Με τραγούδια για τη φτώχεια και την ξενιτιά...

Στην συζήτηση ανάμεσα σε πρ. αριστερούς, που αποφάσισαν με ρεαλισμό την πολιτική τους ενσωμάτωση, όπως είναι η περίπτωση Τσίπρα και Τζεντιλόνι, οι έννοιες προσαρμόζονται στις τρέχουσες, πολιτικές επιλογές ενώ η ριζοσπαστική συμπεριφορά θα ήταν ακριβώς η αντίθετη. Δίχως καμιά όρεξη για θεωρητικούρες, οι παρατηρήσεις αυτές προκλήθηκαν από τις πρωθυπουργικές αναφορές στην πολιτική κληρονομιά του Αντόνιο Γκράμσι, που προφανώς έγιναν για λόγους εντυπώσεων. Άλλωστε και ο Ιταλός, πέρασε μικρός από την πλούσια αριστερή πανίδα της χώρας του, κι έτσι όλο και κάτι θα του θυμίζουν τα λόγια του Αντόνιο...

Αυτές οι βεγγέρες, που μοιάζουν τόσο μεταξύ τους είτε συνομιλητής είναι ο ακραιφνής φιλελεύθερος Ε. Μακρόν είτε ο άλλοτε αριστεριστής Π. Τζεντιλόνι, υπογραμμίζουν την αδυναμία της φλύαρης ένθεν κακείθεν ελληνικής αριστεράς, μηδενός εξαιρουμένου, να διατυπώσει ριζοσπαστικό, πολιτικό λόγο, πολύ δε περισσότερο να συγκροτήσει αξιόμαχο, πολιτικό υποκείμενο, που να υποστηρίζει και να στηρίζεται στις υποθήκες (και) του Α. Γκράμσι. Αυτό το ματς όμως έχει προ πολλού χαθεί, έτσι που να ακούγεται σαν δικαιολογία το γκραμσιανό περί του παλιού που ψυχοραγεί και του καινούργιου, που δε λέει να γεννηθεί.
Κι εδώ που μας παρέσυραν οι συλλογισμοί αυτοί, η μνήμη (σ.σ. τι σου είναι το μυαλό;) παραπέμπει σε 'κείνη, τη μοναδική τετ-α-τετ συνάντηση με τον Χαρίλαο Φλωράκη στο σαλόνι του Εύα Παλλάς πριν από 25 χρόνια...
- Τώρα που όλα δείχνουν να γκρεμίζονται κι ο βιολογικός χρόνος τελειώνει κι αυτός, ποιο θάλεγες ότι είναι το δίδαγμα της ιστορίας, Χαρίλαε; Τον ρώτησα με θράσος.
- Αξία έχει να εξακολουθείς να κινείσαι ιδίως τότε που το ρεύμα σου πάει κόντρα, είπε ο καπτά Γιώτης, χωρίς να το σκεφτεί!
Κάτι τέτοια έλεγε κι ο Γκράμσι, Αλέξη αλλά ήταν στη φυλακή και δεν έτρωγε καβουρομεζέδες, μιλώντας για τη φτώχεια και την αδικία...