Ερημιά κι ακλέρια

Η ίδια η υπόθεση του Ερημίτη είναι μια τέτοια περίπτωση. Κι αφού έπεσαν οι περιβαλλοντικές ευαισθησίες, σήμερα εκδηλώνονται με κάπως ξενόφερτο τρόπο είν' αλήθεια, οι ανησυχίες για την επαπειλούμενη απαξίωση περιοχών που διατηρούν την ανταγωνιστικότητα και τις εξ' αυτής ψηλές τιμές των υπηρεσιών τους, εκτός της ομορφιάς, και λόγω του αραιοκατοικημένου χαρακτήρα τους. Εν ολίγοις, ντόπιοι και πλούσιοι επενδυτές ή επαυλούχοι (σ.σ. δέσποτα μέμνησο των Αθηναίων) αποτάσσονται την εντατική, τουριστική εκμετάλλευση, που προιωνίζεται ανάμεσα στ' άλλα και το σχέδιο NCH, αντιτιθέμενοι σθεναρά.

Όμως οι εξελίξεις τρέχουν. Η έγκριση των υψομετρικών, πολεοδομικών βρίσκεται προ των θυρών του δημοτικού συμβουλίου, που φαίνεται να έχει εξαντλήσει τα περιθώρια καθυστέρησης. Και το χειρότερο είναι ότι εάν και εφόσον την Άνοιξη ξεκινήσει η εκπόνηση τοπικών χωρικών σχεδίων και στις δημοτικές Ενότητες της περιοχής, το ειδικό χωρικό Σχέδιο της επένδυσης θα θεωρείται «ένα το κρατούμενο», απομακρύνοντας ίσως έτι περαιτέρω άλλες επενδύσεις λόγω κόρου και απειλής απαξίωσης αλλά όχι αυτήν που φέρει τα «ντεσού» της ήτοι αποφάσεις περιβεβλημένες τον τύπο του ΠΔ, όπως ο νόμος απαιτεί.

Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, η περιοχή θα πληρώσει το τίμημα της εμβληματικότητας της πρώτης ιδιωτικοποίησης στην εποχή των Μνημονίων, για την οποία δούλεψαν εντατικά οι προηγούμενοι ενώ απέμειναν οι σύντροφοί τους στην Αυτοδιοίκηση να δίνουν τη μάχη των οπισθοφυλακών. Μια από τις πολλές αντιφάσεις της διοίκησης ΣΥΡΙΖΑ, που καμώνεται ότι δεν καταλαβαίνει γιατί έχασε τις εκλογές παντού!