The wall: Οταν οι τοίχοι αφηγούνται τις δικές τους ιστορίες
Στον περιμετρικό τοίχο του συντριβανιού του Παλαιού Λιμένα (Σπηλιά)
Εκλεισε, πίσω, την πόρτα με θυμό. Πέταξε κατάχαμα το σάκο, έβαλε δυο δάκτυλα φθηνό ουίσκι και χύθηκε άγαρμπα στην πολυθρόνα με το πράσινο ριχτάρι. Φως δεν άναψε. Τσιγάρο μόνο. Σέρτικο, βαρύ. Σαν την ψυχή του...
Καιρό το ένιωθε˙ «δεν είμαι εγώ...». Σαν κάποιο χέρι αόρατο να τράβαγε, σιγά - σιγά και ύπουλα, την πρίζα από το ρεύμα σύνδεσης με τον πραγματικό του εαυτό. Τα θέλω και τ’ αντέχω του...
«Δεν είμαι εγώ...». Μα, για καιρό, δεν είχε, ένιωθε, την πολυτέλεια να το σκαλίσει παραπάνω. Οι υποχρεώσεις έπνιγαν. Οι απώλειες έκαναν ξάγρυπνα τα βράδια. Η οικογένεια ζητούσε. Οι μνήμες έκαιγαν. Και ‘κείνο το τηλέφωνο -θυμάσαι;- δεν ήταν για καλό...
«Μίλα», του είπ’ ένας φίλος του μια μέρα. «Δεν ξέρω το ζόρι που τραβάς, μα, βγάλ’ τα από μέσα σου». Δεν του απάντησε ποτέ. Απλά, συνέχισε να τρέχει. Να δουλεύει. Να μπαλώνει. Να παλεύει να προλάβει. Φορώντας με κόπο εκείνο το φριχτό, το ψεύτικο χαμόγελο του, τάχα μου, εντάξει.
Μα, όσο τέντωνε τους μυς από το πρόσωπο, τόσο φωνή και μπόι σήκωνε μέσα το θεριό. «Δεν είσαι εσύ...». Και όσο προσποιούνταν πως δεν τ’ άκουγε, τόσο μεγάλωναν τα νύχια του και ξύναν’ την πληγή. «“Δεν είσαι εσύ... Δεν είσαι εσύ... Δεν είσαι εσύ...”˙ σκάσε, επιτέλους! Σιώπησε!»...
Σηκώθηκε. Ανόρεχτα, αργά - στο ξύλινο τασάκι η καύτρα απ’ το τσιγάρο σιγοπέθαινε. Έκανε πέρα την κουρτίνα και κοίταξε έξω απ’ το παράθυρο - ήταν υπέροχο το φωτισμένο Νέο Φρούριο τη νύχτα. Δίπλα, στον τοίχο, το ξεχασμένο ημερολόγιο είχε μήνες να αλλάξει. Ασυναίσθητα το έπιασε στα χέρια του. Το φυλλομέτρησε - μια σελίδα παραπέρα, δύο, πέντε. Σταμάτησε˙ Σεπτέμβρης, έγραφε.
Μήνας περίεργος - βαστάει δυο νότες απ’ την κάψα του καλοκαιριού, μα, νιώθεις και το δρόσο του. Σαν όριο, σηματοδότης της μετάβασης. Της κάθαρσης, της αλλαγής. Κάποιου νέου ξεκινήματος. Μιας νέας ζωής. Μιας νέας αρχής...
Σηκώθηκε σαν να τον χτύπησε σφυρί. Πήγε στ’ απέναντι δωμάτιο, άνοιξε το συρτάρι κι άρπαξε μια κόλλα από λευκό χαρτί. Τ’ αράδιασε κάτω, στο ξύλινο το πάτωμα. Ήπιε μια γερή γουλιά και πήρε στο χέρι το μολύβι. Κάποιον Σεπτέμβρη... Γράμμα στον χαμένο του / μου εαυτό...
«Λίγη ακόμη υπομονή. Και κλείνει ο κύκλος. Κι έπειτα, μάγκα μου (πόσο, ρε φίλε, το περίμενα), για πάρτη μας. Οι δύο μας. Κουρασμένοι, αλλά εδώ. Μ’ ένα σάκο στον ώμο, μουσική στ’ ακουστικά και μακριά. Για όσο... Για όπου... Κι έχουμε πολλά, εκεί, να πούμε, αδελφέ. Να κρατήσουμε. Να πετάξουμε. Nα φιλήσουμε. Να γδάρουμε το δέρμα με τα νύχια. Να γελάσουμε. Να κλάψουμε. Να βρίσουμε. Να μετρήσουμε, απώλειες και κρίματα. Να ζυγίσουμε. Εμάς... Αυτούς... Και τελικά, ν’ αποφασίσουμε: τι θέλουμε, πού / πώς πάμε και με ποιους. Μόνοι... Πέρα... Απομόνωση... Γυμνός χορός, face to face στον καθρέφτη. Πριν επιστρέψουμε.. Αλλιώς. Καθαροί. Πιο όμορφοι. Χωρίς βαρίδια και σχοινιά. Αράζοντας στην μπάρα μονάχα μ’ όσους λέν’ το “αγαπάω” ασυναίρετο... Και στο εξής, με τα δικά μας θέλω στη σημαία... Mου το χρωστάς... Σου το χρωστώ... Θα γίνει...».
En The Magazine Σεπτέμβριος 2025
ΗΛΙΑΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ
Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1978. Πτυχιούχος Φιλολογίας (Φιλοσοφική Σχ. Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, 2001) και δημοσιογραφίας (New York College, 2002), θήτευσε επί 12ετία στην Αθήνα, με κύριες αναφορές τις εφημερίδες Αθλητική Ηχώ (2001-’08) και Εξέδρα / Δ.Ο.Λ. (2008-‘11) συν σειρά συνεργασιών με ιστοσελίδες και περιοδικά. Επιστρέφοντας Κέρκυρα, διετέλεσε υπεύθυνος Γραφείου Τύπου στις ΠΑΕ ΑΟ Κέρκυρα και ΑΟ Κασσιώπης (Super League). Συνδημιουργός και αρχισυντάκτης των ιστοσελίδων Corfusports (2011) και Corfustories (2020), της εφημερίδας Corfupress / Corfusports (2016) και των free press mag. Corfu Magazine (2017) και Corfu Stories (2018), μετά τη συνεργασία του με την Καθημερινή Ενημέρωση (2019-’20), επέστρεψε στον όμιλο Ενημέρωση το ’21, λόγω… ΕΝ-The Magazine. Eίναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και του ΠΣΑΤ (βραβείο «Χρ. Σβολόπουλος», 2010).
