Εδώ μένει κόσμος …(3) - Σκέψεις με αφορμή μια ημερίδα

Βέβαια η … ασήμαντη λεπτομέρεια ότι η Παλαιά Πόλη της Κέρκυρας  αποτελεί - ακόμα και τώρα – το πλέον πυκνοκατοικημένο διατηρητέο αστικό κέντρο της Ευρώπης το προσπερνούν όλοι, εκτός από όσους κατοικούμε και ζούμε σε αυτό.
Το  πρόβλημα με τους χώρους στάθμευσης επανέρχεται καθώς μετά τα έργα αχρηστεύτηκαν δεκάδες θέσεις. Και ναι μεν ωραία είμαστε χωρίς αυτοκίνητα, αλλά όσα υπάρχουν κάπου πρέπει να πάνε. Η δημοτική αρχή μιλά για την παμπάλαιη – πλέον, λύση με τα διάφορα περιφερειακά πάρκινγκ που ακούμε επί πολλά χρόνια και … έχει ο Θεός και ο Άγιος. Επί της ουσίας, το πρόβλημα – ειδικά για τους κατοίκους της Παλιάς Πόλης - δεν λύνεται, απλά μετατίθεται καθώς αντί μαζί με τα έργα που έγιναν να είναι έτοιμες και οι λύσεις των  οξυμένων προβλημάτων, αυτές παραπέμπονται σε ένα ασαφές χωροχρονικά μέλλον.
Δηλώνει ο Δήμαρχος ότι «Ουδέποτε αντιμετωπίστηκε η πόλη μόνο ως μνημείο, αλλά ως μια ζωντανή κατοικούμενη πόλη, με οικονομική δραστηριότητα που δεν πρέπει να αντιστρατεύεται αλλά να ενσωματώνει την καθημερινότητα των κατοίκων». Όσοι ζούμε στην πόλη βιώνουμε μια πραγματικότητα τελείως διαφορετική η οποία σταδιακά αλλά γρήγορα αλλάζει  προς το χειρότερο.
Ωραία όσα ειπώθηκαν για Ρόδο και Φλωρεντία, αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί οι λύσεις ζητημάτων που πιθανόν είναι καλές για μια πόλη να είναι κατ’ ανάγκη καλές και εφαρμόσιμες και για άλλες. Εδώ να επισημάνουμε ότι η Παλιά Πόλη της Ρόδου έχει 2000 κατοίκους και η δική μας περίπου 7000 (από 18000 πριν πενήντα πέντε χρόνια).
Λέει ο αντιδήμαρχος της Μεσαιωνικής Πόλης της Ρόδου (η δική μας πάντως δεν είναι μεσαιωνική) ότι κατάφερε – όχι απόλυτα – να εναρμονίσει την ιστορική εικόνα του μνημείου με την τουριστική δραστηριότητα και τη μόνιμη κατοικία. Η Ρόδος έχει μέχρι στιγμής καλά αποτελέσματα κυρίως στην απελευθέρωση του ιστορικού κέντρου από τα τροχοφόρα, συνεχίζει ο ίδιος.
Και βέβαια για τον κάτοικο της Κέρκυρας προκύπτουν ερωτηματικά για το τι μπορεί να σημαίνουν για την καθημερινότητά του τα παραπάνω. Τα ως τώρα δείγματα είναι – στην καλύτερη περίπτωση – απογοητευτικά και ανησυχητικά, ενώ τα περί «συνεργασίας και διαλόγου με όλους όσους ζουν στο ιστορικό κέντρο» και περί «σύνθεσης των απόψεων και των αναγκών όλων των μελών της κοινωνίας» μόνο θυμηδία προκαλούν όταν διαβαστούν οι απειλές με πρόστιμα που προβλέπει ο ήδη διαμορφωμένος και εγκεκριμένος από το ΚΑΣ Κανονισμός.
Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δημοσιεύονταν στατιστικά στοιχεία για τον πληθυσμό και τις οικονομικές δραστηριότητες της Μεσαιωνικής Πόλης της Ρόδου πριν την εφαρμογή του Κανονισμού και μετά, καθώς και στοιχεία για τη διαμόρφωση των εμπορικών αξιών των ακινήτων.  Διότι μας λένε  τα μέτρα που πάρθηκαν εκεί, δεν μας λένε όμως τι έγινε με τους κατοίκους (τους λεγόμενους … χρήστες του μνημείου και υποψηφίου μουσείου).
Τέλος, ότι γίνεται στη Ρόδο μοιάζει πολύ με ότι πάει να γίνει εδώ. Δηλαδή, απαξίωση και περιφρόνηση των κατοίκων οι οποίοι θεωρούνται έμμεσα αλλά σαφέστατα περίπου … ανεπιθύμητοι. Μόνο έτσι μπορούμε να ερμηνεύσουμε τις κουβέντες όπως: «… δεν είναι εύκολο να πεισθούν οι κάτοικοι να αλλάξουν τις καθημερινές προσωπικές ή επαγγελματικές τους συνήθειες». Λες και ο καταιγισμός  των μέτρων του διαβόητου Κανονισμού αφορά αλλαγή στην ώρα του καφέ ή κάτι τέτοιο. Κατά τα άλλα επιδιώκεται η συνεργασία των … χρηστών του μνημείου.