Το καλύτερο Πάσχα ever…
Γιώργος Ασωνίτης
18 Απριλίου 2023
/ 14:34
Ήταν το αυθεντικό, πριν εμπορευματοποιηθεί και γίνει προϊόν τουριστικής προβολής Γράφει ο Γιώργος Ασωνίτης
Το καλύτερο Πάσχα ever…
Ήταν το Πάσχα των παιδικών μας χρόνων.
Ουσιαστικά το Πάσχα που γιορτάζαμε πριν εμπορευματοποιηθεί και γίνει προϊόν τουριστικής προβολής.
Γιατί τότε ήταν φαινόμενο ζωντανής κοινωνικής συμμετοχής και όχι θεατρική αναβίωση εθίμου.
Τότε που ορισμένες οικογένειες αγόρασαν ζωντανά τα αρνιά τους στις αρχές της Μεγάλης Βδομάδας και τα τάιζαν στην πάνω πλατεία μέχρι το Μεγάλο Σάββατο.
Τότε που από την Μεγάλη Δευτέρα ο Τώνης, ο ηλεκτρολόγος του Δήμου, άρχιζε να εγκαθιστά στο Πάρκο τις γιρλάντες με τα φώτα, που έδεναν απόλυτα με τα πυροτεχνήματα.
Τότε που οι εκκλησιές ήταν γεμάτες κόσμο όλες τις μέρες της Μεγάλης Βδομάδας.
Τότε που στόλιζαν τους Επιτάφιους με πασχαλιές και κρίνα.
Τότε που τα παιδιά έδιναν μάχες να πάρουν τις τόρτσες ή τα εξαπτέρυγα ή το θυμιατό στον Επιτάφιο και τις Αναστάσεις.
Τότε που τα λαμπιόνια του Λιστόν και των Ιερών Ναών τα έντυναν με μωβ χαρτί που έβγαζε πένθιμο μωβ φως και όχι κοραλλοκεραμιδοκόκκινο.
Τότε που επικρατούσε άκρα ησυχία στις περιφορές των Επιταφίων, χωρίς μουσική επένδυση ντεσιμπέλ των μπαρ, και απόλυτη κατάνυξη που διαταρασσόταν μόνο από φλάς φωτογραφικών μηχανών.
Τότε που μόνο το θυμιατό λιβάνιζε τους Επιταφίους και όχι η τσίκνα από ψητά κρέατα. Και μια ελαφριά μυρωδιά από το ψήσιμο της πασχαλινής φογάτσας από τους φούρνους του Παπαγιώργη, του Μήλιου, του Ανδριώτη και της Μαντίνας που προμήνυε την επερχόμενη Ανάσταση.
Τότε που εκτός από τις καμπάνες της Μητρόπολης στην πρώτη Ανάσταση βαρούσαν 21 κανονιές από το φρούριο και έδιναν το σήμα για το σπάσιμο των μπότηδων.
Τότε που, μόλις γινόταν η πρώτη Ανάσταση, έτρεχε ο Παπικινός στην Πόρτα Ρεμούντα να προλάβει να σφάξει τα αρνιά γιατί θεωρούταν αμαρτία να μείνουν άσφαγα για πολλή ώρα. Τα έγδερνε στο άψε σβήσε σφυρίζοντας ρυθμικά μελωδίες όπερας αν δεν κρατούσε στα δόντια του το μαχαίρι της θυσίας.
Τότε που την Λιτανεία του Αγίου Σπυρίδωνα παρακολουθούσαν Κερκυραίοι και μόνο λίγοι επισκέπτες του νησιού. Ίσως είναι και η μόνη περίπτωση που ακόμα και σήμερα κρατάει όλα εκείνα τα στοιχεία που την αφήνουν αλώβητη, όπως λέει και ο φίλος μου ο Γιάννης Πουλημένος που συνεχίζει χρόνια τώρα να σηκώνει το κερί στον Άγιο.
Τότε που έσπαζαν τους μπότηδες ή συνήθως κάποιο πήλινο δοχείο για να διώξουν το κακό και όχι όπως γίνεται σήμερα Μπότηδες υπερμεγέθεις σε παραγγελία, βαμμένους κόκκινους, γεμάτους νερό και αφιερωμένους σε οπαδικά ή εθνικά σύμβολα. Και κάτω ο κόσμος να γελά. Κιτς και γελοιότητες.
Τότε που την Κυριακή του Πάσχα το πρωί νωρίς κατέβαιναν στο Λιστόν αυθόρμητα κάποιοι λίγοι ταμένοι Κερκυραίοι, χωρίς να έχουν φανταστεί ότι κάποια μέρα θα γίνονταν μέρος της ατραξιόν.
Τότε που την Κυριακή του Πάσχα άνοιγε το Φρούριο για τους κερκυραίους και είχαν την ευκαιρία να επισκεφθούν τον Σταυρό.
Τότε που οι νοικοκυρές πήγαιναν στους φούρνους του Ζερβού και του Σκέντου τα ταψιά με τα αρνιά για να τα πάρουν το μεσημέρι έτοιμα για το Πασχαλινό γεύμα.
Αυτό ήταν το γνήσιο το αυθεντικό το καλύτερο Κερκυραϊκό Πάσχα ever.
Το σημερινό κακέκτυπο, αντίγραφο του γνήσιου, και προϊόν τουριστικής ατραξιόν, never.
Γιώργος Ασωνίτης
Ήταν το Πάσχα των παιδικών μας χρόνων.
Ουσιαστικά το Πάσχα που γιορτάζαμε πριν εμπορευματοποιηθεί και γίνει προϊόν τουριστικής προβολής.
Γιατί τότε ήταν φαινόμενο ζωντανής κοινωνικής συμμετοχής και όχι θεατρική αναβίωση εθίμου.
Τότε που ορισμένες οικογένειες αγόρασαν ζωντανά τα αρνιά τους στις αρχές της Μεγάλης Βδομάδας και τα τάιζαν στην πάνω πλατεία μέχρι το Μεγάλο Σάββατο.
Τότε που από την Μεγάλη Δευτέρα ο Τώνης, ο ηλεκτρολόγος του Δήμου, άρχιζε να εγκαθιστά στο Πάρκο τις γιρλάντες με τα φώτα, που έδεναν απόλυτα με τα πυροτεχνήματα.
Τότε που οι εκκλησιές ήταν γεμάτες κόσμο όλες τις μέρες της Μεγάλης Βδομάδας.
Τότε που στόλιζαν τους Επιτάφιους με πασχαλιές και κρίνα.
Τότε που τα παιδιά έδιναν μάχες να πάρουν τις τόρτσες ή τα εξαπτέρυγα ή το θυμιατό στον Επιτάφιο και τις Αναστάσεις.
Τότε που τα λαμπιόνια του Λιστόν και των Ιερών Ναών τα έντυναν με μωβ χαρτί που έβγαζε πένθιμο μωβ φως και όχι κοραλλοκεραμιδοκόκκινο.
Τότε που επικρατούσε άκρα ησυχία στις περιφορές των Επιταφίων, χωρίς μουσική επένδυση ντεσιμπέλ των μπαρ, και απόλυτη κατάνυξη που διαταρασσόταν μόνο από φλάς φωτογραφικών μηχανών.
Τότε που μόνο το θυμιατό λιβάνιζε τους Επιταφίους και όχι η τσίκνα από ψητά κρέατα. Και μια ελαφριά μυρωδιά από το ψήσιμο της πασχαλινής φογάτσας από τους φούρνους του Παπαγιώργη, του Μήλιου, του Ανδριώτη και της Μαντίνας που προμήνυε την επερχόμενη Ανάσταση.
Τότε που εκτός από τις καμπάνες της Μητρόπολης στην πρώτη Ανάσταση βαρούσαν 21 κανονιές από το φρούριο και έδιναν το σήμα για το σπάσιμο των μπότηδων.
Τότε που, μόλις γινόταν η πρώτη Ανάσταση, έτρεχε ο Παπικινός στην Πόρτα Ρεμούντα να προλάβει να σφάξει τα αρνιά γιατί θεωρούταν αμαρτία να μείνουν άσφαγα για πολλή ώρα. Τα έγδερνε στο άψε σβήσε σφυρίζοντας ρυθμικά μελωδίες όπερας αν δεν κρατούσε στα δόντια του το μαχαίρι της θυσίας.
Τότε που την Λιτανεία του Αγίου Σπυρίδωνα παρακολουθούσαν Κερκυραίοι και μόνο λίγοι επισκέπτες του νησιού. Ίσως είναι και η μόνη περίπτωση που ακόμα και σήμερα κρατάει όλα εκείνα τα στοιχεία που την αφήνουν αλώβητη, όπως λέει και ο φίλος μου ο Γιάννης Πουλημένος που συνεχίζει χρόνια τώρα να σηκώνει το κερί στον Άγιο.
Τότε που έσπαζαν τους μπότηδες ή συνήθως κάποιο πήλινο δοχείο για να διώξουν το κακό και όχι όπως γίνεται σήμερα Μπότηδες υπερμεγέθεις σε παραγγελία, βαμμένους κόκκινους, γεμάτους νερό και αφιερωμένους σε οπαδικά ή εθνικά σύμβολα. Και κάτω ο κόσμος να γελά. Κιτς και γελοιότητες.
Τότε που την Κυριακή του Πάσχα το πρωί νωρίς κατέβαιναν στο Λιστόν αυθόρμητα κάποιοι λίγοι ταμένοι Κερκυραίοι, χωρίς να έχουν φανταστεί ότι κάποια μέρα θα γίνονταν μέρος της ατραξιόν.
Τότε που την Κυριακή του Πάσχα άνοιγε το Φρούριο για τους κερκυραίους και είχαν την ευκαιρία να επισκεφθούν τον Σταυρό.
Τότε που οι νοικοκυρές πήγαιναν στους φούρνους του Ζερβού και του Σκέντου τα ταψιά με τα αρνιά για να τα πάρουν το μεσημέρι έτοιμα για το Πασχαλινό γεύμα.
Αυτό ήταν το γνήσιο το αυθεντικό το καλύτερο Κερκυραϊκό Πάσχα ever.
Το σημερινό κακέκτυπο, αντίγραφο του γνήσιου, και προϊόν τουριστικής ατραξιόν, never.
Γιώργος Ασωνίτης
