Κώστας Παυλίδης: Η έξοδος από τα Μνημόνια ανάσα αξιοπρέπειας και μεγάλη ευκαιρία

Μεγάλη συζήτηση και πεδίο για κριτική και αντιπαράθεση έχει προκαλέσει η ημερομηνία της 21ης Αυγούστου. Είναι η ημερομηνία όπου η Ελλάδα εξέρχεται και τυπικά από μία 8ετή καταστροφική περίοδο μνημονιακών προγραμμάτων και συνεχιζόμενων αυταρχικών πολιτικών λιτότητας με τις συνέπειες αυτών να αποτυπώνονται με το πιο ξεκάθαρο τρόπο ακόμη και σήμερα. Ακριβώς εκεί εντοπίζεται ο πυρήνας της κριτικής που ασκείται είτε καλοπροαίρετα είτε με δόλο, στο κυβερνητικό αφήγημα περί καθαρής εξόδου από την κρίση.
 
Ας είμαστε ειλικρινείς, η έξοδος της χώρας από τα Μνημόνια αποτελεί γεγονός, το οποίο θα όφειλε να είναι λόγος αισιοδοξίας (έστω και μικρής) για κάθε συνειδητοποιημένο πολιτικό ον πάνω σ’ αυτό τον πολύπαθο τόπο. Η έξοδος δεν αποτελεί ένα απατηλό αφήγημα που ακούγεται μόνο από κυβερνητικά χείλη όπως αρκετοί θα επιθυμούσαν, αντιθέτως επιβεβαιώνεται σε κάθε ευκαιρία και με κάθε δυνατό τρόπο από τους καθ’ ύλην αρμόδιους διεθνείς θεσμούς. Ταυτόχρονα όμως αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι η λιτότητα και οι συνέπειες αυτής παρήλθαν οριστικά και δια μαγείας.
 
Είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κανείς ότι η λιτότητα που εφαρμοζόταν πιστά ως εργαλείο πολιτικής από το 2010 και ότι αυτή έφερε, θα εξαλειφθεί αυτόματα με την έξοδο μας από τα Μνημόνια. Είναι μάλιστα αφελές και εξωφρενικό όταν γι’ αυτό σε εγκαλούν εκείνοι που ευθύνονται πλήρως γι αυτήν την κοινωνική καταστροφή που επήλθε. Εκτόξευση ανεργίας στο 28%, χρέους στα 300δις, δραματικές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, συρρίκνωση του ΑΕΠ, απολύσεις, περιστολή δικαιωμάτων και κατακτήσεων δεκαετιών. Όλα αυτά και άλλα τόσα έφεραν μαζί τους τα μνημόνια και όλα εκείνα είναι αδύνατον να σβηστούν μονοκονδυλιά με μια έξοδο. Γίνεται όμως να ξηλωθούν με συλλογική προσπάθεια βήμα-βήμα.
 
Τι σημαίνει λοιπόν η καθαρή έξοδος της 21ης Αυγούστου; Σημαίνει ότι η μάχη που ξεκίνησε να δίνει η ελληνική κυβέρνηση από τον Γενάρη του ‘15, με όλες τις αντιξοότητες, τις παραλείψεις, τα λάθη και τις ήττες αλλά με την στήριξη και την ανοχή της κοινωνίας είχε αντίκρυσμα. Αρχικά για να επιβιώσει η χώρα που βρισκόταν σε καθεστώς χρεοκοπίας και στην συνέχεια για να καταφέρει να σταθεί στα πόδια της, με την κοινωνία όρθια, ανακτώντας σταδιακά την εθνική της κυριαρχία. Οι δείκτες της οικονομίας άρχισαν να ανακάμπτουν, τα ποσοστά της ανεργίας έπεσαν κάτω από το 20%,το ΑΕΠ αυξάνεται, ενώ παραπάνω από 33εκατ. τουριστών θα επισκεφθούν φέτος τη χώρα μας και όλα αυτά δεν είναι ένα όνειρο θερινής νυκτός που αρέσκονται να περιγράφουν Συριζαίοι, αλλά αποτυπώνεται με σαφήνεια από αρμόδιες στατιστικές υπηρεσίες και φορείς.

Παράλληλα από την 21η Αυγούστου και ύστερα η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση δεν θα είναι υποχρεωμένη να λογοδοτεί σε κανέναν εξωτερικό παράγοντα- θεσμό- εταίρο για το νομοθετικό της έργο και για το ύφος της πολιτικής που επιθυμεί να ασκήσει και αυτό δεδομένης της κατάστασης στην οποία είχαμε περιέλθει αποτελεί αφενός ανάσα αξιοπρέπειας και αφετέρου μια πρώτης τάξεως ευκαιρία έτσι ώστε να αρχίσουμε να αποδίδουμε στην κοινωνία μέρος εκείνων που αδίκως σε μεγάλο βαθμό πλήρωσε, για μία κρίση που δεν δημιούργησε. Για να βάλουμε επιτέλους ξεκάθαρα το δικό μας προοδευτικό και αριστερό αποτύπωμα.
 
Σε αντιδιαστολή με αυτό που περιγράψαμε παραπάνω, παρατηρούμε ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση όσο περισσότερο πλησιάζουμε σ’ αυτήν την ημερομηνία, τόσο περισσότερο περιβάλλεται από υστερία και πανικό και πλέον κάθε λέξη κριτικής που χρησιμοποιούν συνοδεύεται από το εμμονικό αίτημα για εκλογές. Αίτημα που ο Κυρ. Μητσοτάκης πρέπει να σιγοψιθυρίζει και στο κρεβάτι του όταν κοιμάται. Αν αναλογιστεί βέβαια κανείς ότι μέχρι και πριν λίγες μέρες η Ν.Δ. μέσω στελεχών της άφηνε να εννοείται ότι η χώρα δεν είναι ακόμα έτοιμη να σταθεί στα πόδια της και χρειάζεται νέα προγράμματα προληπτικής στήριξης και επιτροπεία, αντιλαμβάνεστε ακριβώς τους λόγους της υστερίας αυτής. Έχω επαναδιατυπώσει και στο παρελθόν την άποψη ότι η λιτότητα και τα μνημόνια ως δόγμα πολιτικής δεν ήταν σχέδια που επιβλήθηκαν στο τότε πολιτικό προσωπικό της χώρας, αντιθέτως ήταν προϊόν μιας διεθνούς εκδικητικής, νεοφιλελεύθερης πολιτικής συνταγής η οποία έβρισκε και βρίσκει συμμάχους στο παλιό πολιτικό σύστημα. Ακριβώς γι αυτό το λόγο δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως η μάχη που δίνεται είναι διαρκής
 
Κλείνοντας, για να επανέλθω στην 21η Αυγούστου και την επόμενη αυτής της μέρας. Η Ν.Δ. τρέμει διότι γνωρίζει ότι οι προϋποθέσεις για να επιστρέψει η χώρα σε μια ομαλότητα είναι πιο ορατές από ποτέ και δεν είναι προετοιμασμένη επ’ ουδενί για κάτι τέτοιο. Παράλληλα γνωρίζει, ότι ο κόσμος αυτή την 8ετια κατάλαβε τι συνέβη στον τόπο τα τελευταία σαράντα χρόνια και το πώς η χώρα έφτασε εκεί που έφτασε. Όπως λοιπόν διαπιστώνετε η 21η Αυγούστου επιδέχεται διαφορετικών αναγνώσεων.

Για εμάς η επόμενη μέρα της λήξης των Μνημονίων θα συνεχίζει να μας βρίσκει κοινωνικά χρήσιμους επιδιώκοντας την επανακατάκτηση της κοινωνικής αξιοπρέπειας και προκοπής. Για την επόμενη μέρα της Ν.Δ. πολλοί αμφιβάλλουν.
 
 
Κώστας Παυλίδης,
Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ
Οικονομολόγος
 
Πηγή: Εφημεριδα ΤΟ ΧΩΝΙ