Πανδημία απαξίας! Ποιος δικάζει την Αντιγόνη;

Προφανώς δεν είναι η πρώτη φορά που το ανθρώπινο γένος υποφέρει από την επίδραση στην υγεία του εξ αιτίας ενός ιού που φέρνει την ύπαρξη μας στα όρια αντοχής ακόμη και στον θάνατο. Ο πλανήτης έχει γνωρίσει άπειρες τέτοιες περιόδους που ο χαρακτήρας τους όμως ήταν πάντα παροδικός.

Τίποτε δεν μπορεί να αφανίσει επίγειες φυσικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τον άνθρωπο που όπως φαίνεται κυριαρχεί στην γη που πατάει. Εξ άλλου όλα ισορροπούν μέσα από μια αέναη πάλη του καλού και του κακού. Του ωφέλιμου και του άχρηστου, του όμορφου και του άσχημου. Μια πάλη ατελείωτη είναι η ζωή μας. Σήμερα ζούμε μια απ' αυτές τις εξάρσεις της καθημερινής μας ύπαρξης. Είναι γεγονός μια πανδημία που δοκιμάζει τις αντοχές μας και ως μονάδες αλλά και ως σύστημα οργάνωσης των κοινωνιών. Ως κράτη δηλαδή που επιλέξαμε να ρυθμίζουν και να εγγυώνται την συνέχεια μας. Οι σημερινές γενεές πρώτη φορά βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν τόσο ισχυρό εχθρό. Κρίθηκε απαραίτητο ότι η άμυνα σ αυτό το επιθετικό σχήμα πρέπει να είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απομόνωση μας. Μια καραντίνα δηλαδή πράξης και συμπεριφοράς. "Η ισχύς εν τη ενώσει" δηλαδή που μαθαίνουμε ότι με αυτήν αντιμετωπίζεται ο εχθρός, εδώ δεν ισχύει. Το αντίθετο μάλιστα! Τα βασικά ανθρώπινα ένστικτα ανατρέπονται. Οι ανθρώπινες συνευρέσεις, η οικογένεια, η γειτονιά, η εργασία, η διασκέδαση, η ευρύτερη κοινωνική συνύπαρξη γίνονται δέλεαρ στην επιθετικότητα του εχθρικού ιού. Η ανάγκη αποτίναξης κάθε ζυγού που σκλαβώνει τη ζωή μας καθίσταται μοναχικός δρόμος. Τα ιδανικά της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ατομικής έκφρασης και επιλογής καταπατώνται βάναυσα.

Η πίστη στους θεούς μας και η λατρεία ως ανάγκη εσωτερικής έκφρασης, απαγορεύονται να εκφράζονται δημόσια. Βλέπουμε ότι βασικές αρχές διαπαιδαγώγησης των γενεών, ιδανικά που εμφυσησαν στους λαούς την ανάγκη να αγωνιστούν για την ίδια την ζωή  και αξιοπρέπεια, χάνουν την ίδια τους την ουσία και γκρεμίζονται στην ανθρώπινη απομόνωση.

Τα μέτρα της προστασίας της δημόσιας υγείας ταυτίζονται με υποτακτικές εντολές ενός κράτους που μεταλλάσσεται σε αστυνομικό και τιμωρεί κάθε ανάγκη ελευθερίας έκφρασης σε στιγμές ανάδειξης σπουδαίων ιστορικών και λαϊκών στιγμών και περιόδων. Οι νέοι της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το '73 κατά της χούντας των στρατιωτικών έθεσαν την ζωή τους στον μεγαλύτερο κίνδυνο για να υπηρετήσουν τα ιδανικά τους. Η Ελληνίδα μάνα που συναισθανομενη την βαθειά της υποχρέωση να επισκεφτεί και να καταθέσει ένα λουλούδι στην μνήμη αυτών των ηρώων, βρίσκεται αντιμέτωπη με τα όργανα της τάξης, που της απαγορεύουν να εκπροσωπήσει την ψυχική της ανάγκη. Στον βωμό της προστασίας της δημόσιας υγείας κατακρεουργείται η ελεύθερη συνείδηση του απλού Έλληνα.

Στην μνήμη του δολοφονημένου νεαρού Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια της Αθήνας, η απόδοση φόρου τιμής είναι απαγορευμένη πράξη για τους ανθρώπους που θέτουν πάνω από όλα, την παρουσία τους στον τόπο θυσίας του αδικοχαμένου νέου. Ελευθερία ή θάνατος, νυν υπέρ πάντων ο αγών, καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή είναι συναισθήματα απαγορευμένης εκδήλωσης, επειδή ένας ιός επιτίθεται στον άνθρωπο. Η επίσκεψη στους χώρους λατρείας, στις εκκλησίες της πίστης, είναι πράξη που δυναμώνει την ασθένεια και τίθεται σε απαγόρευση. Αν τώρα ο άνθρωπος που θέτει υπεράνω όλων την υποχρέωση του να προσκυνήσει τον Άγιο που θεωρεί ότι του χρωστάει πολλά ίσως και την ζωή του είναι παραβάτης, τότε η σύγκρουση ιδεώδους και αστυνομικού μέτρου θα είναι "νομοτέλεια". Την υποχρέωση μιας υπεύθυνης πολιτείας να προστατεύει την δημόσια υγεία την απαιτούμε. Πάνω όμως σε αυτήν την ανάγκη μας δεν μπορεί κανείς εσκεμμένα να χτίζει ανισότητες κοινωνικές με οικονομικά μέτρα που χειραγωγούν τις αγορές, υπονομεύουν την ύπαρξη κοινωνικών στρωμάτων και εξυπηρετούν ως αποτέλεσμα συμφέροντα ολίγων.

Σε καμία περίπτωση η αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών ιδιαίτερα για την υγεία μας δεν μπορεί να σημαίνει"ευκαιρία" για εκκαθάριση της οικονομίας της αγοράς.
Την θεώρηση της ιατρικής ως δύναμη και σύστημα πρόληψης την έχουμε ανάγκη και την επιζητουμε. Όταν όμως πάνω σ'αυτήν την ανάγκη αλλοιώνεις σημαντικά την κοινωνική συνθήκη και πραγματικότητα, τότε οι προθέσεις είναι ένοχες. Την πανδημία εξαιτίας μιας ασθένειας δεν μπορεί να διαδέχεται η πανδημία της ανέχειας, της ψυχικής καταρράκωσης, της ενδοοικογενειακής βίας και των αυτοκτονιών.

Όταν προσπαθείς να θεραπεύσεις μια αιτία και δημιουργείς περισσότερες τέτοιες υπονόμευσης της ίδιας της ζωής, τότε η κοινωνία οφείλει να προστατεύσει την ύπαρξη της. Όταν θέλεις να σταματήσεις την διάδοση του ιού δεν στέλνεις τους πολλούς στους λίγους, αλλά τους πολλούς στους περισσότερους. Με εξαίρεση τα υπερκαταστηματα δήθεν διατροφής κλειδώσατε όλη την οργάνωση της δημόσιας και ιδιωτικής οικονομίας. Συγχρωτιζονται  στα super market σας όλοι οι Έλληνες, υπό την προστασία σας χωρίς "διάδοση" του ιού. Στο μικρό όμως κατάστημα της γειτονιάς ο ιός κατά την γνώμη σας σκοτώνει τον άνθρωπο.

Χαρίζεται την χριστουγεννιάτικη αγορά σε εκατόν δέκα επιχειρήσεις σε όλη την Ελλάδα. Στέλνετε δηλαδή το σύνολο των Ελλήνων για την ανάγκη μιας σπουδαίας παράδοσης να συγκεντρωθούν σε εκατόν δέκα σημεία. Αυτό πως λέγεται; Αν αυτό δεν είναι καταστρατήγηση των ίδιων των μέτρων προστασίας της δημόσιας υγείας, τότε τι είναι; Αν αυτό δεν είναι χειραγώγηση της αγοράς, τότε τι είναι; Δεν υπάρχει πιο τραγικό επιχείρημα εναντίον της πολιτικής σας, για το τρόπο που ευτελίζεται την ανθρώπινη ύπαρξη. Αυτή η πορεία, σίγουρα οδηγεί την κοινωνία στα βράχια.

Προϊδεάζει πλήρη ανατροπή των υφιστάμενων ανθρωπίνων και κοινωνικών σχέσεων. Αλήθεια, για την Αντιγόνη τι θα λέτε στα σχολεία; Καλά έκανε και δεν υπάκουσε στους νόμους του Κρέοντα ή όχι; Βρίσκεστε στην κόψη του ξυραφιού της αξιοπιστίας σας.

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, οι θεσμικοί και συνδικαλιστικοί φορείς της κοινωνίας και της οικονομίας παρουσιάζουν την πιο τραγική εικόνα. Ανύπαρκτοι και ανίκανοι να αφουγκραστουν την αγωνία κοινωνίας και οικονομίας. Η Ελλάδα πρώτη ευρωπαϊκή χώρα σε οικονομική ύφεση, πρώτη σε θανάτους πάνω κι απ'αυτές των ΗΠΑ με τους σκληρότερους όρους της καραντίνας.

Το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα της αντιπολίτευσης παρουσιάζουν μια μόνιμη απουσία απ'τα τεράστια προβλήματα που βυθίζουν πλέον τους Έλληνες στον βυθό ενός τοξικού βάλτου. Αν τελειώσει ποτέ αυτή η μοναδική περιπέτεια, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποιοί θα βρεθούν όρθιοι και ικανοί να ξαναρχίσουν την ζωή τους.

Ο ιατρός και η ιατρική επιστήμη πρέπει να βρίσκονται δίπλα στον άνθρωπο, με γαλήνια και αισιόδοξη ματιά. Η καλλιέργεια του φόβου και του τρόμου οδηγεί όλους μας σε βαριά ψυχοσωματική πάθηση. Όλα γύρω μας αρχίζουν και εμφανίζονται κατεστραμμένα. Απ'την διατροφική αλυσίδα, αιτία πολλών θανάτων, μέχρι την χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας. Μην δημιουργείται "εικονική πραγματικότητα" . Η επιστροφή στην πραγματικότητα θα είναι τραγική.