Αυτή η πόλη που πλανιέσαι με παράτησε!
Δυο ρεπορτάζ σε μια μόλις έκδοση της εφημερίδας, αναφέρονται σε επικίνδυνες καταστάσεις σε πολυσύχναστες περιοχές της πόλης.
Τόσο η προειδοποίηση της Πολεοδομίας για την εικόνα που ο χρόνος και η εγκατάλειψη έδωσαν στο εναπομείναν καμπαναριό της Ανουντσιάτα όσο και η κατάντια των άλλοτε «ατμοσφαιρικών» μικρών λιμνών στα άλση της Γαρίτσας και του Ανεμομύλου, επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Έτσι δεν είναι μόνον το οδόστρωμα, που συχνά ζητάει ικανότητες κασκαντέρ για να τη βγάλεις καθαρή ούτε καν τα πεζοδρόμια, κατά κανόνα με ξεκοιλιασμένη πλακόστρωση, είναι σχεδόν όλα τα πάντα! Όπου γυρίσεις και σταθείς!
Η πόλη, που ονειρεύονται εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη να περιπλανηθούν και να τη θαυμάσουν, στην πραγματικότητα είναι αφιλόξενη (και) για τους ίδιους της τους κάτοικους. Δίχως δραματικές κορώνες και υπερβολές, αυτή η πόλη είναι επικίνδυνη κυρίως για παιδιά και παπούδες. Ας δοκιμάσει ναρθεί κάποιος με το εγγόνι του από π.χ. την Στρατιά (Παλαιόπολη) ως την παλιά πόλη, με μοναδικό φορτίο τα χρόνια του και την ευθύνη για το μικρό παιδί. Να αποπειραθεί να βαδίσει σε δρόμους χωρίς πεζοδρόμιο, να διέλθει από σταυροδρόμια δίχως διαβάσεις κοκ. Το ότι έχουμε συνηθίσει στις παγίδες δεν σημαίνει πως αυτές δεν υπάρχουν! Ενώ βεβαίως ο επισκέπτης θα πρέπει νάχει έκτη αίσθηση, ένα σύστημα αλάρμ, να τον προειδοποιεί ολοένα για να τις αποφύγει.
Η αλήθεια είναι ότι η διαχρονική οργάνωσή μας ως κοινωνία είναι επιεικώς κακή. Η κουλτούρα μας παροτρύνει να θεωρούμε ξένο, τον δημόσιο χώρο, που κάποιος άλλος θα φροντίσει, θα καθαρίσει, θα διορθώσει. Γι' αυτό δραπετεύουμε στο άλλοθι των λίγων εκείνων, που αποκαλούμε κατ' ευφημισμόν «όλοι μαζί...», ώστε να κρύψουμε την ενοχή ή απλώς για ξεκάρφωμα. Το σύστημα παραγωγής δημοσίων έργων, προβληματικό και το «after sales service» ανύπαρκτο. Δεν μεταδίδω άλλο...
Θα πέσει φωτιά να μας κάψει!
