Οι μεν και οι δεν

Η εσωτερική αγορά σ' έναν διεθνή τόπο, όπως η Κέρκυρα, εξασκείται πλέον στη νοσταλγία. Θυμάται άλλες εποχές, που ο γιορταστικός της τζίρος ήταν περισσότερο αυτοτροφοδοτούμενος. Τώρα πια δεν είναι. Κι απέμεινε διαθέσιμος πόρος το δώρο των εν Κερκύρα μισθωτών του ιδιωτικού τομέα να ικανοποιήσει καταναλωτικές προτεραιότητες και κύκλους εργασιών. Κι αυτό από Δευτέρα όταν και θα έχει εξαντληθεί το χρονικό περιθώριο για την καταβολή του. Και με την επισήμανση, πως η φορτωμένη με υποχρεώσεις μισθωτή εργασία σε συνδυασμό με την ακρίβεια δεν συνιστούν ττις καλύτερες προϋποθέσεις κατανάλωσης.

Άλλωστε και ο Δήμος πένεται. Κι αυτός είναι κυρίως ο λόγος που ο κράχτης, εορταστικός διάκοσμος, είναι λιτός και περιορισμένος. Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που εντοπίζουν και σ' αυτόν αντικαταναλωτικές επιρροές και αναπόφευκτη επίδραση στη ψυχολογία του αγοραστή. Δεν είναι τρελοί οι πρώτοι διδάξαντες Εγγλέζοι, που στολίζουν χριστουγεννιάτικα από τον Οκτώβριο;

Πέραν των εορτινών συνδρόμων όμως, αυτές οι παρατηρήσεις ωθούν στην αποκωδικοποίηση της οικονομικής Κέρκυρας στα χρόνια του ακμάζοντος τουρισμού. Έτσι για να γίνεται μια σύγκριση διαθεσίμων πόρων και απόδοσης με τα φορτία που τα βεβαιώνουν. Κι ας μην είναι το μοναδικό μέτρο η καταναλωτική εντέλει δυνατότητα. Κανονικά δεν θάπρεπε να είναι ούτε η πρώτη αν αναλογιστεί κανείς το κοινωνικό της κόστος.

Στα τέσσερα εκατ. τουρίστες γκρόσο μόντο, σύμφωνα με την καλοκαιρινή διθυραμβική επωδό των εκπροσώπων της τοπικής Διοίκησης, αποτιμάται ο φετινός, κερκυραϊκός θρίαμβος, αθροίζοντας στοιχεία από κάθε δρόμο και τρόπο άφιξης εδώ. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς νομπελίστας οικονομικών για να αντιληφθεί πως το μεγαλύτερο μέρος αυτού του πλούτου διαρρέει εκτός, αφήνοντας πίσω τη μισθωτή εργασία και τους τοπικούς διοικητικούς θεσμούς, πένητες.

Γι' αυτό και είναι περιπαικτική η στάση εκείνων που γοδέρουν την αντιμισθία τους, διοικώντας εντέλει κατά τις διαθέσεις εκείνων που λεηλατούν την παραγωγή, επικαλούμενοι τον ρεαλισμό τους (σ.σ. και οι μεν και οι δε). Το γεγονός ότι το πόπολο αποδεικνύεται επιρρεπές στην συνηγορία δεν είναι απλώς καταναλωτικό πρότυπο αλλά μέτρο δημοκρατικής συμπεριφοράς και προσδοκίας.