Ο ψεύτης Ήλιος. Το οχυρό...*
Editorial
23 Αυγούστου 2016
/ 11:41
Χωρίς περιστροφές, θα ήταν προτιμότερο η αντίρρηση στην επένδυση στον Ερημίτη να υποστηριζόταν με οικονομικά, χωροταξικά επιχειρήματα κι όχι παραπληρωματικά, όπως είναι η σχετική με τη μετακίνηση του ναυτικού Φυλακίου, κινητικότητα.
Εφόσον γινόταν με οικονομική, χωροταξική τεκμηρίωση θα επιχειρούσε να αναιρέσει την κύρια και βασική επιχειρηματολογία του ΤΑΙΠΕΔ και των κυβερνήσεων, που ακριβώς τέτοια επικαλούνται, προκειμένου να προχωρήσουν στην παραχώρηση του (σ.σ. αυτού και κάθε) πόρου. Θα δυνάμωνε και τη διαπραγματευτική θέση της τοπικής Διοίκησης εφόσον θα προβαλόταν και η δική της διεκδίκηση επί της διαχείρισης, και με αφορμή την διαχείριση του πόρου σε σχέση με την τοπική μικροοικονομία της περιοχής αλλά και τις στρατηγικές επιδιώξεις του κερκυραϊκού τουρισμού, γενικότερα.
Θα εντασσόταν έτσι, στο πλαίσιο των επιχειρηματικών προσδοκιών και των παρελκόμενων τους στην ευρύτερη περιοχή, παρεμβαίνοντας έργω στις επιδιώξεις τουριστικής αξιοποίησης των αλβανικών ακτών και την αναπόφευκτη αναδιαμόρφωση των τουριστικών υπηρεσιών στη θάλασσα του Βορείου Ιονίου και στις ένθεν κακείθεν ακτές. Θα επρόκειτο για επιχειρηματολογία περισσότερο πειστική και ενταγμένη σε λογικές αναδιανομής πλούτου και προστασίας του εισοδήματος φτωχότερων στρωμάτων άρα βάση για την σύμπηξη κοινωνικού μετώπου με θεμιτές πολιτικές προεκτάσεις και εντέλει γιατί όχι, επιδιώξεις.
Αντιθέτως, οι υπαινικτικές αναφορές σε προβληματικές αποφάσεις όσον αφορά στην ασφάλεια της περιοχής δεν συμβάλουν στην ανάδειξη αυτού τούτου του ζητήματος των διαχρονικών επιλογών διαχείρισης της πτώχευσης του ελληνικού Δημόσιου, που είναι και η αφορμή όλων αυτών των γεγονότων και των παραχωρήσεων δημοσίων πόρων ενώ εισάγεται και μια υφέρπουσα κινδυνολογία. Αυτή μπορεί να αποδεικνύεται συμβατή με την επίσης κλασική πλέον, επιχειρηματολογία περί "γερμανοτσολιάδων" όμως καλό θα ήταν να βγάζαμε και κάποια συμπεράσματα από το ποιες πολιτικές οπτικές φάνηκε να ενισχύονται απ' αυτή τη ρητορική...
Εν ολίγοις, και όσο περνάει ο καιρός, τα ζητήματα εμφανίζονται περισσότερο σοβαρά, στρατηγικά και ιστορικά ώστε να αντιμετωπίζονται με τρόπο, που θα μπορούσε ίσως να χρεώσει τον "αντίπαλο" διαχειριστή της κατάστασης με τον... μουτζούρη του πολιτικού κόστους, και τίποτα άλλο όμως πέραν αυτού...
* Το τελευταίο μέρος της κινηματογραφικής τριλογίας του Νικίτα Μιχάλκοφ
Θα εντασσόταν έτσι, στο πλαίσιο των επιχειρηματικών προσδοκιών και των παρελκόμενων τους στην ευρύτερη περιοχή, παρεμβαίνοντας έργω στις επιδιώξεις τουριστικής αξιοποίησης των αλβανικών ακτών και την αναπόφευκτη αναδιαμόρφωση των τουριστικών υπηρεσιών στη θάλασσα του Βορείου Ιονίου και στις ένθεν κακείθεν ακτές. Θα επρόκειτο για επιχειρηματολογία περισσότερο πειστική και ενταγμένη σε λογικές αναδιανομής πλούτου και προστασίας του εισοδήματος φτωχότερων στρωμάτων άρα βάση για την σύμπηξη κοινωνικού μετώπου με θεμιτές πολιτικές προεκτάσεις και εντέλει γιατί όχι, επιδιώξεις.
Αντιθέτως, οι υπαινικτικές αναφορές σε προβληματικές αποφάσεις όσον αφορά στην ασφάλεια της περιοχής δεν συμβάλουν στην ανάδειξη αυτού τούτου του ζητήματος των διαχρονικών επιλογών διαχείρισης της πτώχευσης του ελληνικού Δημόσιου, που είναι και η αφορμή όλων αυτών των γεγονότων και των παραχωρήσεων δημοσίων πόρων ενώ εισάγεται και μια υφέρπουσα κινδυνολογία. Αυτή μπορεί να αποδεικνύεται συμβατή με την επίσης κλασική πλέον, επιχειρηματολογία περί "γερμανοτσολιάδων" όμως καλό θα ήταν να βγάζαμε και κάποια συμπεράσματα από το ποιες πολιτικές οπτικές φάνηκε να ενισχύονται απ' αυτή τη ρητορική...
Εν ολίγοις, και όσο περνάει ο καιρός, τα ζητήματα εμφανίζονται περισσότερο σοβαρά, στρατηγικά και ιστορικά ώστε να αντιμετωπίζονται με τρόπο, που θα μπορούσε ίσως να χρεώσει τον "αντίπαλο" διαχειριστή της κατάστασης με τον... μουτζούρη του πολιτικού κόστους, και τίποτα άλλο όμως πέραν αυτού...
* Το τελευταίο μέρος της κινηματογραφικής τριλογίας του Νικίτα Μιχάλκοφ