Καπρί σε φινί*
Ο πήχης συχνά έμπαινε τόσο χαμηλά όσο το κοντόφθαλμο της εκλογικής προσδοκίας απαιτούσε, συνεπικουρούμενο από την ενσωματωμένη πλέον δημοσιολογία.
Πέρασαν 17 χρόνια από την έγκριση του αιτήματος της Κέρκυρας να ενταχθεί στον Κατάλογο των μνημείων της παγκόσμιας κληρονομιάς και ο απολογισμός, με αφορμή και την συνεδρίαση της Επιτροπής Παρακολούθησης, αντανακλάται στα διοικητικά ήθη, τοπικά και γενικότερα. Κατ' αρχάς και για μεγάλο χρονικό διάστημα, η υποχρέωση που αναλάβαμε να αναδείξουμε την πόλη - μνημείο, προκάλεσε αντιδράσεις απ' όσους δεν είχαν καμιά διάθεση να πρσαρμοστούν. Και δεν ήταν λίγοι.
Η παθογένεια της ελληνικής διοίκησης αφού ανήγαγε τον συντονισμό σε ζήτημα καθοσιώσεως, πρώτα καθυστέρησε πολύ και στην συνέχεια γραφειοκρατικοποιήθηκε σε βαθμό κακουργήματος. Οι δε εταίροι στην υπόθεση σπανίως συνεργάζονταν, πολύ πιο σπάνια συνεδρίαζαν και το έργο που παρήγαγαν είναι πολύ μικρό. Ελαφρυντικό γι' αυτήν την κατάσταση συνιστά η πτώχευση του ελληνικού Δημοσίου στο μεταξύ, που αποσυντόνισε και παρέσυρε τα πάντα στην ανυποληψία ενώ βεβαίως άλλαξε και τις προτεραιότητες.
Όσο για την πολιτική επί του θέματος αναζητείται, σπαρασσόμενη στην προκρούστεια κλίνη του τοπικού βολονταρισμού. Εν ολίγοις, ο πήχης συχνά έμπαινε τόσο χαμηλά όσο το κοντόφθαλμο της εκλογικής προσδοκίας απαιτούσε, συνεπικουρούμενο από την ενσωματωμένη πλέον δημοσιολογία, που το εξωράιζε με το αζημίωτο. Κι αυτό υπήρξε το «νέο» της εποχής δηλ. η συστηματική απολογητική της αποτυχίας, που επέτρεπε όμως στους επιτήδειους υποστηρικτές/χορηγούς να θησαυρίζουν. Και κάπως έτσι το όραμα για μια πόλη, που θα αναδείκνυε τον χαρακτήρα της ως φάρος πολιτισμού, μεταλλάχτηκε από φετίχ έως ταμπού.
Πολύ δε περισσότερο, δεν μπόρεσε να αναδειχθεί σε επτανησιακή περιουσία, δημιουργικό δρων κεφάλαιο ενταγμένο σε μακρά διαδικασία υπέρβασης της ανισομετρίας στα νησιά έναντι της ενδοχώρας αλλά και μεταξύ τους. Που έτσι και συνέβαινε θα προσέφερε εκτός από τον τόπο και ενδιαφέρουσα υπηρεσία στην πολιτική γενικότερα. Και σ' αυτήν ακριβώς την ιδεατή περίπτωση το φαινόμενο της εκλογικής εξαργύρωσης της αλλότριας δημοφιλίας θα υποχωρούσε έναντι της προβολής ιδεών και δράσεων, που αν μη τι άλλο θα αξίωναν έτι περισσότερο τώρα και στο μέλλον το πλούσιο πολιτιστικό παρελθόν της Κέρκυρας και των Επτανήσων, στο οποίο όλοι αχρεωστήτως ομνύουμε...
* Τα θέρετρα σε φέρετρα μας κλείσανε, Καπρί σε φινί για μια μακάβρια ατραξιόν τουριστική. Υπό του Δημητρίου του Πανούση.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΙΤΗΣ
Είναι ο εκδότης - διευθυντής της Ενημέρωσης. Έχει σπουδάσει και εργαστεί ως μηχανικός και ηλεκτρονικός. Δημοσιογραφεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Έχει συνεργαστεί με σχεδόν όλες τις αθηναϊκές εφημερίδες. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων, τον οποίον υπηρέτησε και από τη θέση του γενικού γραμματέα στο δ.σ. επί οκτώ χρόνια. Πιστεύει πως η ισχυρότερη ιδιότητα του δημοσιογράφου στην ενημέρωση είναι το ενδιαφέρον του για τα κοινά και στην επικοινωνία η έντιμη και ανιδιοτελής διαμεσολάβηση.
