Οδικός χάρτης για μεγάλα συλλαλητήρια

Το γεγονός ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει είναι το μέτρο της πολιτικής ανεξαρτησίας της Αθήνας και των υπολοίπων Βαλκάνιων. Η έξαρση της υπερεθνικιστικής φιλολογίας για το θέμα, απαντήθηκε στην περιοχή έναν αιώνα πριν. Οδήγησε σε τρεις πολέμους. Επιφύλαξε για την Αθήνα θριάμβους και καταστροφές. Απότοκα των καταστροφών είναι και τα νέα τοπωνύμια των Ελλήνων, ... Μακεδόνων, των προερχόμενων από τον Πόντο, την ανατολική Θράκη και τη Μικρά Ασία, όπως Νέα Μουδανιά, Νέα Σελεύκεια, Νέα Χαλκηδόνα, Νέα Ευκαρπία κοκ. Αναλόγως και οι Σλάβοι, που κατοίκησαν μετά το Μεγαλέξανδρο στη μακεδονική γη, όλο και κάτι «νέο» έφεραν μαζί τους...

Η συγκρότηση των εθνών-κρατών, στα ερείπια των υποχωρουσών αυτοκρατοριών έγινε στη βάση της παραγωγικής εμβέλειας και των αντιστοίχων συναλλαγών την εποχή του κεφαλαίου και των επαναστάσεων (κατά Χομπσμπάουμ). Αμέσως μετά (και στην Ελλάδα) η εθνική αφήγηση αναζήτησε τον μίτο της φυλετικής προέλευσης της εθνικής ταυτότητας, θεωρία που βρίθει υπερβολών και αυθαιρεσιών. Στην συνέχεια η εθνική παιδεία καθιέρωσε την κυριαρχούσα αφήγηση ως αναμφισβήτητη. Σήμερα αναπαράγεται σα να μην πέρασε μια μέρα από τα 1870 και δώθε!

Ο Πάνος Καμμένος και το κόμμα του είναι προϊόν της πιο πρόσφατης βαθύτερης κρίσης του ελληνικού πολιτικού συστήματος, στα 2012 με την υπογραφή του 2ου Μνημονίου. Στις κρίσεις αναδεικνύονται φυγόκεντρες τάσεις επιστροφής στις ρίζες αλλά αντιθέτως, και ριζοσπαστικές. Οι Αν.Ελλ., πήραν τον πρώτο δρόμο. Δεν είναι οι μόνοι ούτε είναι ελληνικό το υπόδειγμα. Ριζολάτρες αυτοί συναντήθηκαν με τους ριζοσπάστες του ΣΥΡΙΖΑ, ελέω δεδηλωμένης, τον Ιανουάριο του 2015. Όλα αυτά θα μπορούσαν να έχουν τελειώσει τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς εάν δεν συνομολογούσαν σε μια ρεαλιστική, πολιτική στροφή, που τους επιβράβευσε με μια κυβέρνηση της ίδιας και της αυτής σύνθεσης, τον Σεπτέμβριο. Έκτοτε η ρεαλιστική στροφή έγινε το συνώνυμο της κωλοτούμπας με κρυφή πίστωση τη φιλική διάθεση του Γ. Παπανδρέου, που πρώτος δίδαξε τον ρεαλισμό στην αντιμετώπιση αυτής της κρίσης...

Η Ντόρα Μπακογιάννη έχει δίκιο να είναι χολωμένη. Τα πράγματα δεν της ήλθαν τόσο δεξιά όσο θα περίμενε και τώρα μάλιστα είναι υποχρεωμένη να ταξιδέψει στην Αυλίδα οψέποτε κληθεί ο μικρότερος της αδελφός να ηγηθεί της    τρωικής εκστρατείας. Γι' αυτό και η κριτική της προς τον Τζανακόπουλο (Focus/ΕΡΤ, 1.2.18) ότι δηλ. δεν είναι δυνατόν να εκφέρει γνώμη για τη νεότερη αρχή του μακεδονικού ζητήματος στα 1992 εφόσον θάτανε δε θάτανε αυτός τότε ηλικίας 12 χρόνων. Προφανώς η ίδια μπορεί, αντιθέτως, να αναφέρεται στα πεπραγμένα του Ελευθερίου Βενιζέλου εφόσον διάγει την εκατοστή και βάλε χρονιά της ζωής της... Κάτι θυμάται.

Το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα με ομιλητή τον πρωθυπουργό Α. Τσίπρα, την Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015, είχε έναν αέρα μεταπολίτευσης, μια γνησιότητα και μια φόρα. Πάντως στην κυριακάτικη κάλπη, το θριαμβευτικό αποτέλεσμα συνδιαμορφώθηκε και από τις ψήφους των χρυσαυγιτών. Θυμίζουμε ότι η γραμμή του ΚΚΕ ήταν αποστασιοποιημένη. Ποιος έδινε τον τόνο της τότε εναντίωσης στην ευρωπαϊκή πρόταση; Απ' ό, τι φάνηκε την επομένη του δημοψηφίσματος, κανείς! Τον Αύγουστο η συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής ενέκρινε το νέο Μνημόνιο κι οι εκλογές του Σεπτεμβρίου επικύρωσαν αυτήν την απόφαση.

Στο κυριακάτικο συλλαλητήριο, στο Σύνταγμα, τον τόνο δίνουν οι οπαδοί της υπερεθνικής αφήγησης ενώ ο Μητσοτάκης προσαρμόστηκε γρήγορα στην προσδοκία να εισπράξει ό,τι εισπράττεται, αποδεικνύοντας πως ο φιλελευθερισμός κάλλιστα μπορεί να συμπλεύσει με τον οπορτουνισμό.

Μακεδονία, Μακεδονία αλλά στο περιθώριο του ογκώδους συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης, κάποιοι πατριώτες βρήκαν την ευκαιρία να πυρπολήσουν το παραδοσιακό κτήριο, ελευθεριακής κατάληψης, στη λεωφόρο Στρατού της Θεσσαλονίκης. Ακολούθησε ο μήνιγγας που έκανε λόγο για αίμα στην Αθήνα, (αφελής ή προβοκάτορας τι διαφορά έχει;) κι ήρθε η ρελάνς με την αλληλογραφία τύπου συμβολαίου θανάτου εναντίον του Κοτζιά κα. υπουργών. Τσουπ, δεν έχασε την ευκαιρία και η Ντόρα να προειδοποιήσει πως έτσι και ξαναπειλήσει ο Ρουβίκωνας δεν τόχει και σε τίποτα να πάει τελικά στο συλλαλητήριο, θυμίζοντας λίγο τον τσαμπουκά του Ζήκου (σ.σ. κράταμε εσύ) στον μπακαλόγατο.

... Όσοι ταξίδεψαν σιδηροδρομικώς στο Βελιγράδι, στις 13 Απριλίου 1971, ακολουθώντας τον Παναθηναϊκό στην αναμέτρηση εκεί με τον Ερυθρό Αστέρα για το ευρωπαϊκό κύπελλο πρωταθλητριών, θυμούνται τη ζεστή υποδοχή τους περνώντας από τα Σκόπια (την πόλη). Η ατμόσφαιρα φτωχική αλλά ζεστή, φιλική, γειτονική. 

Δίχως να υποστηρίζεται η ειδυλλιακή εκδοχή των πραγμάτων, ζητείται η πολιτική χειραφέτηση τουλάχιστον από την ατζέντα των επικυρίαρχων. Δίχως αυτήν, λύση δεν θα υπάρξει. Άσε που κανείς δεν μπορεί να επιβάλλει σ' αυτόν που κατοικεί στη Μακεδονία να μην αυτοπροσδιορίζεται ως Μακεδόνας. Όσο για τον Αλέξανδρο; Ο Μεγαλέξαντρος και η κυβέρνηση επιχειρούν ένα συμβιβασμό, ο οποίος αποτυχαίνει λόγω μιας προβοκάτσιας και τελικά ξεσπάει μάχη όλων εναντίον όλων και τα πάντα τινάζονται στον αέρα. Οι δυσαρεστημένοι χωριάτες επιτίθενται στον συντριμμένο Μεγαλέξαντρο και τον κατασπαράζουν. Απομένει μόνο ο μύθος του, η προτομή του σπασμένου αγάλματός του στην πλατεία… (Από την κριτική παρουσίαση του Θ. Σούμα της ομώνυμης ταινίας του Θ. Αγγελόπουλου).

Από την έντυπη έκδοση της "Ενημέρωσης" στις 3/2/2018