Μάσκες

Μια μέρα, βγήκα απ’ την πόρτα του σπιτιού μου και δεν είδα κανέναν. Είπα, έτυχε! Περπάτησα στο δρόμο και δε συνάντησα κανέναν. Είπα, θα έτυχε! Πέρασα απ’ το μικρό παρκάκι της γειτονιάς και δεν υπήρχε ψυχή! Είπα, να έτυχε; Έφτασα στη δουλειά μου, και όλα τα γραφεία ήταν άδεια. Είπα, δεν μπορεί να είναι τυχαίο! Κι όμως, το πουλί που παιγνίδιζε χτες έξω απ’ το παράθυρο, ήταν πάλι εκεί. Και το δέντρο που τα κλαδιά του άγγιζαν το τζάμι, ήταν κι αυτό στη θέση του. Μια μαύρη γάτα ακροβατούσε στο κάγκελο του μπαλκονιού κι από κάτω αδέσποτα σκυλιά μονομαχούσαν για ένα γυμνό κόκκαλο, ως συνήθως.

Κοίταξα στο κινητό μου, μήπως μάθω γιατί εξαφανίστηκαν οι άνθρωποι. Είδα στην οθόνη του πρόσωπα καλυμμένα, χωρίς στόμα και χωρίς μύτη, μόνο με μάτια που καθρέφτιζαν φόβο, αγωνία κι απελπισία. Είδα σώματα μέσα σε ιατρικές στολές, με μάσκες και προσωπίδες, να σέρνονται απ’ την κούραση. Είδα την αρρώστια να γελά χαιρέκακα πάνω από νέους και γέρους. Είδα ζωές να ασφυκτιούν κρεμασμένες από σωλήνες και αναπνευστήρες. Είδα φέρετρα να τα κουβαλούν φορτηγά στη σειρά. Είδα αστυνομικούς σε κάθε γωνιά. Είδα παιδιά και εφήβους σε κλουβιά. Είδα πράγματα που δε φανταζόμουν ποτέ πως θα δω.

Τόση ανάσα συμπιεσμένη. Τόση ενέργεια καταπιεσμένη. Τόση υπομονή και αντοχή εξαντλημένη. Τόσο πολύ πόνο και θάνατο μέσα σε τόσο λίγο χρόνο και χώρο. Σαν ένα μικρό κομμάτι της Αποκάλυψης! Είπα, ΔΕ ΘΕΛΩ ΑΛΛΟ ΝΑ ΔΩ. Κι έκλεισα τα μάτια. Κι ύστερα τα σκέπασα με τη μάσκα. Κι έγινε όλο μου το πρόσωπο μια μάσκα. Δεν έχω πρόσωπο. Δε φαίνεται αν γελώ ή αν κλαίω. Μόνο ο ήχος ακούγεται πνιχτός. Τώρα πια μ’ αναγνωρίζουν απ’ τη φωνή μου. Λεπτή, αυστηρή, με ουρανική προφορά του νι και λι, ελαφρώς υπόκωφη πίσω απ’ το φράγμα της μάσκας. Έτσι αναγνωρίζονται όλοι, απ’ τη φωνή τάδε και τάδε και τάδε…Οι φωνές έχουν χωριστεί σε κατηγορίες, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά τους. Κάπως σαν τις ομάδες αίματος.

Στις αρχαίες νεκρικές μάσκες αναπαράγονταν το πρόσωπο του νεκρού, για να επικοινωνεί με τα πνεύματα. Γιατί όχι και στις μάσκες εμάς των ζωντανών, για να επικοινωνούμε μεταξύ μας; 

Πάνω λοιπόν στη μάσκα μου ζωγράφισα τα σαρκώδη χείλη, τη λεπτή μύτη, τα πράσινα μάτια, τα καστανά φρύδια. Τώρα μοιάζω λιγάκι με άνθρωπο, ακόμα λιγότερο με μένα, περισσότερο όμως με οποιαδήποτε άλλη γυναίκα, με μάσκα κι αυτή. Πήγα να γελάσω με τα ψεύτικα χείλη, αλλά πώς είναι δυνατόν! Πρέπει να φορέσω άλλη μάσκα, με άλλη ζωγραφιά.

Έχω πια μια ολόκληρη συλλογή από δαύτες. Στη ντουλάπα μου, αντί για φουλάρια, κρέμονται μάσκες ζωγραφιστές. Για τη χαρά, για τη θλίψη, για το θυμό, για το άγχος, για το φόβο, για την αγωνία, για την απελπισία, για τη νοσταλγία, για την περίσκεψη, για την ειρωνεία, για την κοροϊδία, για την περιφρόνηση, για την αηδία και πάει λέγοντας. Τι μπελάς κι αυτός, κάθε φορά να διαλέγω την κατάλληλη! Αγάπη μου, ξέχασα τη μάσκα φιλί, ας βολευτούμε με τη μάσκα χαμόγελο! Μαμά, δε βρήκα τη μάσκα συμπόνια και φόρεσα τη μάσκα υπομονή! Φίλε μου, συγγνώμη για τη μάσκα αδιαφορία, δεν έχω έτοιμη τη μάσκα κατανόηση!

Ξαφνικά, ακούστηκε μήνυμα στο κινητό μου. Ημέρα, ώρα και τόπος για το εμβόλιο. Ο εφιάλτης επιτέλους τελειώνει. Τελειώνει; Φοβάμαι πως μετά θα δυσκολευτώ ν’ αναγνωρίσω τον εαυτό μου, τους οικείους μου, τους φίλους και γνωστούς μου. Πως θα προσπαθώ ν’ αντιστοιχίσω τα πρόσωπα με τις φωνές. Πως θα πρέπει να μάθω απ’ την αρχή τα φιλιά, τις αγκαλιές και όλων των ειδών τα εξ επαφής. Πως θα χρειαστώ χρόνο για να προσαρμοστώ στην ελευθερία. Πως θα ψάχνω και δε θα βρίσκω πια πράγματα που θεωρούσα αυτονόητα, γιατί θα μου τα έχουν πάρει. Και το χειρότερο, πως δε θα έχω διάθεση να διεκδικήσω τα χαμένα ξανά.

Μπράβο δύναμη ένας τόσος δα ιός! Ή μήπως δεν είναι μόνον ο ιός;

Κέρκυρα, 21 Απριλίου 2021
Ελένη Στρατούλη, συνταξιούχος δικηγόρος