Όταν μας πέσει στο κεφάλι, θα το φτιάξουμε...

Εν έτει 2023, τον 21^ο αιώνα ή ακόμα καλύτερα στα προεόρτια της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης, όπως λένε και οι εγχώριοι αναλυτές της αγοράς, ερχόμαστε για να μιλήσουμε, άλλη μια φορά (έχει καταντήσει αστείο και θλιβερό συνάμα), για τις αθλητικές υποδομές της Κέρκυρας. Δυστυχώς, μια ακόμα γενιά νέων αθλητών προπονείται σε τριτοκοσμικές συνθήκες, δυστυχώς άλλη μια γενιά εργαζομένων, νέων και μεγαλύτερων, προσπαθεί να αθληθεί, να ξεσκάσει και να ξεχαστεί σε συνθήκες σχεδόν πολεμικές. Και για άλλη μια φορά αναρωτιόμαστε ,ως πολίτες, τι πρέπει να γίνει για να αποκτήσουμε μια αυτονόητη και ασφαλή πρόσβαση στις αθλητικές υποδομές αυτού του τόπου; Να μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι;

Αρχικά, ως κοινωνικό σύνολο πρέπει να συμφωνήσουμε τουλάχιστον σε ένα-δύο πολύ βασικά πράγματα. Η άθληση είτε ομαδική, είτε ατομική, είτε σε παιδιά, είτε σε μεγάλους, είναι υγεία, είναι κοινωνικότητα, είναι γιορτή. Είναι -σχεδόν- απαραίτητη για την ψυχική και σωματική μας υγεία και ως εκ τούτου θα πρέπει όχι μόνο να παρέχεται με υποδομές από το κράτος, αλλά να προωθείται κιόλας. Αφού, λοιπόν, μπορούμε να συμφωνήσουμε στα παραπάνω πολύ απλά, ας εξετάσουμε τι συμβαίνει στο νησί.

Το ΕΑΚ Κέρκυρας αποτελεί τη ναυαρχίδα της ντροπής. Παραμελημένο μέχρι αηδίας αποτελεί θαύμα το γεγονός ότι στέκεται ακόμα όρθιο. Από που να το πιάσει κανείς αυτό το επίτευγμα; Από τις σκασμένες μπετοκολώνες; Το αρχαίο παρκέ; Τα αποδυτήρια; Να μιλήσουμε για τη πισίνα στο κολυμβητήριο; Για το πως λειτουργεί και το πως θερμαίνεται ( όταν φυσικά υπάρχουν λεφτά για πετρέλαιο); Να μιλήσουμε για το στίβο και το βοσκοτόπι με τα αγριόχορτα που ονομάζουν γήπεδο ή για τις τουαλέτες του εθνικού σταδίου; Να μιλήσουμε για την υποστελέχωση και για τους πέντε εργαζόμενους που έχουν απομείνει; Βιώνουμε όλοι μας μια κατάσταση πραγματικά εξοργιστική, η οποία ξεχειλίζει το ποτήρι της απέχθειας όταν δεν βλέπουμε ούτε μια κίνηση, ούτε μια πρόθεση από κανένα θεσμικό φορέα, είτε αυτοδιοικητικό ( Δήμος/Περιφέρεια, ακόμα και αν δεν είναι δική τους δικαιοδοσία), είτε κυβερνητικό.

Τα σχόλια περισσεύουν, επίσης, για να περιγράψει κανείς τους χώρους άθλησης που υπάγονται στις αυτοδιοικητικές αρμοδιότητες (Δήμο/ Περιφέρεια). Το γήπεδο μπάσκετ στις Κουλίνες δεν έχει δεχτεί ούτε μία ουσιαστική παρέμβαση από τη μέρα που φτιάχτηκε. Σε παρόμοια κατάσταση το γήπεδο μπάσκετ στο Μαντούκι απέναντι από την είσοδο του λιμανιού, για να είμαστε δίκαιοι δεν είναι καν γήπεδο μπάσκετ, μιας και οι μπασκέτες είναι ξεχαρβαλωμένες.

Τα δύο γήπεδα που υπάρχουν στις Αλυκές, επίσης ξεχασμένα από τους θεσμικούς φορείς, χρωστάνε την λειτουργικότητά τους σε συνδημότες μας, οι οποίοι με δικά τους έξοδα συντηρούν τον φωτισμό και τις μπασκέτες. Επίσης δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουν την ακαταλληλότητα του γηπέδου στο Άλσος της Γαρίτσας, περιμένουμε ωστόσο τα αποτελέσματα της ανάπλασης.

Το ποδοσφαιρικό γήπεδο του Κοντοκαλίου, το μοναδικό δημοτικό γήπεδο ποδοσφαίρου στη πόλη της Κέρκυρας, είναι κλειστό για έργα (κανείς δεν ξέρει μέχρι πότε) και πριν κλείσει ήταν για μια δεκαετία τουλάχιστόν όχι ποδοσφαιρικό γήπεδο, αλλά σκοτώστρα. Το skate park, που αποτελεί αίτημα χρόνων της νεολαίας, είναι στον αέρα κυριολεκτικά. Γήπεδα τένις και βόλεϊ δεν υπάρχουν καν, είναι μάλλον πολυτέλειες.

Τα παραπάνω είναι λίγες μόνο καταγραφές των προβλημάτων που βλέπουμε όλοι μας καθημερινά και αφορούν τη πόλη της Κέρκυρας. Δεν μπορούμε, όμως, να παραβλέψουμε ότι οι συνάνθρωποί μας και ειδικότερα τα παιδιά του βόρειου και νότιου συγκροτήματος στερούνται έναν υποτυπώδη κλειστό χώρο άθλησης. Προπονούνται σε συνθήκες της δεκαετίας του ΄60, όπως οι παππούδες τους.

Το μοναδικό πράγμα που οφείλουμε να κάνουμε σαν τοπική κοινωνία είναι να διεκδικήσουμε ότι μας αναλογεί το 2023. Να διεκδικήσουμε με τρόπο εμμονικό και επαναλαμβανόμενο. Να μην σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε γι’ αυτό που αξίζει σε κάθε νέο παιδί, σε κάθε νέο και παλιό εργαζόμενο, σε κάθε γονιό, σε κάθε ηλικιωμένο. Και αυτά που μας αναλογούν είναι πολύ απλά και πολύ δεδομένα για άλλους, αλλά όχι για εμάς. Μας αναλογούν σύγχρονες και προσβάσιμες  αθλητικές υποδομές, δημόσιες και δωρεάν για όλους μας. Η άθληση δεν είναι πολυτέλεια είναι βασική ανάγκη των σύγχρονων ανθρώπων.
 
Νικηφόρος Κοσμάς, ετών 28, μέτριος προς κακός αθλητής
π. Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Κεντρικής Κέρκυρας με την Εκκίνηση