Νότια, μάτια

Νότια, μάτια

Η σοβαρότερη ίσως συνέπεια της πτώχευσης και έτσι της αναγκαστικής διαχείρισης του ελληνικού Δημοσίου, είναι η έκπτωση του δημοσίου λόγου γενικώς. Ο πολιτικός, ο δημοσιογραφικός, ο συνδικαλιστικός, συχνά και αγοραίος καλλιτεχνικός λόγος, αποδεικνύεται ότι στερούνται των διαστάσεων που απαντώνταν συνήθως παλαιότερα. Η εθνικών ορίων αυτή δυσανεξία, συνεπικουρείται και από τις συνέπειες των εφαρμογών της νέας τεχνολογίας οικουμενικώς, όπου κατά κανόνα ο λόγος είναι προσχηματικός.

Έτσι η πυκνή τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα, εξαντλείται στα περί των διαδικασιών και της συμπεριφοράς ενώ συχνά η χυδαία ρητορική δια της τηλεόρασης, δηλ. μια επίδειξη ισχύος και αγένειας, βγάζει νικητές και ηττημένους των εντυπώσεων, κατ' αρχάς. Ενώ στην συνέχεια η αναπαραγωγή αυτών των εντυπώσεων από το υπόλοιπο μιντιακό υποσύστημα ολοκληρώνει την σύγχυση, πέραν τουλάχιστον εκείνων που στοιχίζονται ένθεν κακείθεν και είναι πολύ λιγότεροι απ' όσοι οι πρωταγωνιστές των επεισοδίων νομίζουν πως είναι. Σ' αυτό το πεδίο, πολιτικός λόγος και δημοσιογραφική επιδίωξη, αν δεν διαπλέκονται, ταυτίζονται!

Η γραφειοκρατικοποίηση της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης εκφράζεται συνήθως με τυποποιημένες key words, που αποκαλύπτουν τη χρόνια ορθότητα των εκπεφρασμένων επισημάνσεων ενώ λειτουργούν και ως ταυτοτικός κώδικας εφόσον έτσι αναγνωρίζεται ο ομιλών/γράφων. Διεκδικείται μάλιστα και η αναπαραγωγή του στερεοτυπικού αυτού λόγου ως δουλεία της δημοσιογραφίας στην γραφειοκρατία και απόδειξη δήθεν δημοκρατικότητας και εκφραστικής ισονομίας. Άλλως πως, «είστε πουλημένος κύριε» εφόσον δεν προβάλλεται τη γενικόλογη αλλά άμεσα απαιτητική ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων του κλάδου (σ.σ. ακόμα και ερήμην του).

Όταν μάλιστα η διατύπωση γίνεται συνοδεία μικροφωνικής ή ντουντούκας ενώ καθίσταται αδιάφορο πόσοι συμμερίζονται τη μέθοδο, η ηχώ παραπέμπει νοσταλγικά σε άλλες εποχές και οι πιο εθισμένοι μπορεί και να ισχυρίζονται πως πάλι με χρόνια και καιρούς όλα θα επανέλθουν. Κάτι που στηρίζεται στα ιστορικά κύματα της σπειροειδούς επανάληψης της ιστορίας. Μια περιγραφή στην εποχή παλαιότερης τεχνολογικής/πολιτισμικής αναφοράς.

Κι αν αυτό το κείμενο μοιάζει γριφώδες, αφαιρετικό και ίσως ακατάλυπτο, καλύτερα να παρακολουθήσει κανείς ξανά την ταινία «Νοτιάς» του Τάσου Μπουλμέτη (Πολίτικη κουζίνα, 1968), που τα λέει σταράτα και καλύτερα, δίχως περιστροφές και τζιριτζάντζουλες.