Οι ρίζες της αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης και οι Πέρσες

Η κλιμάκωση της πολεμικής αναμέτρησης Ισραήλ - Ιράν επισκιάζει την καθημερινότητά μας, ακόμα κι εδώ στο τουριστικό θέρετρο του βορείου Ιονίου. Αναζητώντας τη βαθιά ιστορική προέλευση των συρράξεων και τις αιτίες τους, ξεδιπλώνονται οι όροι και οι προϋποθέσεις της αναίρεσής τους. Η ιστορία δεν συνωμοτεί. Οι ερμηνείες δεν υπάγονται σε άγνωστες μυστικές προϋποθέσεις. Όμως οι μεγάλες δυνάμεις είναι πάντοτε εκεί παρούσες να τις ορίσουν, ανοίγοντας συχνά τον ασκό του Αιόλου.

Όσον αφορά στους Εβραίους, ο ξεριζωμός τους από τη γης της επαγγελίας προέκυψε ως αποτέλεσμα γεωπολιτικών επιδιώξεων στο κλίμα και την κλίμακα των αρχαίων χρόνων. Τα πογκρόμ των διώξεων εναντίον τους στην Ευρώπη των άλλωστε ήδη διωγμένων περιλάμβαναν στον Μεσαίωνα και την υποτίμηση της ανθρώπινης υπόστασης και των διαθέσιμων επιλογών για την επιβίωσή τους.

Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός που ανάβλυσε από τις επαναστάσεις στην Αμερική, την Αγγλία, τη Γαλλία εξομοίωσε τους «δεύτερους» με τους άλλους. Η χρόνια επαγγελματική καραντίνα όμως ως αιτία περιόρισε τις επιλογές τους στο εμπόριο, μαζί κι εκείνο του χρήματος, επιτρέποντας δια μέσου των αιώνων εθνικές/φυλετικές δεξιότητες! Εκείνες στις οποίες ο Σαίξπηρ προσέδωσε χαρακτηριστικά αρχετύπου, κάτι σαν ιστορική ρετσινιά.

Όλα αυτά τα χρόνια, οι Άραβες ήταν εκεί, προϊόν και αποτέλεσμα της ακμής και της επέκτασής τους. Όταν ο κόρος των ισχυρών κι ο ιστορικός νόστος των Εβραίων προκάλεσαν την σταδιακή μετακίνηση τους στη γη της Παλαιστίνης, η συντεταγμένη ανθρωπότητα στάθηκε ανήμπορη να εγγυηθεί μια λύση κι ας ήταν η κοινωνία των Εθνών, ο ΟΗΕ στα καλύτερά του. Ιδεολογικές δικαιολογίες που θυμίζουν ρητορική προέδρου του Εδεσσαϊκού αδυνατούν να εξηγήσουν το πως και το γιατί της αβελτηρίας. Με την απόφαση ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ, αμέσως να ξεσπάει ο αραβοϊσραηλινός πόλεμος, που εδώ που τα λέμε, εξακολουθεί έκτοτε με αμείωτη κατά περιόδους ένταση. Οι δε προσεγγίσεις για αραβοϊσραηλινό κράτος ή εν πάσει περιπτώση δυο γειτονικά και συνεργαζόμενα κράτη εν αγαστή συμπνοία, φάνηκε να αγνοούν τις επιρροές της ιστορίας αλλά και το προφανές των εδραιωμένων ένθεν κακείθεν πεποιθήσεων, που εκδηλώνονται με πολεμική αγριότητα.

Ο σιωνισμός από τη μια και ο αραβικός αλυτρωτισμός έγιναν εργαλεία πολιτικής στα χέρια των μεγάλων δυνάμεων με κύριο και βασικό ζητούμενο στους αιώνες της βιομηχανικής εποχής την νομή της ενέργειας. Ολόκληρη η περιοχή σπαράζεται από τις στρατηγικές επιδιώξεις και τις ιστορικές συνωμοσίες τόσο που χιουμοριστικά θάλεγε κανείς ότι εάν οι υδρογονάνθρακες ήταν μαζεμένοι αλλού κι όχι εκεί, η Μ. Ανατολή και οι θερμές θάλασσες θα ήταν αποκλειστικά στο επίκεντρο της διεθνούς αναψυχής.

Σ' αυτήν ακριβώς την ιστορική αποστροφή «κρύβεται» η εμπλοκή του Ιράν. Ο πόλεμος με τους Εβραίους δεν είναι εθνοτικός, γλωσικός. Οι Πέρσες δεν είναι Άραβες. Είναι (γεω)πολιτικός με την θρησκευτική επίκληση.

Ο επαναπατρισμός των Εβραίων στη γη της Παλαιστίνης, επανέφερε εκεί με νέους όρους και τις μεγάλες δυνάμεις, στον άλλοτε κοινωνικό προοδευτισμό των οποίων οφείλουν οι Εβραίοι την επιβίωση και την προσδοκία επιστροφής. Κι αυτή η συμμαχία είναι πολύ καλά σμιλεμένη, προεξαρχουσών των δυνάμεων εκείνων που έχουν το κεφάλι της βασίλισας στο νόμισμα (Σ.σ. τώρα του Καρόλου του Γ΄, που χρόνια του πολλά). Οι υπόλοιποι απλώς υπάγονται, τηρουμένων των αναλογιών ισχύος και εξαρτήσεων.

Τώρα αυτή η σύγκρουση αποτελεί εξέχον μέρος της μεγάλης, εκείνης ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή ενώ τα επιμέρους μέτωπα ερμηνεύονται και από τις τάσεις εθνικής αναδιευθέτησης που σοβούν στον ενδιάμεσο χώρο και υπηρετούνται βεβαίως κι αυτές δια πυρός και σιδήρου. Μετά τη χθεσινή κλιμάκωση των επιχειρήσεων, η απειλή της προφητείας του Α. Αϊνστάιν για την τεχνολογία του 4ου παγκοσμίου πολέμου ηχεί πλέον εφιαλτικά επίκαιρη.