Allez Les Bleus!
Κουτάγιας Σπύρος
16 Nov 2020
/ 12:08
γράφει ο δρ. Σπύρος Κουτάγιας (Οδοντίατρος - Προσθετολόγος, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Freiburg Γερμανίας)
Από την προηγούμενη φτιάχνανε τα ταμπλό με τις ομάδες και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου φρόντιζα πάντοτε να γραφτώ στους μπλε! Ήταν η αγαπημένη μου ομάδα γιατί με συγκινούσε όταν την ώρα των αγωνισμάτων οι φίλαθλοι φώναζαν εκείνο το οπαδικό της γαλλικής τρικολόρ “Allez Les Bleus!”.
Στο μυαλό ενός παιδιού φάνταζε μια μεγάλη μέρα η “La Journée Olympique”, μια μέρα αφιερωμένη στις αξίες και τα ιδεώδη του Ολυμπισμού στο φιλόξενο Club Méditerranée, όπου νέοι τουρίστες από όλο τον κόσμο, μαζί και ‘μεις οι παρεπιδημούντες εν αυτώ, θα συναγωνιζόμασταν με πάθος σε πολλά αγωνίσματα ως αργά το βράδυ.
Τουριστικές δραστηριότητες ποτισμένες από την πνευματική διάσταση των Ολυμπιακών Αγώνων, η οποία, κατά τον Pierre de Coubertin, εμπεριείχε την αθλητική, κοινωνική και ηθική αγωγή των νέων σε όλο τον κόσμο. Τι καλύτερη διαφήμιση για την Ελλάδα, τι ωραιότερη ανάμνηση από την Κέρκυρα, όταν ένας χώρος μαζικού τουρισμού προάγει κάτω από τον ήλιο, κάτω από τις ελιές και δίπλα στη θάλασσα την ειρηνική συμπόρευση, τον σεβασμό στον πλουραλισμό, το «ευ αγωνίζεσθε», τη λιγότερη βία και ανταγωνισμό ως εξιδανικευμένο τρόπο ζωής, για τη σύγχρονη κοινωνία των πολιτών.
Αν και ιδεαλιστής αλλά κακός διαχειριστής ο ιδρυτής του Club Méditerranée Gerald Blitz και παρά την μεγάλη προσέλευση τουριστών, το οδηγεί σε δεινή οικονομική κατάσταση. ‘Έτσι περνάει ως ανώνυμη εταιρεία “Club Med” στους Trigano, οι οποίοι προσδοκούν ανάσχεση της οικονομικής αιμορραγίας του στο πρόσωπο ενός μεγάλου ονόματος του καπιταλισμού της εποχής τον Edmond de Rothschild, ο οποίος ακολούθως γίνεται κύριος μέτοχος θέτοντας τέρμα στους αυτοσχεδιασμούςτων ψάθινων καλυβών και δίνοντας χώρο στο τσιμέντο.
Όλα αυτά τα χρόνια που ο Στελάρας με τη κιθάρα του συνοδεία αιθέριων παρουσιών έκαναν passage fruit για να δροσίσουν λουόμενους και sportif, κάποιοι συμφεροντολόγοι Κερκυραίοι ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι αυτήν την μορφή ήπιας τουριστικής ανάπτυξης γιατί ήθελαν να έχουν το δάκτυλο στο μέλι. Ήταν οι ίδιοι πουκάθε 14 Ιουλίου, στις επετείους της άλωσης της Βαστίλης δονούνταν από κάτι το επαναστατικό που τους ωθούσε να βάλλουν μέσο για μια πρόσκληση στην γη της επαγγελίας.
Ήταν όνειρο ζωής να περιφερθούν ανάμεσα στα μακρόσυρτα τραπέζια του Ζαν - Πιέρ Μπατάρ, επιτηδευμένα ντυμένοι με τα φρεσκοψωνισμένα παρεό από την μπουτίκ, να αισθανθούν κάπως με απώτερο σκοπό να γεμίσουν διαγκωνιζόμενοι τα πιάτα τους με φαί λες και προέρχονταν από την Μπιάφρα. Θυμάμαι πως τούτοι εδώ ξεχώριζαν από μακριά από τους άλλους που έπαιζα τα ολυμπιακά παιγνίδια.
Παρατηρούσα μια έκδηλη, αμετροεπή και αδηφάγα συμπεριφορά με πολύ μεγάλη δόση δουλοπρέπειας προς τους εκπροσώπους του επενδυτή σα να μην είχε γραφτεί ποτέ η ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα και να μην είχαν μάθει ποτέ τίποτα από αυτήν…
Ήμουν, επίσης, παρών σε εκείνη τη ληστεία της «τράπεζας» του Κλαμπ το ΄80, από μπροστά μου περάσανε οι κλέφτες με τα μαύρα... Όλοι νομίζαμε ότι ήταν ένα από τα γνωστά καλοσχεδιασμένα παιγνίδια των Γάλλων σα αυτά που μοιράζονταν απλόχερα με την τοπική κοινωνία, αυτήν που εξακολουθεί να υπάρχει. Όταν πήραν χαμπάρι τι έγινε και τους κυνήγησαν ήταν ήδη αργά. Σήμερα νιώθω σα να περνάνε και πάλι από μπροστά μου οι ίδιοι κλέφτες, που τολμούν να πάρουν άλλο ένα κομμάτι της ξέγνοιαστης ζωής που έζησα και δεν θα ζήσουν τα παιδιά μου, της καταπράσινης Δασιάς που κάποιοι σκοπεύουν να ντύσουν στα γκρι δίχως να βλέπουν τη μεγάλη εικόνα της περιβαλλοντικής και εργασιακής υποτέλειας.
Είναι κάποιοι από τους φερόμενους προστάτες μου, που με τη γνωστή διαδικασία του κατεπείγοντος θέλουν οπωσδήποτε να αποφασίσουν για μένα χωρίς εμένα και προσπαθούν εναγωνίως να με πείσουν ότι δεν είναι ληστεία αλλά μια νέα μοντέρνα μορφή ανάπτυξης, μια γιγάντια επένδυση ειδικά πλασμένη είναι για το καλό μου, μια επένδυση που αν χαθεί θα χαθώ και ΄γω και τα παιδιά μου. Φωνάζουν και αυτοί “Allez Les Bleus!” αν και με τον επιτηδευμένο τρόπο που δρουν δεν προάγουν την ειρηνική συμπόρευση, τον σεβασμό στον πλουραλισμό, το «ευ αγωνίζεσθε», τη λιγότερη βία και ανταγωνισμό, αν και δεν πάει πολύς καιρός που έδιναν όρκους στο κήπο του Λαού υπέρ των δίκαιων της τοπικής κοινωνίας… Κάποιοι κοντά αγέννητοι τότε, κάποιοι σε άλλη γη άλλα μέρη, οφείλουν να μην είναι κοντόφθαλμοι και ανιστόρητοι όταν έχουν θέσεις ευθύνης γιατί τα δικαιώματα των πολιτών δεν ανακαλύπτονται κάθε τέσσερα χρόνια.
Μάθετε λοιπόν ότι διαχρονικά τη λύση τη δίνει πάντα η γη και όχι το χρήμα. Κάτι ξέρουν οι επενδυτές για να δίνουν χρήμα και όχι γη.
Στο μυαλό ενός παιδιού φάνταζε μια μεγάλη μέρα η “La Journée Olympique”, μια μέρα αφιερωμένη στις αξίες και τα ιδεώδη του Ολυμπισμού στο φιλόξενο Club Méditerranée, όπου νέοι τουρίστες από όλο τον κόσμο, μαζί και ‘μεις οι παρεπιδημούντες εν αυτώ, θα συναγωνιζόμασταν με πάθος σε πολλά αγωνίσματα ως αργά το βράδυ.
Τουριστικές δραστηριότητες ποτισμένες από την πνευματική διάσταση των Ολυμπιακών Αγώνων, η οποία, κατά τον Pierre de Coubertin, εμπεριείχε την αθλητική, κοινωνική και ηθική αγωγή των νέων σε όλο τον κόσμο. Τι καλύτερη διαφήμιση για την Ελλάδα, τι ωραιότερη ανάμνηση από την Κέρκυρα, όταν ένας χώρος μαζικού τουρισμού προάγει κάτω από τον ήλιο, κάτω από τις ελιές και δίπλα στη θάλασσα την ειρηνική συμπόρευση, τον σεβασμό στον πλουραλισμό, το «ευ αγωνίζεσθε», τη λιγότερη βία και ανταγωνισμό ως εξιδανικευμένο τρόπο ζωής, για τη σύγχρονη κοινωνία των πολιτών.
Αν και ιδεαλιστής αλλά κακός διαχειριστής ο ιδρυτής του Club Méditerranée Gerald Blitz και παρά την μεγάλη προσέλευση τουριστών, το οδηγεί σε δεινή οικονομική κατάσταση. ‘Έτσι περνάει ως ανώνυμη εταιρεία “Club Med” στους Trigano, οι οποίοι προσδοκούν ανάσχεση της οικονομικής αιμορραγίας του στο πρόσωπο ενός μεγάλου ονόματος του καπιταλισμού της εποχής τον Edmond de Rothschild, ο οποίος ακολούθως γίνεται κύριος μέτοχος θέτοντας τέρμα στους αυτοσχεδιασμούςτων ψάθινων καλυβών και δίνοντας χώρο στο τσιμέντο.
Όλα αυτά τα χρόνια που ο Στελάρας με τη κιθάρα του συνοδεία αιθέριων παρουσιών έκαναν passage fruit για να δροσίσουν λουόμενους και sportif, κάποιοι συμφεροντολόγοι Κερκυραίοι ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι αυτήν την μορφή ήπιας τουριστικής ανάπτυξης γιατί ήθελαν να έχουν το δάκτυλο στο μέλι. Ήταν οι ίδιοι πουκάθε 14 Ιουλίου, στις επετείους της άλωσης της Βαστίλης δονούνταν από κάτι το επαναστατικό που τους ωθούσε να βάλλουν μέσο για μια πρόσκληση στην γη της επαγγελίας.
Ήταν όνειρο ζωής να περιφερθούν ανάμεσα στα μακρόσυρτα τραπέζια του Ζαν - Πιέρ Μπατάρ, επιτηδευμένα ντυμένοι με τα φρεσκοψωνισμένα παρεό από την μπουτίκ, να αισθανθούν κάπως με απώτερο σκοπό να γεμίσουν διαγκωνιζόμενοι τα πιάτα τους με φαί λες και προέρχονταν από την Μπιάφρα. Θυμάμαι πως τούτοι εδώ ξεχώριζαν από μακριά από τους άλλους που έπαιζα τα ολυμπιακά παιγνίδια.
Παρατηρούσα μια έκδηλη, αμετροεπή και αδηφάγα συμπεριφορά με πολύ μεγάλη δόση δουλοπρέπειας προς τους εκπροσώπους του επενδυτή σα να μην είχε γραφτεί ποτέ η ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα και να μην είχαν μάθει ποτέ τίποτα από αυτήν…
Ήμουν, επίσης, παρών σε εκείνη τη ληστεία της «τράπεζας» του Κλαμπ το ΄80, από μπροστά μου περάσανε οι κλέφτες με τα μαύρα... Όλοι νομίζαμε ότι ήταν ένα από τα γνωστά καλοσχεδιασμένα παιγνίδια των Γάλλων σα αυτά που μοιράζονταν απλόχερα με την τοπική κοινωνία, αυτήν που εξακολουθεί να υπάρχει. Όταν πήραν χαμπάρι τι έγινε και τους κυνήγησαν ήταν ήδη αργά. Σήμερα νιώθω σα να περνάνε και πάλι από μπροστά μου οι ίδιοι κλέφτες, που τολμούν να πάρουν άλλο ένα κομμάτι της ξέγνοιαστης ζωής που έζησα και δεν θα ζήσουν τα παιδιά μου, της καταπράσινης Δασιάς που κάποιοι σκοπεύουν να ντύσουν στα γκρι δίχως να βλέπουν τη μεγάλη εικόνα της περιβαλλοντικής και εργασιακής υποτέλειας.
Είναι κάποιοι από τους φερόμενους προστάτες μου, που με τη γνωστή διαδικασία του κατεπείγοντος θέλουν οπωσδήποτε να αποφασίσουν για μένα χωρίς εμένα και προσπαθούν εναγωνίως να με πείσουν ότι δεν είναι ληστεία αλλά μια νέα μοντέρνα μορφή ανάπτυξης, μια γιγάντια επένδυση ειδικά πλασμένη είναι για το καλό μου, μια επένδυση που αν χαθεί θα χαθώ και ΄γω και τα παιδιά μου. Φωνάζουν και αυτοί “Allez Les Bleus!” αν και με τον επιτηδευμένο τρόπο που δρουν δεν προάγουν την ειρηνική συμπόρευση, τον σεβασμό στον πλουραλισμό, το «ευ αγωνίζεσθε», τη λιγότερη βία και ανταγωνισμό, αν και δεν πάει πολύς καιρός που έδιναν όρκους στο κήπο του Λαού υπέρ των δίκαιων της τοπικής κοινωνίας… Κάποιοι κοντά αγέννητοι τότε, κάποιοι σε άλλη γη άλλα μέρη, οφείλουν να μην είναι κοντόφθαλμοι και ανιστόρητοι όταν έχουν θέσεις ευθύνης γιατί τα δικαιώματα των πολιτών δεν ανακαλύπτονται κάθε τέσσερα χρόνια.
Μάθετε λοιπόν ότι διαχρονικά τη λύση τη δίνει πάντα η γη και όχι το χρήμα. Κάτι ξέρουν οι επενδυτές για να δίνουν χρήμα και όχι γη.
