Μες στην ομίχλη πέντε οχτώ
Εφόσον κανείς δεν πιστεύει πως η ελληνική Δικαιοσύνη μπορεί να εκκαθαρίσει το θανατηφόρο, σιδηροδρομικό δυστύχημα, αναρρωτιέται τι νόημα έχουν οι διαρροές των εκθέσεων, των τεκμηρίων και η ανάλυση των στοιχείων σε βίντεο και τηλεοράσεις;
Μες στην ομίχλη πέντε οχτώ
Εφόσον κανείς δεν πιστεύει πως η ελληνική Δικαιοσύνη μπορεί να εκκαθαρίσει το θανατηφόρο, σιδηροδρομικό δυστύχημα, αναρρωτιέται τι νόημα έχουν οι διαρροές των εκθέσεων, των τεκμηρίων και η ανάλυση των στοιχείων σε βίντεο και τηλεοράσεις; Ο κλονισμός της εμπιστοσύνης στους δικαιικούς θεσμούς, τι μπορεί να αποδώσει άραγε; Και σε συνέχεια, ποιός είναι εκείνος ο θεσμός που θα επιτρέψει την κάθαρση (και) σ' αυτήν την τραγωδία;
Υπαρξιακά, δημοκρατικά τα ερωτήματα, δεν μπορεί να παραμείνουν ρητορικά. Εκτός κι αν ο διχασμός, εγγεγραμμένος στο γονιδίωμα του λαού, μπορεί αναπόδραστα να αναπαράγεται εσαεί. Κι αυτή να παραμένει η μοναδική εναλλακτική στην ελληνική, δημόσια ζωή.
Τότε μάλιστα, τίποτα δεν έχει αξία πέραν από το οπωσδήποτε τεκμηριωμένο πάθος, που καταρρακώνει ότι άφησε αυτή και κάθε άλλη τέτοια τραγωδία ως απαίτηση εκκαθάρισης, νέμεσης και εντέλει θεραπείας ώστε ει δυνατόν να μην επαναληφθούν τα ίδια, τουλάχιστον με τον ίδιο τρόπο.
Το πρωθυπουργικό ανάστημα μικρό και το ατόπημα μεγάλο. Με την σπουδή του σε ρόλο εμπειρογνώμονα ενώπιον του Θεοδωράκη, υποθήκευσε την αξιοπιστία της θεσμικής εκκαθάρισης, ανοίγοντας έτσι και τον ασκό του Αιόλου αφού πίστεψε πως λόγω επικοινωνιακής υπεροπλίας θα μπουκώσει κάθε άλλη φωνή, ιδιαιτέρως των χαροκαμένων γονιών, που είναι βέβαιο (σ.σ. από την αποφράδα πρώτη εκείνη στιγμή ήταν) πως δεν πρόκειται να μετακινηθούν ούτε πόντο από την αξίωσή τους για την αλήθεια, την τιμωρία των ενόχων και έτσι την λύτρωση. Ούτε πόντο!
Και τώρα; Αυτή η ατμόσφαιρα θα συνεχίσει να δηλητηριάζει διαιρώντας, και να διαιρεί δηλητηριάζοντας. Κι όλο αυτό θα κεφαλαιοποιείται πολιτικά σε μια κλίμακα αντιστρόφως ανάλογη της ζητούμενης. Ο κόσμος θα ξεχύνεται στους δρόμους συνοψίζοντας την αρνητική του εμπειρία ενώ ο διπλασιασμός της οργής μπροστά από τις μικρές και μικρότερες οθόνες θα μεγαλώνει (σ.σ. σε μια μοντέρνα επανάληψη της σχέσης βάσης - εποικοδομήματος), χωρίς να φαίνεται εκείνος που θα σταματήσει αυτόν τον κύκλο.
Είναι μια πολύ δύσκολη εξίσωση, που δεν ολοκληρώνεται στην περαίωση της δικονομικής της εκκαθάρισης αλλά προδιαγράφεται έτσι και το εγγύς μέλλον της ελληνικής Δημοκρατίας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΙΤΗΣ
Είναι ο εκδότης - διευθυντής της Ενημέρωσης. Έχει σπουδάσει και εργαστεί ως μηχανικός και ηλεκτρονικός. Δημοσιογραφεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Έχει συνεργαστεί με σχεδόν όλες τις αθηναϊκές εφημερίδες. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων, τον οποίον υπηρέτησε και από τη θέση του γενικού γραμματέα στο δ.σ. επί οκτώ χρόνια. Πιστεύει πως η ισχυρότερη ιδιότητα του δημοσιογράφου στην ενημέρωση είναι το ενδιαφέρον του για τα κοινά και στην επικοινωνία η έντιμη και ανιδιοτελής διαμεσολάβηση.
