Στο βασίλειο της Δανιμαρκίας*
Ο δημόσιος λόγος, τόσο στα ΜΜΕ όσο και στα σόσιαλ, εξαντλείται στη συζήτηση των σκανδάλων.
Δεν είναι λίγο πράγμα. Όμως, ο δημόσιος λόγος, τόσο στα ΜΜΕ όσο και στα σόσιαλ, εξαντλείται στη συζήτηση των σκανδάλων: δυστυχήματα κάτω από συνθήκες εγκληματικής συμπεριφοράς, παρακολουθήσεις και υπεξαίρεση πόρων είναι τα πεδία στα οποία η αντιπολίτευση απευθύνεται με τις πιο ηχηρές καταγγελίες, ενώ η κυβέρνηση αμύνεται με διαδικαστικά επιχειρήματα. Επικαλείται διάφορες εκδοχές εκκαθάρισης των υποθέσεων, που κατά κανόνα τις υποβαθμίζουν.
Δεν πρόκειται για το κατάλληλο περιβάλλον για πολιτικές αποφάσεις σε ζητήματα γεωγραφικών αλλαγών, τα οποία αντικειμενικά περιλαμβάνουν και τα αποκαλούμενα εθνικά θέματα.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνον η μονομέρεια της ατζέντας και η αναλογική στοίχιση αποκλειστικά με αυτήν ως κριτήριο και μέτρο, αλλά και η τοξικότητα που κατακλύζει τη δημόσια σφαίρα, δηλητηριάζοντας ό,τι απέμεινε από την πολιτική σε έναν εθνικό σχηματισμό του οποίου η περιουσία είναι υποθηκευμένη για εκατό χρόνια. Γι’ αυτόν τον λόγο, κανείς δεν επικαλείται την ανάγκη της απόδειξης της εθνικής ενότητας, αφού η πεποίθηση της απόλυτης διαίρεσης, με εθνικούς ή κοινωνικούς όρους, κυριαρχεί, ενώ η ανυποληψία της άλλης πλευράς είναι δεδομένη.
Ακόμα κι αν παραβλέψουμε τις ιστορικές παραπομπές (καθώς τέτοιο περιβάλλον, ανέκαθεν, συνυπήρχε με όλες τις οδυνηρές ήττες του ελληνικού σχηματισμού), λανθάνει η πολιτική αντιπαράθεση και, κατά συνέπεια, η παράθεση, αν όχι θέσεων, τουλάχιστον προσδοκιών για την εξέλιξη των πραγμάτων. Αντί της αντιποίησης του εισαγγελικού λειτουργήματος απαιτείται η πολιτική όχι ως ιδεολογικό ευχολόγιο αλλά ως υποχρέωση προς τη δημόσια ζωή.
Στο αντίλογο, προβάλλεται η θέση να «αποκαθαρθεί πρώτα ο στάβλος του Αυγεία και μετά να δούμε». Ωστόσο, η «κόπρος» δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας τυχαίας, συγκυριακής περίπτωσης, αλλά προϊόν μιας πολιτικής και διοικητικής οπτικής και δομής. Γι’ αυτό, σε πλείστες περιπτώσεις, δεν αποτελεί προνόμιο μιας μοναδικής παράταξης. Η δε επίκληση αυτής της αλήθειας, ακόμα και διαδικαστικά, ηχεί σαν το «μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια», του αείμνηστου Θόδωρου Πάγκαλου. Κι είναι αυτό άλλοθι; Ή ομολογία, που η ελληνική κοινωνία επιβάλλεται να την ξεπεράσει;
* Η φράση «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας» προέρχεται από το θεατρικό έργο Άμλετ του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Αυτή η ανάφορα δίνει έμφαση στο αίσθημα της αλλοτρίωσης, της διαφθοράς και της ηθικής συγκροτημένης υπέρβασης, καθώς ο Σαίξπηρ παρουσιάζει τον Άμλετ να περιγράφει το κράτος ως «κηπούπολη γεμάτη ζιζάνια», καταφεύγοντας στην εικόνα του «κήπου αβοτάνιστου, ξεσποριασμένου», για να υποδείξει τη ψυχρή, υποκριτική και διεφθαρμένη ατμόσφαιρα της βασιλικής αυλής.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΙΤΗΣ
Είναι ο εκδότης - διευθυντής της Ενημέρωσης. Έχει σπουδάσει και εργαστεί ως μηχανικός και ηλεκτρονικός. Δημοσιογραφεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Έχει συνεργαστεί με σχεδόν όλες τις αθηναϊκές εφημερίδες. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων, τον οποίον υπηρέτησε και από τη θέση του γενικού γραμματέα στο δ.σ. επί οκτώ χρόνια. Πιστεύει πως η ισχυρότερη ιδιότητα του δημοσιογράφου στην ενημέρωση είναι το ενδιαφέρον του για τα κοινά και στην επικοινωνία η έντιμη και ανιδιοτελής διαμεσολάβηση.
