Νόμος είναι το δίκιο του επενδυτή: ένα σχόλιο για το περιβαλλοντοκτόνο νομοσχέδιο
Φωτεινή Βάκη
01 Μαΐου 2020
/ 15:28
Γράφει η Φωτεινή Βάκη, πρώην βουλευτής Κέρκυρας, Επίκ. Καθηγ. Ιονίου Παν/μίου
Η κατάσταση εξαίρεσης που επιβλήθηκε για να προστατευτεί το ύψιστο αγαθό της ζωής απειλεί ευθέως τη δημοκρατία. Η καραντίνα δεν λειτουργεί μόνο -και ορθά- ως τελεσφόρο μέσο προστασίας της δημόσιας υγείας ελλείψει εύρωστου Εθνικού Συστήματος Υγείας αλλά δυστυχώς γίνεται το πρόσχημα για να τεθεί σε “καραντίνα” η λειτουργία του Κοινοβουλίου. Ο ακρωτηριασμός του κοινοβουλευτικού ελέγχου, η νομοθέτηση μέσω Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, η υπερψήφιση νομοσχεδίων που δεν άπτονται επειγουσών αναγκών που θέτει η πανδημία, με ελλιπή εκπροσώπηση και διαβούλευση, γίνονται το σύμπτωμα της καχεξίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, του ακρωτηριασμού και της εργαλειοποίησης των θεσμών αλλά και προανάκρουσμα της “ορμπανοποίησης” της πολιτικής.
Περίτρανη απόδειξη των παραπάνω συνιστά τόσο ο τρόπος νομοθέτησης όσο και το περιεχομένου του νομοσχεδίου για το περιβάλλον που πόρρω απείχε από το να συνιστά προτεραιότητα εν μέσω πανδημίας. Με σχεδόν ανύπαρκτη διαβούλευση, με πλήρη απαξίωση των κραυγών αγωνίας εκατοντάδων περιβαλλοντικών οργανώσεων και φορέων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης -ακόμη και φίλα προσκείμενων στην. κυβέρνηση- το παρόν σχέδιο νόμου γίνεται η χαριστική βολή στο ήδη πολύπαθο από το πάλαι ποτέ πελατειακό κράτος περιβάλλον. Το ακραιφνώς νεοφιλελεύθερο πνεύμα από το οποίο εμφορείται το εν λόγω νομοσχέδιο ισοδυναμεί με περιβαλλοντοκτονία. Τι συνιστά όμως νεοφιλελεύθερη πολιτική διαχείρισης του περιβάλλοντος εν προκειμένω;
Η ιδιοτυπία του νεοφιλελευθερισμού σε σχέση με τον προκάτοχό του, τον κλασικό φιλελευθερισμό του αόρατου χεριού του Άνταμ Σμιθ και του laissez faire, το σημείο τομής μεταξύ κλασικού και νέου φιλελευθερισμού συνίσταται αδρομερώς στο εξής: Αν στον πρώτο, το κράτος “παραχωρεί” ένα χώρο στην αγορά επιτρέποντάς της να λειτουργεί απρόσκοπτα και ακηδεμόνευτα, στο τελευταίο το κράτος σχεδιάζεται αποκλειστικά με τις προδιαγραφές της αγοράς. Γίνεται ένα κράτος-επιχείρηση που στα καθ’ ημάς μεταφράζεται σε λάφυρο “ημετέρων.”
Η δυνατότητα πώλησης του ποσοστού που κατέχει το δημόσιο του εθνικού δικτύου διανομής ενέργειας που είναι καθ’ όλα κερδοφόρο, η αλλαγή χρήσης γης μέσω της κατάργησης του ορίου των εκατό κλινών στο ιστορικό κέντρο των Αθηνών και βεβαίως το σκανδαλώδες άρθρο 93 που αγνοώντας ανερυθρίαστα τις σχεδόν ομόφωνες αποφάσεις της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ιδιωτικοποιεί κατ’ ουσία στα νησιά του Ιονίου την διαχείριση των απορριμμάτων αφαιρώντας την από τους δήμους και εκχωρώντας την σε Ανώνυμη Εταιρεία διοικούμενη από τον-η περιφερειάρχη προαναγγέλλουν το “μεγάλο φαγοπότι” ιδιωτικών συμφερόντων, ανοίγουν “πεδίον δόξης λαμπρόν” στα “real estates” και προοιωνίζονται τη δυστοπία ενός κράτους “επιχειρηματία” που ρίχνει το δημόσιο συμφέρον βορρά στο “πλιάτσικο” των “ημετέρων.” Το άρθρο 93 γίνεται ο επιθανάτιος ρόγχος της Κέρκυρας που είναι ήδη τραυματισμένη τόσο από την κρίση του τουρισμού που επέφερε η πανδημία όσο και από το χρόνιο αδιέξοδο των απορριμμάτων που ωστόσο έβαινε προς επίλυση μέσω της προσωρινής μεταφοράς και της δρομολόγησης του εργοστασίου διαχείρισης.
Τέλος αλλά όχι έσχατο: Η κατάργηση όλων των Φορέων Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών Natura, η συνακόλουθη κατάργηση των Περιβαλλοντικών Μελετών ως “χρονοβόρων” και η αντικατάστασή τους από απλές “γνωστοποιήσεις” η σύνταξη των οποίων θα ανατίθεται σε ιδιώτες (!) η εν τοις πράγμασι ακύρωση των δασικών χαρτών και η δυνατότητα βιομηχανικής δραστηριότητας σε δασικές εκτάσεις θυσιάζουν το περιβάλλον στο βωμό μιας αβίωτης και άδικης ανάπτυξης για να “εξευμενιστούν” οι επίδοξοι “επενδυτές” και να προσέλθουν προσφέροντας “χάντρες και καθρεφτάκια” στους “ιθαγενείς”. Το νομοσχέδιο ιδρύει μια νεοφιλελεύθερη αποικία χωρίς οξυγόνο και δημοκρατία και προοιωνίζεται τον εφιάλτη μια ζωής που θα σήπεται στο τσιμέντο των real estates του Ερημίτη και στις εξορύξεις των υδρογονανθράκων στις περιοχές Natura. Αυτή τη γη δεν την κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας. Τη δανειστήκαμε από τα παιδιά μας, μας θυμίζει μια παροιμία των ινδιάνων. Οφείλουμε να αγωνιστούμε για την απόσυρση του νομοσχεδίου. Δεν αφορά μόνο τη ζωή μας αλλά και τη δημοκρατία.
Περίτρανη απόδειξη των παραπάνω συνιστά τόσο ο τρόπος νομοθέτησης όσο και το περιεχομένου του νομοσχεδίου για το περιβάλλον που πόρρω απείχε από το να συνιστά προτεραιότητα εν μέσω πανδημίας. Με σχεδόν ανύπαρκτη διαβούλευση, με πλήρη απαξίωση των κραυγών αγωνίας εκατοντάδων περιβαλλοντικών οργανώσεων και φορέων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης -ακόμη και φίλα προσκείμενων στην. κυβέρνηση- το παρόν σχέδιο νόμου γίνεται η χαριστική βολή στο ήδη πολύπαθο από το πάλαι ποτέ πελατειακό κράτος περιβάλλον. Το ακραιφνώς νεοφιλελεύθερο πνεύμα από το οποίο εμφορείται το εν λόγω νομοσχέδιο ισοδυναμεί με περιβαλλοντοκτονία. Τι συνιστά όμως νεοφιλελεύθερη πολιτική διαχείρισης του περιβάλλοντος εν προκειμένω;
Η ιδιοτυπία του νεοφιλελευθερισμού σε σχέση με τον προκάτοχό του, τον κλασικό φιλελευθερισμό του αόρατου χεριού του Άνταμ Σμιθ και του laissez faire, το σημείο τομής μεταξύ κλασικού και νέου φιλελευθερισμού συνίσταται αδρομερώς στο εξής: Αν στον πρώτο, το κράτος “παραχωρεί” ένα χώρο στην αγορά επιτρέποντάς της να λειτουργεί απρόσκοπτα και ακηδεμόνευτα, στο τελευταίο το κράτος σχεδιάζεται αποκλειστικά με τις προδιαγραφές της αγοράς. Γίνεται ένα κράτος-επιχείρηση που στα καθ’ ημάς μεταφράζεται σε λάφυρο “ημετέρων.”
Η δυνατότητα πώλησης του ποσοστού που κατέχει το δημόσιο του εθνικού δικτύου διανομής ενέργειας που είναι καθ’ όλα κερδοφόρο, η αλλαγή χρήσης γης μέσω της κατάργησης του ορίου των εκατό κλινών στο ιστορικό κέντρο των Αθηνών και βεβαίως το σκανδαλώδες άρθρο 93 που αγνοώντας ανερυθρίαστα τις σχεδόν ομόφωνες αποφάσεις της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ιδιωτικοποιεί κατ’ ουσία στα νησιά του Ιονίου την διαχείριση των απορριμμάτων αφαιρώντας την από τους δήμους και εκχωρώντας την σε Ανώνυμη Εταιρεία διοικούμενη από τον-η περιφερειάρχη προαναγγέλλουν το “μεγάλο φαγοπότι” ιδιωτικών συμφερόντων, ανοίγουν “πεδίον δόξης λαμπρόν” στα “real estates” και προοιωνίζονται τη δυστοπία ενός κράτους “επιχειρηματία” που ρίχνει το δημόσιο συμφέρον βορρά στο “πλιάτσικο” των “ημετέρων.” Το άρθρο 93 γίνεται ο επιθανάτιος ρόγχος της Κέρκυρας που είναι ήδη τραυματισμένη τόσο από την κρίση του τουρισμού που επέφερε η πανδημία όσο και από το χρόνιο αδιέξοδο των απορριμμάτων που ωστόσο έβαινε προς επίλυση μέσω της προσωρινής μεταφοράς και της δρομολόγησης του εργοστασίου διαχείρισης.
Τέλος αλλά όχι έσχατο: Η κατάργηση όλων των Φορέων Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών Natura, η συνακόλουθη κατάργηση των Περιβαλλοντικών Μελετών ως “χρονοβόρων” και η αντικατάστασή τους από απλές “γνωστοποιήσεις” η σύνταξη των οποίων θα ανατίθεται σε ιδιώτες (!) η εν τοις πράγμασι ακύρωση των δασικών χαρτών και η δυνατότητα βιομηχανικής δραστηριότητας σε δασικές εκτάσεις θυσιάζουν το περιβάλλον στο βωμό μιας αβίωτης και άδικης ανάπτυξης για να “εξευμενιστούν” οι επίδοξοι “επενδυτές” και να προσέλθουν προσφέροντας “χάντρες και καθρεφτάκια” στους “ιθαγενείς”. Το νομοσχέδιο ιδρύει μια νεοφιλελεύθερη αποικία χωρίς οξυγόνο και δημοκρατία και προοιωνίζεται τον εφιάλτη μια ζωής που θα σήπεται στο τσιμέντο των real estates του Ερημίτη και στις εξορύξεις των υδρογονανθράκων στις περιοχές Natura. Αυτή τη γη δεν την κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας. Τη δανειστήκαμε από τα παιδιά μας, μας θυμίζει μια παροιμία των ινδιάνων. Οφείλουμε να αγωνιστούμε για την απόσυρση του νομοσχεδίου. Δεν αφορά μόνο τη ζωή μας αλλά και τη δημοκρατία.
