Ω τι κόσμος, παιδί μου!
Γιατί μαζεύεται τόσος κόσμος; Ποιά είναι ακριβώς η συνθήκη, στην οποία αντιτίθεται με την πολυπληθή του παρουσία στις συγκεντρώσεις ο λαϊκός παράγοντας;
Ω τι κόσμος, παιδί μου!
To μεγάλο πλήθος επιβεβαίωσε για μια φορά ακόμα την απαίτησή του να μην κουκουλωθεί η υπόθεση του πολύνεκρου σιδηροδρομικού δυστυχήματος. Όχι πως δεν υπάρχουν και άλλες συμπληρωματικές αναγνώσεις των μεγάλων κυριακάτικων συγκεντρώσεων. Υπάρχουν. Αλλά η μια και απολύτως αναμφισβήτητη αφορά στην εκκαθάριση της τραγωδίας. Η κυβερνητική σπουδή, η κομματική διαχείριση του Καραμανλή και οι πρωθυπουργικές «αποκαλύψεις» για το θέμα, προκαλούν περί του αντιθέτου.
Κι είναι κι αυτό μέτρο, ποιοτικός δείκτης για τη Δημοκρατία μας. Μέτρο αξιοπιστίας για την διοίκηση. Την πολιτική γενικότερα.
Η μέχρι τώρα κυβερνητική συμπεριφορά, τεκμαίρεται και από την απόφαση της ηγεσίας της για το τέλος της συναινετικής διαχείρισης της Δημοκρατίας, που σηματοδοτούσε η εκλογή Προέδρου με διευρυμένη πλειοψηφία. Πέραν δηλ. της δεδηλωμένης. Η συνταγματική αναθεώρηση, που υποτίμησε αυτήν την προϋπόθεση στα όρια της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος, την αποποιείται. Την απαρνείται!
Μοιάζει καρικατούρα της απόφασης Α.Παπανδρέου να περιστείλει τότε τις προεδρικές αρμοδιότητες. Εύλογο την ώρα που έγινε και με την τομή που υπαινισσόταν εφόσον έτσι μεταφερόταν ολόκληρη η ισχύς στην κυβέρνηση και το νομοθετικό Σώμα. Αναλόγως τώρα με την ισχύ της αναθεωρημένης, συνταγματικής συνθήκης, ολόκληρη η ισχύς μεταφέρεται στο «επιτελικό» Μαξίμου, που συμεπριφέρεται συχνά και ως κυβέρνηση επί της κυβέρνησης. Εάν σ' αυτό προσθέσει κανείς και τις χειραγωγικές δυνατότητες που επισωρρεύονται ελέω μιντιακής και ψηφιακής εποπτείας, έχει ανάγλυφα μια ολοένα και περισσότερο κατ' επίφαση λειτουργούσα δημοκρατία. Σ' αυτήν ακριβώς την συνθήκη αντιτίθεται με την παρουσία του στις συγκεντρώσεις ο λαϊκός παράγοντας. Διατεινόμενος ότι η νομιμοποίηση που παρέχεται στο πολίτευμα δεν αρκεί να επιβεβαιώνεται κάθε τέσσερα χρόνια και με τους κανόνες του παιχνιδιού να τεκμηριώνονται ως προϋποθέσεις ισχύος του μειοψηφικά πρώτου, ελέω θεού. Όμως έτσι περιγραφόταν άλλοτε η μοναρχία και όχι η Δημοκρατία. Ενώ η προοδευτική Ελλάδα μπολιάστηκε εκ γενετής με το Κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 και την απαίτηση θέπισης συνταγματικών κανόνων, που να αναδεικνύουν και να υπερασπίζονται την λαϊκή δυνατότητα να εγγυάται αυτή και κανείς άλλος τις απόφασεις του Κράτους και της Δικαιοσύνης.
Μήπως έτσι είναι πιο κατανοητό, το τι σηματοδοτείται από το μέγα πλήθος των διαδηλωτών, που ζητούν δικαιοσύνη;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΙΤΗΣ
Είναι ο εκδότης - διευθυντής της Ενημέρωσης. Έχει σπουδάσει και εργαστεί ως μηχανικός και ηλεκτρονικός. Δημοσιογραφεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Έχει συνεργαστεί με σχεδόν όλες τις αθηναϊκές εφημερίδες. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων, τον οποίον υπηρέτησε και από τη θέση του γενικού γραμματέα στο δ.σ. επί οκτώ χρόνια. Πιστεύει πως η ισχυρότερη ιδιότητα του δημοσιογράφου στην ενημέρωση είναι το ενδιαφέρον του για τα κοινά και στην επικοινωνία η έντιμη και ανιδιοτελής διαμεσολάβηση.
