Το Ανθρώπινο Λάθος

«Υπήρξε ανθρώπινο λάθος.» Το λάθος είναι ανθρώπινο. Το να σκοτώνονται 58 άνθρωποι δεν είναι ανθρώπινο.

Το να καταργείς την ευθύνη της δημόσιας λειτουργίας, ως κοινωνία που είσαι του «επιτελικού κράτους» ή των «αρίστων» ή της «πρώτης φοράς» ή της δεύτερης «που θα είναι αλλιώς» ή της φοράς εκείνης της παλιάς που έκανε το κράτος φέουδο «κατόπιν ενεργειών» του τοπικού κομματάρχη, έ αυτό δεν είναι ανθρώπινο. Είναι η κοινωνία της άμορφης μάζας, η κοινωνία-χωρίς-ευθύνη, η κοινωνία του βολέματος και της δουλείας και του όπως-όπως.

Παλεύω τώρα ανάμεσα στην αρχαία σιωπή του πένθους και την άγρια οργή της πλατείας. Επί 67 χρόνια αποφεύγω τις πλατείες. Προτιμώ την γραφή και, όταν πρέπει, την σιωπή.

Μα τώρα, που για 67η φορά βλέπω την χώρα να πεθαίνει, που την ίδια στιγμή βλέπω χιλιάδες νεαρούς αιμοδότες της ίδιας χώρας να μην θέλουν να αφήσουν αυτή την χώρα να πεθάνει, η σιωπή και η οργή γίνονται ένα.

Οργίλη σιωπή, τρόπον τινά.

Δεν πρέπει με κανένα τρόπο να δεχθούμε ότι όλα αυτά τα όμορφα αγόρια και κορίτσια στην σειρά της αιμοδοσίας θα γίνουν σύντομα ο νέος κιμάς της πολιτικής μας κοινωνίας.

«Όλα τα άλλα είναι σιωπή», λέει στον καταληκτικό του στίχο ο τραγικός ποιητής αναζητώντας την αλήθεια.

ΥΓ.: Εμείς, εδώ στη Κέρκυρα, αντί σε προεκλογικές αίθουσες για παλαμάκια να βαυκαλιζόμαστε με τις φαντασμαγορικές «επενδύσεις Ντουμπάι στην Λευκίμμη», ας ξεκινήσουμε την αντισεισμική θωράκιση των σχολείων μας πριν μας βρει ο επόμενος σεισμός και το επόμενο «ανθρώπινο λάθος». Γιατί αυτό δεν θα είναι λάθος.
Και ας κοιτάξουμε και το Νοσοκομείο μας. Γιατί ούτε αυτό είναι λάθος.