύθυνους και εργαζόμενους— καταγράφηκε σε δεκάδες κινητά. Τα βίντεο ανέβηκαν σχεδόν αμέσως στα κοινωνικά δίκτυα και μέσα σε λίγες ώρες κυριάρχησαν οι φήμες: από σενάρια για οπαδικά επεισόδια μέχρι «συμπλοκές αλλοδαπών». Όπως συμβαίνει συχνά σε μικρές κοινωνίες, ο μύθος προηγείται της πραγματικότητας…

Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν υπήρξε αναλυτική επίσημη ενημέρωση για την επιχειρησιακή διαχείριση του συμβάντος• ωστόσο, οι συλλήψεις είναι γεγονός. Το γιατί ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι έφτασε να λήξει με ένταση, γιατί η παρουσία ειδικών δυνάμεων (ΟΠΚΕ) και της ηγεσίας δεν αρκούσε για αποκλιμάκωση και γιατί δεν υπήρξε άμεση συμμόρφωση με τις υποδείξεις των Αρχών, είναι ερωτήματα απολύτως θεμιτά. Δεν ζητάμε «κεφάλια επί πίνακι»• ζητάμε κανόνες, επαγγελματισμό, ίση μεταχείριση.

Από τα fake news… στην πραγματικότητα

Στη Ζάκυνθο έχουμε «ταλέντο» να πλάθουμε σενάρια για περιστατικά ανομίας που, μεταφερόμενα από στόμα σε στόμα, καταλήγουν να μοιάζουν πιο αληθινά από το αληθινό. Αυτό δεν αθωώνει κανέναν. Μας υπενθυμίζει όμως ότι η μόνη ασφαλής πυξίδα είναι τα γεγονότα και οι επίσημες ανακοινώσεις — και ότι η ενημέρωση οφείλει να είναι τεκμηριωμένη, όχι να τροφοδοτείται από την υπερδιέγερση των social media.

Η μόνιμη «ρετσινιά» και η πολιτική ευθύνη

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ζάκυνθος «πρωταγωνιστεί» αρνητικά.

Θυμίζουμε την περιβόητη δήλωση του τότε Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, ότι η Ζάκυνθος είναι «ο πιο εγκληματογόνος Νομός της χώρας» — μια τοποθέτηση που προκάλεσε δικαιολογημένες αντιδράσεις εδώ, αλλά δεν διαψεύστηκε με στοιχεία.

Η ίδια η Περιφέρεια Ιονίων Νήσων, σε επίσημη επικοινωνία της, έχει καταγράψει αυτό το δεδομένο, ζητώντας ενίσχυση των δυνάμεων.

Η ευθύνη όμως δεν είναι μόνο του εκάστοτε υπουργού.

Είναι και της κρατικής διοίκησης που αφήνει υποστελεχωμένες τις υπηρεσίες αστυνόμευσης όλο τον χρόνο (όχι μόνο τον Αύγουστο), είναι και της τοπικής αυτοδιοίκησης που οφείλει να πιέζει μόνιμα και συντονισμένα, είναι και της αγοράς (επιχειρηματίες διασκέδασης, εστίασης, φιλοξενίας) που πρέπει να αυτορυθμίζεται με κανόνες, εκπαίδευση προσωπικού, έλεγχος σε ωράρια, θόρυβο, δημόσιο χώρο.

Και οι αστυνομικοί είναι άνθρωποι και πολίτες. Η Ζάκυνθος είναι «δυσμενής μετάθεση» με τα όλα της… Άλλωστε στο ιστορικό της έχει και «αυτοκτονία» αστυνομικού διευθυντή… Οι δε μόνιμοι κάτοικοι αστυνομικοί… τι λέτε «βάζουν το κεφάλι τους στον ντορβά» και αν το βάζουν, πόσες φορές και για ποιόν; Για τον όρκο τους;

Η δικαιοσύνη έχει αποτελέσματα; Συλλήψεις ενίοτε γίνονται… αλλά και πολλές αφήνονται ελεύθερες.

Δεν είναι δυνατόν να μπαίνουμε σε χειμώνα και να καταρρέει το σύστημα της αστυνόμευσης χωρίς προσωπικό και με δεκάδες καθημερινές αστυνομικές υποχρεώσεις (δικαστήρια, αυτόφορα, διοικητική λειτουργία, τροχαία, παραβατικότητα, περιπολίες, αεροδρόμιο κλπ κλπ).

Και μην ξεχνάμε και την άλλη αστυνομική αρχή το Λιμεναρχείο που παραπαίει…

Και τέλος η δική μας, των πολιτών, όταν συνηθίζουμε την εκτροπή και την βαφτίζουμε «αναπόφευκτη».

Το «νησί του Σολωμού» ή το «ΑσπροIsland»; Κατά το ΑσπροMonte της γειτονικής μας Καλάβριας!

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε πολλά: δολοφονίες, επιχειρήσεις της Αντιτρομοκρατικής, συλλήψεις για ναρκωτικά, «πιάτσες» στον Λαγανά που ξεπερνούν τα όρια ανοχής.

Το οργανωμένο έγκλημα βρίσκει έδαφος εκεί που η πολιτεία καθυστερεί και η κοινωνία συνηθίζει. Κι όταν συμβεί ένα ακραίο γεγονός, φουντώνουν οι θεωρίες — άλλοτε βάσιμες, άλλοτε φανταστικές. Στο μεταξύ, η εικόνα του νησιού «κλειδώνει»: Ζάκυνθος ίσον «παρανομία» και «εύκολο κέρδος». Και εδώ γινόμαστε «μαγνήτης» που αποδεδειγμένα καλεί και «περιθάλπτει» κάθε παράνομο, κάθε λογής προβληματικό, κάθε καρυδιάς καρύδι…

Αυτό δεν αλλάζει εύκολα χωρίς σχέδιο, συνέχεια και συνέπεια.

Η παραβατικότητα που ξεκινάει μέσα στα Ζακυνθινά σχολεία…

Όταν επί δεκαετίες οι ελληνικές κυβερνήσεις παλεύουν να ισορροπήσουν τις αθλιότητες που έχουμε ζήσει κατά καιρούς στα Πανεπιστήμια, στο νησί «βόσκει» ένα ακόμη ερώτημα:

Τι γίνεται μέσα και έξω από κάποια σχολεία του νησιού μας;

Υπάρχουν δεδομένα τα οποία είναι εμφανή έξω από τα σχολικά συγκροτήματα και τρυπώνουν μέσα… Τα ξέρουν πολύ καλά, οι μαθητές, οι δάσκαλοι του νησιού, οι καθηγητές, οι γονείς, η αστυνομία…

Η ανοχή, η συνήθεια ή το «δήθεν δεν έγινε και κάτι»… ακόμη και ο φόβος των εξωσχολικών στοιχείων που μαζεύονται στην «πηγή», κρατάει στόματα κλειστά… δημιουργεί αδιαφορία και ανοχές… Αφήνει να εξελίσσεται «θερμοκοιτίδα κακών στοιχείων» τα οποία ξεκινούν, δυστυχώς, μέσα από τα γυμνάσια…

Δεν λίγες οι φορές που έχουν ξεσπάσει σοβαρά γεγονότα και μέσα σε τρεις μέρες ξεχνιούνται….

Περισσότερη φασαρία γίνεται αν ο δήμος δεν αντικατέστησε ένα τζάμι παρά για το «αλισβερίσι» που γίνεται καθημερινά…

Ζητάμε τα αυτονόητα!

•Ενίσχυση αστυνόμευσης 12 μήνες τον χρόνο. Στόχοι πρόληψης, ορατή παρουσία, σύγχρονα πρωτόκολλα διαχείρισης πλήθους• όχι σποραδικές «εξορμήσεις».

•Συντονισμός υπηρεσιών. Αστυνομία, Δήμος, Περιφέρεια, Λιμενικό, Τουρισμός, Υγεία: κοινή αντιομετώπιση δεδομένων, ετήσιο πλάνο, διαφάνεια στα αποτελέσματα.

•Κανονιστική πειθαρχία στην αγορά. Ξεκάθαροι κανόνες για ωράρια, θόρυβο, δημόσιο χώρο, αδειοδοτήσεις. Έλεγχοι χωρίς εξαιρέσεις.

•Διάλογος με τους δημόσιους λειτουργούς, τα σχολεία, μαθητές και γονείς για να εντοπιστεί το πρόβλημα τώρα.

•Αυτορρύθμιση και εκπαίδευση. Εστίαση/διασκέδαση με κώδικες δεοντολογίας, εκπαίδευση προσωπικού (ασφαλής διαχείριση πλήθους, πρώτες βοήθειες, κάθετη ενημέρωση επισκεπτών).

•Επικοινωνία με αλήθεια. Τέλος στα ψέματα και στη σιωπή. Τα περιστατικά να ανακοινώνονται, να εξηγούνται, να αξιολογούνται. Μόνο έτσι ξανακερδίζεται η εμπιστοσύνη. Όχι άλλο «μην ασχοληθείτε, μην το γράψετε, θα πλήξει τον τουρισμό και την οικονομία, συμβαίνουν και αλλού, ντρέπομαι για τον δικό μου άνθρωπο που έχει ανακατευτεί»…

Τελικό ερώτημα — και απάντηση

Δείτε μια αντιπαραβολή: Η Ζάκυνθος ήταν ο πρώτος ελληνικός νομός στην μη χρήση κράνους. Σε ποσοστό 90% δεν φορούσε ποτέ κανένας οδηγός δικυκλου κράνος.

Και τι έγινε σήμερα; Η νέα νομοθεσία επιβάλει τσουχτερά πρόστιμα για την μη χρήση.

Ετσι σε ένα πρωί, όλο το νησί κυκλοφορεί με κράνος! Γιατι λοιπόν; Συμμορφωθήκαμε για την προστασία της τσέπης μας και όχι του κεφαλιού μας! Είναι ξεκάθαρο!

Θα μείνουμε το νησί της ανομίας, των ναρκωτικών, των φόνων, της τοκογλυφίας;

Θα αποδεχθούμε κάθε φορά που ένα μικρό ή μεγάλο επεισόδιο συμβαίνει να ακολουθεί δυσφήμιση εθνικής κλίμακας, με πέπλο μυστηρίου για το τι κάνει η ΕΛ.ΑΣ.;

Ή θα απαιτήσουμε —επιτέλους— μέτρα και όχι διαπιστώσεις;

Η δική μας θέση είναι σαφής: Ναι, υπάρχει πρόβλημα. Τι σημαίνει ΔΕΝ λύνεται; Με κανόνες, με παρουσία και με ευθύνη από όλους — Κράτος, Αυτοδιοίκηση, σχολεία, επιστήμονες, αγορά, κοινωνία.

Έτσι δεν θα μας φταίνε «οι άλλοι».

Φταίμε εμείς, που κοιτάμε κάτω τα πόδια μας…

Φταίμε όλοι, από τον Δεσπότη (όπως αυτοχαρακτηρίστηκε κάποτε και ο Χρυσόστομος), μέχρι τον τελευταίο δημοσιογράφο, από τον καθηγητή και το δάσκαλο μέχρι τον αστυνόμο και από τον Βουλευτή και το Δήμαρχο, μέχρι τον «διαμορφωτή» της κοινής γνώμης και τις ανοησίες που διαχέει στα social…

Οκτώβριος 2025

Σπ. Καμπιώτης