Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης*

Η τάση αποκερκυραϊκοποίησης της μαρίνας δια των πιέσεων που ασκούνται στις μικρομεσαίες εκεί, κατά βάση κερκυραϊκές, επιχειρήσεις είναι σημάδι των καιρών. Ποιών καιρών; Μα της αναβάθμισης της επιδίωξης από την (διεθνή) επιχειρηματικότητα στο όνομα του δημοφιλούς προορισμού, της θέσης, της φύσης και της ομορφιάς του. Εν ολίγοις, τραβώντας το ενδιαφέρον μεγαλύτερων επενδυτών εδώ, που συμπληρώνουν διάφορα ανάλογα σχήματα διεθνώς, οι κερκυραϊκές επιχειρήσεις, κινούμενες σε χαμηλότερες αποδόσεις και σταθερές, εξωθούνται, κατ' αρχάς, εκτός των προνομιακών χώρων.

Η υστέρηση αλλά και ο ραγιαδισμός (σ.σ. συχνά ιδιωτικώς ανταποδοτικώς) που επιδεικνύεται από την τοπική ηγεσία θεσμών και φορέων, διευκολύνει αυτήν την τάση που προβάλλεται ως «φυσιολογική» και αυτονόητη. Έτσι ως αυτονόητος νοείται ο ξεριζωμός των ντόπιων από πόστα και τις επιχειρηματικές δράσεις, προνομιακούς χώρους, ακρογιαλιές, δειλινά, που περιέρχονται σταδιακά στους μεγαλύτερους, τους πλουσιότερους και απρόσωπους. Επιχειρούν στον διεθνή στίβο, πουλώντας Κέρκυρα, κι ο τζίρος που κάνουν δεν περνάει από 'δω ούτε για να πει μια καλημέρα.

Αυτή η ανάπτυξη, «παραδόξως», προϊόντος του χρόνου, φτωχαίνει τον τόπο και τους ντόπιους ολοένα και περισσότερο, αποτυπωμένη τελικώς και σε ζώνες όπου μπορούν να δραστηριοποιούνται εκείνοι και οι άλλοι. Πίεση μεταφερόμενη στην μισθωτή εργασία, που στίβεται κυριολεκτικά κάθε σεζόν στα μαρμαρένια αλώνια, εκβιαζόμενη ώστε να μην χάσει κι αυτό το πικρό μεροκάματο, που θάλεγε κι ο Ζήκος (σ.σ. ο Μπακαλόγατος όχι ο άλλος)!

Γι' αυτόν κυρίως τον λόγο, δεν περισσεύει σήμερα κανείς τοπικός θεσμός και φορέας να μην αντισταθεί σ' αυτήν την εξέλιξη, αξιώνοντας το καθεστώς του επιχειρείν στην Κέρκυρα να επιβεβαιώνεται στην επιβίωση πρωτίστως των Κερκυραίων. Να προστατεύσει εκτός του εισοδήματος, την καθημερινότητα, τον τρόπο ζωής, τις δραστηριότητες, βεβαίως και το περιβάλλον όταν κακοποιείται νομίμως αλλά και παρατύπως στο όνομα της μιας και της άλλης επένδυσης.

Εκτός της Αυτοδιοίκησης, τα Επιμελητήρια να αναλάβουν τις ευθύνες τους, στο πλευρό των σήμερα εξωθούμενων, διότι αύριο ποιός ξέρει, ποίου θάναι η σειρά (σ.σ. θυμηθείτε τον Μπρεχτ ή αναζητείστε τον, τέλος πάντων)!

* Ιλιάδα Μ243. Ώστε να μην τιτλοφορηθεί κάποιο εκ των επομένων, στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα...